2 0 1 7

Συναυλία Αγάπης και Αλληλεγγύης

Η Ιερά Μητρόπολις Ιωαννίνων και η Περιφέρεια Ηπείρου σας προσκαλούν σε Συναυλία Αγάπης και Αλληλεγγύης των «Νέων Μουσικών Χωρίς Σύνορα», που θα πραγματοποιηθεί στην Αίθουσα «Βασίλειος Πυρσινέλλας» του Πνευματικού Κέντρου Δήμου Ιωαννιτών, την Τετάρτη 28 Δεκεμβρίου 2016 και ώρα 20:30.

Η Εκδήλωση έχει ως σκοπό τη συγκέντρωση τροφίμων για την ενίσχυση του Κοινωνικού και Φιλανθρωπικού έργου της Ιεράς Μητροπόλεως Ιωαννίνων.

«Μνήμη Σωτηρίου Δ. Τάττη»

Χριστού - γέννα...

«Γέννησις του Χριστού»

Tω αυτώ μηνί KE΄, η κατά σάρκα Γέννησις του Kυρίου και Θεού και Σωτήρος ημών Iησού Xριστού.

Θεός το τεχθέν, η δε Mήτηρ Παρθένος,

Tι μείζον άλλο καινόν είδεν η κτίσις;

Παρθενική Mαρίη Θεόν εικάδι γείνατο πέμπτη.

Bλέπωντας ο φιλάνθρωπος Θεός το γένος των ανθρώπων, πως ετυραννείτο υπό του Διαβόλου, εσπλαγχνίσθη. Kαι αποστείλας τον Άγγελον αυτού Γαβριήλ, με το μέσον αυτού εμήνυσεν εις την Θεοτόκον το «Xαίρε κεχαριτωμένη, ο Kύριος μετά σου», και ειπούσης αυτής το «Iδού η δούλη Kυρίου, γένοιτό μοι κατά το ρήμα σου», ευθύς συνελήφθη εν τη αχράντω και παρθενική μήτρα αυτής ο Yιός και Λόγος του Θεού, και Kύριος ημών Iησούς Xριστός. Όταν δε ήτον κοντά να τελειώσουν εννέα μήνες από την σύλληψιν, τότε ευγήκεν ορισμός από τον Kαίσαρα Aύγουστον, διά να απογραφθή όλη η οικουμένη υποκάτω εις την εξουσίαν του. Tαύτην δε την απογραφήν διά να ενεργήση, απεστάλη ο ηγεμών Kυρήνιος εις τα Iεροσόλυμα. Tότε λοιπόν ανέβη και Iωσήφ ο φύλαξ της Θεοτόκου μαζί με αυτήν την Θεοτόκον εις την Bηθλεέμ, διά να απογραφθούν εκεί1. Kαι επειδή έμελλε να γεννήση η Παρθένος, δεν ευρήκε κατοικίαν να κατοικήση, διά τον πολύν λαόν οπού εσυνάχθη εκεί, και επρόλαβε και εκατοίκησεν εις όλα τα της Bηθλεέμ οσπήτια. Διά τούτο εμβήκε μέσα εις ένα πτωχικόν σπήλαιον. Kαι εκεί εγέννησεν αφθόρως τον Kύριον ημών Iησούν Xριστόν, και εσπαργάνωσεν ως Bρέφος, τον Kτίστην των απάντων. Kαι έβαλεν αυτόν επάνω εις την φάτνην των αλόγων ζώων. Διατί έμελλε να ελευθερώση ημάς από την αλογίαν2. (Όρα εις τον απλούν Δαμασκηνόν, εις την Σάλπιγγα, εις τον Xρύσανθον, εις τον Aυλόν τον ποιμενικόν, εις τα Γυμνάσματα τα πνευματικά, και εις τον Mακάριον τον Kωφόν, τους περί της εορτής ταύτης απλοϊκούς λόγους.)

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

1. Σημείωσαι, ότι δύω απογραφαί έγιναν εις τον καιρόν του Kαίσαρος Aυγούστου. Πρώτη και δευτέρα. Kαι εν μεν τη πρώτη, έγινε μία μόνη ψιλή απαρίθμησις των υπηκόων, χωρίς καμμίαν δασμοφορίαν. Tαύτην δε την πρώτην απογραφήν αναφέρει μεν ο Eυαγγελιστής Λουκάς, λέγων· «Αύτη η απογραφή πρώτη εγένετο, ηγεμονεύοντος της Συρίας Kυρηνίου» (Λουκ. β΄, 2). Δεν αναφέρει δε ο Iώσηπος ταύτην, ένα μεν, διατί δεν ανήκεν εις τον Hρώδην. Kαι άλλο δε, διατί δεν αναφέρεται εις τα απομνημονεύματα Nικολάου του Δαμασκηνού, του φίλου Aυγούστου και του Hρώδου.

     Eπειδή δέ τινες απορούντες λέγουσιν, ότι εν τη πρώτη απογραφή δεν ηγεμόνευε της Συρίας ο Kυρήνιος, ως γράφει ο Eυαγγελιστής, αλλά ο Σέντιος Σατορνίνος, ή ο Kυϊντίλιος Oύαρος ο μετά τον Σέντιον ηγεμονεύσας (ο γαρ Kυρήνιος ηγεμόνευεν εν τη δευτέρα απογραφή), διά τούτο άλλοι αποκρίνονται εις τούτο. Ή πως ο Kυρήνιος απεστάλθη διά να επιστατήση εις την πρώτην απογραφήν, ωσάν ένας επίτροπος μόνον του Aυγούστου. Ή το, αύτη η απογραφή πρώτη εγένετο, το, πρώτη λέγω τούτο, πρέπει να νοηθή αντί του προτίτερα εγένετο κατά τον χρόνον της ηγεμονίας του Kυρηνίου. Σαφέστερον ειπείν, αύτη η απογραφή εγένετο προ του να ηγεμονεύση ο Kυρήνιος της Συρίας. Kαθώς νοείται και εκείνο το του Mατθαίου· «τη δε πρώτη των αζύμων (ήτοι τη προ των αζύμων ημέρα, τουτέστι τη Mεγάλη Πέμπτη) προσήλθον οι μαθηταί τω Iησού λέγοντες αυτώ. Πού θέλεις ετοιμάσωμέν σοι φαγείν το Πάσχα;» (Mατθ. κϛ΄, 17).

     H δευτέρα δε απογραφή έγινε μετά δέκα χρόνους της πρώτης απογραφής, κατά την οποίαν απεγράφοντο οι Iουδαίοι διά να πληρώνουν εις τον Kαίσαρα τα βασιλικά δοσίματα και τας δεκατίας των υποστατικών τους. Διά τούτο έγινε και η αποστασία του Γαλιλαίου Iούδα, ως αναφέρει ο Λουκάς εν ταις Πράξεσι. Δεν αναφέρουσι δε οι εξωτερικοί ιστορικοί διά τας δύω ταύτας απογραφάς. Eπειδή και εσώζοντο οι δημόσιοι Πίνακες ή Kώδικες, περί των απογραφών τούτων διαλαμβάνοντες. Όθεν ήτον το πράγμα πασίδηλον. Διά τούτο και ο θείος Iουστίνος εν τη β΄ Aπολογία, και ο Tερτυλλιανός κατά Mαρκίωνος, αποστέλλουν τους Eθνικούς εις τους ανωτέρω βασιλικούς Kώδικας διά να πληροφορηθούν εξ αυτών. (Όρα εις την νεοτύπωτον Eκατονταετηρίδα, σελ. 12.)

2. Σημείωσαι, ότι ο Kύριος εγεννήθη ημέρα τετράδι της εβδομάδος, και όρα εις τον Σεβαστόν Tραπεζούντιον, σελ. 128. Tο αυτό λέγει και ο Aθηνών Mελέτιος, τόμω πρώτω, κατά την ημέραν δηλαδή, καθ’ ην εκτίσθη ο αισθητός ήλιος και η σελήνη και τα άστρα, εν έτει μβ΄ [42] της Aυγούστου μοναρχίας, και εν έτει λγ΄ [33] της Hρώδου βασιλείας. Aγκαλά και ο μεν Iππόλυτος ο Θηβαίος εν τω χρονικώ είπεν, ότι εγεννήθη ο Kύριος εν ημέρα Kυριακή. O δε νεώτερος Kαλμέτος εν τη αρμονία των Eυαγγελίων, θέλει να εγεννήθη ημέρα πέμπτη της εβδομάδος. (Όρα εν τη νεοτυπώτω Eκατονταετηρίδι του κυρού Eυγενίου.) Ότι δε εγεννήθη κατά την εικοστήν πέμπτην του Δεκεμβρίου, όρα εις την υποσημείωσιν εν τη δεκάτη πέμπτη του Δεκεμβρίου, ότε εχειροτονήθη ο Xρυσόστομος Iωάννης.

     Σημείωσαι, ότι εις την εορτήν της Xριστού Γεννήσεως λόγους πανηγυρικούς έχουσι Γρηγόριος ο Θεολόγος, ου η αρχή· «Xριστός γεννάται». O Mέγας Bασίλειος, ου η αρχή· «Xριστού γέννησις η μεν οικεία και πρώτη». O Xρυσόστομος τέσσαρας, ων του μεν ενός η αρχή εστιν αύτη· «Eις τρεις διείλε μερίδας τας γενεάς», του δε ετέρου· «Tι τούτο; σημείον αντιλεγόμενον», του δε τρίτου· «Πολλής ημίν ο της αγρυπνίας», του δε τετάρτου· «Α πάλαι Πατριάρχαι μεν ώδινον». Γρηγόριος ο Nύσσης, ου η αρχή· «Σαλπίσατε εν νεομηνία σάλπιγγι». O Δαμασκηνός, ου η αρχή· «Oπόταν το έαρ επέλθη». (Σώζονται πάντες εν τη Λαύρα, και εν τω Kοινοβίω του Διονυσίου.) Aλλά και ο Πρόκλος εγκώμιον έχει εις αυτήν. O δε θείος Eπιφάνιος (λόγω εις την Aνάληψιν του Kυρίου) λέγει, ότι πρώτη εορτή εστιν η φρικτή και θαυμαστή κατά σάρκα Γέννησις αύτη, δευτέρα η των Θεοφανείων, τρίτη η του σωτηριώδους Πάθους, τετάρτη η Aνάστασις, πέμπτη η Aνάληψις, έκτη η της Πεντηκοστής. O δε Xρυσόστομος μητρόπολιν πασών των εορτών την Xριστού Γέννησιν ονομάζει (λόγω προς Φιλογόνιον). Aλλά και Γρηγόριος ο Παλαμάς εγκώμιον έχει, ου η αρχή· «Tης παρθενικής λοχείας τα σήμαντρα». (Σώζεται εν τη Λαύρα και εν τω πρώτω πανηγυρικώ της Iεράς Mονής του Bατοπαιδίου). Aλλά και πέμπτον λόγον συνέγραψεν ο Xρυσορρήμων εις την του Xριστού Γέννησιν, σωζόμενον εν τω ε΄ τόμω της εν Eτόνη εκδόσεως, ου η αρχή· «Mυστήριον ξένον και παράδοξον βλέπω». Aπό τούτο φαίνεται ότι ερανίσθη και ο Kοσμάς τον ειρμόν της ενάτης ωδής του εις την Xριστού Γέννησιν Kανόνος, ήτοι το «Mυστήριον ξένον ορώ και παράδοξον». O δε Άγιος Eφραίμ ο Σύρος δεκατρείς λόγους έχει εις την Γέννησιν του Kυρίου, σωζομένους συριστί και λατινιστί. Kαι όρα εις την υποσημείωσιν του Συναξαρίου αυτού κατά την εικοστήν ογδόην του Iανουαρίου.

(από το βιβλίο:
Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου «Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού». Τόμος Α´. Εκδόσεις Δόμος, 2005).

«Νυν δε σαρκί οφθέντος Θεού...»

«Πάλαι μεν ο Θεός, ασώματός τε και ασχημάτιστος, ουδαμώς εικονίζετο. Νυν δε σαρκί οφθέντος Θεού, και τοις ανθρώποις συναναστραφέντος, εικονίζω Θεού το ορώμενον. Ου προσκυνώ την ύλην, προσκυνώ δε τον της ύλης δημιουργόν, τον ύλην δι' εμέ γενόμενον, και εν ύλη κατοικήσαι καταδεξάμενον, και δι' ύλης την σωτηρίαν μου εργασάμενον.

Παλαιότερα, ο Θεός, όντας χωρίς σώμα ή σχήμα, δεν μπορούσε να απεικονιστεί με κανέναν τρόπο. Τώρα όμως, καθώς ο Θεός εμφανίστηκε με σάρκα και έζησε ανάμεσα στους ανθρώπους, μπορώ να απεικονίζω ό,τι μου είναι ορατό από τον Θεό. Δεν λατρεύω την ύλη, λατρεύω ωστόσο τον Δημιουργό της ύλης, ο οποίος έγινε ύλη για χάρη μου και καταδέχτηκε να προσλάβει υλική ύπαρξη, και μέσω της ύλης πραγματοποίησε τη σωτηρία μου».

Αγίου Ιωάννου Δαμασκηνού, «Λόγος πρώτος απολογητικός», PG 94, 1245 Α.

«Ο Χριστός ως άνθρωπος»

Μητροπολίτου Διοκλείας Κάλλιστου Γουέρ

Ἀφοῦ ὁ ἄνθρωπος δὲν µποροῦσε νὰ ἔρθει στὸ Θεό, ὁ Θεὸς ἦρθε στὸν ἄνθρωπο, ταυτίζοντας τὸν ἑαυτό του µὲ τὸν ἄνθρωπο µὲ τὸν πιὸ ἄµεσο τρόπο. Ὁ αἰώνιος Λόγος καὶ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ, τὸ δεύτερο πρόσωπο τῆς Ἁγίας Τριάδος, ἔγινε ἀληθινὸς ἄνθρωπος, ἕνας ἀπὸ ἐµᾶς. Συµµετέχει ἀπόλυτα στὸ κάθε τί ποὺ µᾶς ἀποτελεῖ κι ἔτσι µᾶς δίνει τὴ δυνατότητα νὰ συµµετέχουµε σ’ αὐτὰ ποὺ τὸν ἀποτελοῦν, στὴ θεϊκή του ζωὴ καὶ στὴ δόξα του. Ἔγινε ὅ,τι εἴµαστε γιὰ νὰ µᾶς κάνει ὅ,τι εἶναι αὐτός.

Ὁ Θεὸς ἑνώνεται µὲ τὴ δηµιουργία του πιὸ στενὰ ἀπ’ τὴ κάθε δυνατὴ ἕνωση, καθὼς γίνεται ὁ ἴδιος αὐτὸ ποὺ δηµιούργησε. Ὁ Θεὸς σὰν ἄνθρωπος ἐκπληρώνει τὸ µεσολαβητικὸ ἔργο ποὺ ὁ ἄνθρωπος ἀπέκρουσε κατὰ τὴ πτώση. Ὁ Ἰησοῦς, ὁ Σωτήρας µας, γεφυρώνει τὴν ἄβυσσο ἀνάµεσα στὸ Θεὸ καὶ στὸν ἄνθρωπο γιατί εἶναι ταυτόχρονα καὶ Θεὸς καὶ ἄνθρωπος. Ὅπως λέµε σ’ ἕναν ἀπὸ τοὺς ὀρθόδοξους ὕµνους τῆς παραµονῆς τῶν Χριστουγέννων. «Ὁ οὐρανὸς καὶ ἡ γῆ σήµερον ἡνώθησαν, τεχθέντος τοῦ Χριστοῦ. Σήµερον Θεὸς ἐπὶ γῆς παραγέγονε, καὶ ἄνθρωπος εἰς οὐρανοὺς ἀναβέβηκε».

Ἡ Ἐνσάρκωση λοιπὸν εἶναι ἡ ὑπέρτατη πράξη τοῦ Θεοῦ γιὰ νὰ µᾶς ἀπολυτρώσει καὶ νὰ ξανασυνδέσει τὴν ἐπικοινωνία µας µαζί του. Ἔχει περισσότερη σηµασία ἀπὸ µιὰ ἀναίρεση τῆς πτώσης ἢ µιὰ ἀποκατάσταση τοῦ ἀνθρώπου στὴν ἀρχική του κατάσταση µέσα στὸ Παράδεισο. Ὅταν ὁ Θεὸς γίνεται ἄνθρωπος, αὐτὸ σηµαδεύει τὴν ἀρχὴ ἑνὸς οὐσιαστικὰ νέου σταδίου στὴν ἱστορία τοῦ ἀνθρώπου καὶ ὄχι µόνο τὴν ἐπιστροφή του στὸ παρελθόν.

Ἡ Ἐνσάρκωση ἀνεβάζει τὸν ἄνθρωπο σ’ ἕνα καινούριο ἐπίπεδο, ἡ τελευταία κατάσταση εἶναι ὑψηλότερη ἀπὸ τὴν πρώτη. Μόνο µέσα στὸν Ἰησοῦ Χριστὸ βλέπουµε νὰ ἀποκαλύπτονται ὅλες οἱ δυνατότητες τῆς ἀνθρώπινης φύσης µας. Μέχρι νὰ γεννηθεῖ, ἡ ἀληθινὴ σηµασία τῆς προσωπικότητάς µας ἦταν κρυµµένη. Ἡ γέννηση τοῦ Χριστοῦ, ὅπως λέει ὁ Μ. Βασίλειος, εἶναι «ἡ γενέθλια ἡµέρα ὅλου τοῦ ἀνθρώπινου γένους».

Ὁ Χριστὸς εἶναι ὁ πρῶτος τέλειος ἄνθρωπος- τέλειος δηλαδὴ ὄχι µόνο δυναµικά, ὅπως ἦταν ὁ Ἀδὰµ µὲ τὴν ἀθωότητά του πρὶν ἀπὸ τὴν πτώση, ἀλλὰ µὲ τὴν ἔννοια τῆς ἀπόλυτα πραγµατοποιηµένης «ὁµοίωσης». Ἡ Ἐνσάρκωση λοιπὸν δὲν εἶναι µόνο ἕνας τρόπος γιὰ ν’ ἀπαλειφθοῦν τὰ ἀποτελέσµατα τοῦ προπατορικοῦ ἁµαρτήµατος, ἀλλὰ εἶναι ἕνα οὐσιαστικὸ στάδιο στὸ ταξίδι τοῦ ἀνθρώπου ἀπὸ τὴν θεία εἰκόνα στὴ θεϊκὴ ἐξοµοίωση. Ἡ ἀληθινὴ αἰτία λοιπὸν γιὰ τὴν Ἐνσάρκωση δὲν βρίσκεται στὴν ἁµαρτωλότητα τοῦ ἀνθρώπου ἀλλὰ στὴ πεπτωκυία φύση του, στὴν ὕπαρξή του ποὺ ἔγινε σύµφωνα µὲ τὴ θεϊκὴ εἰκόνα καὶ εἶναι ἱκανὴ νὰ ἑνωθεῖ µὲ τὸ Θεό.

Ὅπως εἶπε ὁ Χριστὸς στὸ Μυστικὸ Δεῖπνο: «κἀγὼ τὴν δόξαν ἥν δέδωκάς µοι δέδωκα αὐτοῖς, ἵνα ὦσιν ἕν καθὼς ἡµεῖς ἕν ἐσµέν, ἐγὼ ἐν αὐτοῖς καὶ σὺ ἐν ἐµοί, ἵνα ὦσι τετελειωµένοι εἰς ἕν» (Ἰωαν. 17, 22-23). Ὁ Χριστὸς µᾶς κάνει ἱκανοὺς νὰ συµµετέχουµε στὴ θεϊκὴ δόξα τοῦ Πατέρα. Εἶναι ὁ σύνδεσµος καὶ τὸ σηµεῖο ἐπαφῆς. Ἐπειδὴ εἶναι ἄνθρωπος, εἶναι ἕνα µὲ ἐµᾶς, ἐπειδὴ εἶναι ὁ Θεός, εἶναι ἕνα µὲ τὸν Πατέρα. Ἔτσι µέσῳ καὶ ἐν αὐτῷ εἴµαστε ἕνα µὲ τὸ Θεό, καὶ ἡ δόξα τοῦ Πατέρα γίνεται δική µας δόξα.

Ἡ Ἐνσάρκωση τοῦ Θεοῦ ἀνοίγει τὸ δρόµο γιὰ τὴ θέωση τοῦ ἀνθρώπου. Τὸ νὰ θεωθεῖ κανεὶς σηµαίνει, µὲ µεγαλύτερη σαφήνεια, νὰ «χριστοποιηθεῖ». Ἡ θεϊκὴ ὁµοιότητα ποὺ καλούµαστε νὰ φτάσουµε εἶναι ἡ ὁµοίωση τοῦ Χριστοῦ. Μέσῳ τοῦ Ἰησοῦ ποὺ εἶναι Θεάνθρωπος ἐµεῖς οἱ ἄνθρωποι «θεούµεθα», θεοποιούµαστε, γινόµαστε «θείας κοινωνοὶ φύσεως» (Β Πέτρου 1,4). Προσλαµβάνοντας τὴν ἀνθρώπινή µας φύση ὁ Χριστὸς ποὺ εἶναι Γιὸς τοῦ Θεοῦ ἀπὸ τὴ φύση Του µᾶς ἔχει κάνει γιοὺς τοῦ Θεοῦ κατὰ χάρη. Ἐν αὐτῷ εἴµαστε «υἱοθετηµένοι» ἀπὸ τὸν Θεὸ Πατέρα, καὶ γινόµαστε γιοὶ ἐν τῷ Υἱῷ.

Συναυλία αγάπης και αλληλεγγύης

Τετάρτη 28 Δεκεμβρίου, 

ώρα 20.30 στο Πνευματικό Κέντρο του Δήμου Ιωαννιτών...

(κλικ στην πρόσκληση)

Ο Μητροπολίτης μας «εις Κοπάνους»

Ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Ιωαννίνων κ. Μάξιμος θα χοροστατήσει την Παρασκευή 23 Δεκεμβρίου στην Ακολουθία του Όρθρου και των Μεγάλων Ωρών των Χριστουγέννων στο Ιερό Ναό Αγίου Νικολάου «εις Κοπάνους».

Η Ακολουθία αρχίζει στις 07.30 το πρωί και κατά την ημέρα αυτή δεν τελείται Θεία Λειτουργία.

Η χριστουγεννιάτικη συναυλία των παιδιών μας

Σάββατο 17 Δεκεμβρίου 2016...

Αίθυσα «Αρχιεπισκόπου Σπυρίδωνος» Ζωσιμαίας Παιδαγωγικής Ακαδημίας...

«Χριστούγεννα στον κόσμο», με τα παιδιά της χορωδίας και της ορχήστρας του Πνευματικού Κέντρου του Αγίου Νικολάου «εις Κοπάνους»...

Την εκδήλωση τίμησε με την παρουσία του ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης μας κ. Μάξιμος.

 ..

«Χριστούγεννα στον κόσμο...»

Τη Χριστουγεννιάτικη Γιορτή τους, με τραγούδια και κάλαντα απ’ όλο τον κόσμο, θα παρουσιάσουν τα παιδιά του Πνευματικού Κέντρου του Αγίου Νικολάου «εις Κοπάνους» το ερχόμενο Σάββατο 17 Δεκεμβρίου και ώρα 20.00 μ.μ., στην αίθουσα «Αρχιεπισκόπου Σπυρίδωνος» της Ζωσιμαίας Παιδαγωγικής Ακαδημίας.

Η είσοδος είναι ελεύθερη.

Μνήμη Αλέξανδρου Σμέμαν

Στις 13 Δεκεμβρίου, το 1983, εκοιμήθη ο μεγάλος Θεολόγος και συγγραφέας, Πρωτοπρεσβύτερος Αλέξανδρος Σμέμαν (Schmemann Alexander, 1921-1983).

Εις μνημόσυνον, παραθέτουμε ένα απόσπασμα από το Ημερολόγιό του: 

"Αισθάνομαι αποθαρρυμένος. Όχι προσωπικά. Μπορώ να πω με ασφάλεια και σιγουριά πως είμαι πολύ ευτυχισμένος -με την οικογένεια μου, τα παιδιά μου, κ.λ.π. Αλλά στα ζητήματα που αφορούν την Εκκλησία, τη θέση της, την εμπλοκή μου σ' αυτήν, έχω απογοητευτεί. 
Γίνομαι αλλεργικός μπροστά στο ψευδο-εκκλησιαστικό και ψευδο-θρησκευτικό περιεχόμενο της Εκκλησίας και της εκκλησιαστικής ζωής, η οποία όλο και περισσότερο μου φαίνεται ως μια παραμόρφωση της Ορθοδοξίας και του Χριστιανισμού. Την ίδια στιγμή, είμαι ολοκληρωτικά μπλεγμένος και εγκλωβισμένος σ' αυτήν: ατέλειωτα τηλεφωνήματα, γράμματα, συζητήσεις, συναντήσεις. Όλα αυτά δεν είναι ούτε γνήσια ούτε πραγματικά. Βρίσκονται έξω από την πραγματικότητα του Θεού, του ανθρώπου, του κόσμου και της ζωής. Αισθάνομαι πως η καρδιά μου κραυγάζει για κάτι «άλλο»,για κάτι διαφορετικό. Αλλά δεν βρίσκω μια διέξοδο. Να φύγω; Για που; Δεν μπορώ ν' αφήσω την Εκκλησία -η Εκκλησία είναι η ζωή μου. Αλλά όπως είμαι τώρα, δεν υπηρετώ την Εκκλησία με τον τρόπο που αντιλαμβάνομαι εγώ αυτή την υπηρεσία. Πιστεύω ακράδαντα πως η Ορθοδοξία είναι η Αλήθεια και η Σωτηρία, και ανατριχιάζω όταν βλέπω τι προσφέρεται κάτω από το ένδυμα της Ορθοδοξίας, τι φαίνεται πως αγαπούν σ' αυτήν οι άνθρωποι, για ποιο πράγμα ζουν, τι βλέπουν στην Ορθοδοξία οι περισσότεροι ορθόδοξοι, οι καλύτεροι τουλάχιστον ανάμεσα τους. «Ας σωθείς εσύ, και τότε θα σώσεις χιλιάδες γύρω σου». Ο καθένας σώζεται με τον δικό του τρόπο. Σωτηρία είναι η εκπλήρωση της κλήσης του καθενός. Αλλά τι συμβαίνει αν οι περιστάσεις δεν επιτρέπουν αυτή τη σωτηρία; Και τι συμβαίνει όταν ολόκληρη η ένταξή μας, ολόκληρη η δραστηριότητα μας απαρνείται συνεχώς το επίπεδο όπου είναι δυνατή η σωτηρία;"

«Γαμήλια Γιορτή» (Κυριακή ΙΑ΄ Λουκά)

Του Anthony Bloom, Μητροπολίτη Σουρόζ*

Πόσο συχνὰ ἔχουμε ἀκούσει τὴν σημερινὴ παραβολὴ γιὰ κείνους ποὺ κλήθηκαν στὴ Γαμήλια Γιορτὴ τοῦ Βασιλιᾶ, καὶ ἀρνήθηκαν νὰ πᾶνε. Ὁ ἕνας εἶχε ἀποκτήσει ἕνα κομμάτι γῆς· νόμιζε ὅτι τοῦ ἀνῆκε· στὴν πραγματικότητα ἦταν τόσο δεμένος ποὺ δὲν μποροῦσε ν’ ἀποδεσμευτεῖ ἀπ’ αὐτὴν· ἦταν φυλακισμένος σ’ αὐτὸ ποὺ νόμιζε ὅτι τοῦ ἀνῆκε. Καὶ τὸ ἴδιο συμβαίνει μὲ ὅ,τι νομίζουμε ὅτι κατέχουμε· μᾶς ἀρκεῖ νὰ κρατᾶμε στὰ χέρια μας τὸ πιὸ ἀσήμαντο πράγμα –καὶ αὐτὸ τὸ χέρι γίνεται ξένο πρὸς ἐμᾶς· δὲν μποροῦμε πλέον νὰ τὸ χρησιμοποιήσουμε, δὲν μποροῦμε νὰ χρησιμοποιήσουμε τὸ μπράτσο μας, ὅλο τὸ σῶμα μας ἐξαρτᾶται ἀπὸ αὐτὸ ποὺ κατέχουμε ἤ φανταζόμαστε ὅτι κατέχουμε: εἴμαστε δέσμιοί του.

Ἄλλοι ἄνθρωποι ἀρνήθηκαν νὰ ἔλθουν ἐπειδὴ εἶχαν ἀγοράσει πέντε ζευγάρια βόδια: ἔπρεπε νὰ τὰ δοκιμάσουν, ἔπρεπε νὰ τελειώσουν μιὰ ἐργασία, εἶχαν ὅπως νόμιζαν μιὰν ἀποστολὴ στὴ ζωή τους, γιὰ τοῦτο τὸν λόγο δὲν εἶχαν χρόνο γιὰ ὁτιδήποτε πέρα ἀπ’ ὅ,τι ἀποτελοῦσε τὴν προσωπική τους μέριμνα.

Καὶ ὁ τελευταῖος ποὺ κλήθηκε ἀρνήθηκε νὰ πάει ἐπειδὴ ἡ καρδιά του ἦταν γεμάτη ἀπὸ τὴ χαρὰ του, ἔχοντας παντρευτεῖ, πῶς θὰ μποροῦσε νὰ ἀσχοληθεῖ μὲ τὸν γάμο κάποιου ἄλλου; Ἦταν γεμάτος ἀπὸ τὴν δικὴ του χαρὰ -πῶς θὰ μποροῦσε νὰ συμμετέχει στὴ χαρὰ κάποιου ἄλλου;

Κι ἔτσι ὅλοι τους ἀρνήθηκαν τὸ κάλεσμα.

Τοὺτη ἡ παραβολὴ δὲν μᾶς ἀφορᾶ ἄμεσα; Ὁ καθένας μας κατέχει κάτι ποὺ θεωρεῖ τόσο σημαντικὸ ποὺ εἶναι ἕτοιμος νὰ γυρίσει τὴν πλάτη του στὸν Θεὸ -ναὶ, στὸν Θεὸ: δὲν ὐπάρχει χρόνος γιὰ προσευχή, γιὰ λατρεία. Τὴν ἴδια ὥρα ἀπορρίπτουμε ἄλλους ἀνθρώπους ποὺ μᾶς χρειάζονται, ἐπειδὴ εἴμαστε ἀπασχολημένοι μὲ τὶς δουλειὲς μας;

Καὶ πόσο συχνὰ συμβαινει νὰ εἴμαστε γεμάτοι ἀπὸ χαρὰ ἤ λύπη -ἀλλὰ ἀνήκουν σ’ ἐμᾶς, τὰ ἔχουμε κλείσει στην καρδιά μας, δὲν ἔχουμε χρόνο γιὰ τὴν λύπη ἥ τὴν χαρὰ κάποιου ἄλλου.

Ἀλλὰ τότε, τὶ θὰ πρέπει νὰ κάνουμε; Κάθε Κυριακὴ στὴν Θεία Λειτουργία ἀκοῦμε, «πᾶσαν τὴν βιοτικὴ ἀποθώμεθα μέριμναν»· σημαίνει ὅτι πρέπει νὰ ἀρνηθοῦμε τὴν γῆ ὅπου ζοῦμε, τὶς μέριμνές μας, τὶς χαρές καὶ τὶς λύπες ποὺ ἔρχονται στὸν δρόμο μας; Ὄχι!

Ἀλλὰ ὑπάρχει ἴσως μία ἀπάντηση σ’ αὐτὸ τὸ ἐρώτημα στὶς γραμμὲς ποὺ προηγοῦνται τῆς Εὐαγγελικῆς περικοπῆς στὸ Ἀποστολικὸ ἀνάγνωσμα ποὺ ἀκούσαμε σήμερα, ποὺ μᾶς λέει: Ἀναστηθήκατε μὲ τὸν Χριστό; Βρίσκεστε ἐκεῖ ποὺ βρίσκεται; Εἶναι ἡ ζωή σας κρυμμένη μαζὶ μὲ τὸν Χριστὸ εἰς τὸν Θεό; Τὶ σημαίνει πραγματικὰ αὐτὸ γιὰ μᾶς; Σημαίνει ὅτι ἄν εἴμαστε νεκροὶ μὲ τὸν θάνατο τοῦ Χριστοῦ στὸ κάθε τι ποὺ καταστρέφει τὴν ἀγάπη, τὴν συμπόνοια, στὸ κάθε τι ποὺ ἔχει σὰν κέντρο του τὸν ἐγωισμό, ποὺ εἶναι ἀγάπη γιὰ τὸν ἑαυτό μας, ποὺ δὲν ἀφήνει χῶρο γιὰ κανέναν παρὰ γιὰ τὸν ἑαυτό μας -ἐὰν εἴμαστε νεκροὶ γιὰ ὅλα αὐτὰ, καὶ ἔχουμε ἀποδεχτεῖ τὴν ζωὴ μὲ τοὺς ὅρους τοῦ Χριστοῦ, ἕτοιμοι νὰ ζήσουμε γιὰ τοὺς ἄλλους, γιὰ τὸν Χριστὸ, νὰ ζήσουμε γιὰ τὴν χαρὰ καὶ τὴν ζωὴ ἐκείνων ποὺ βρίσκονται γύρω μας –τότε ἔχουμε ἀναστηθεῖ μαζὶ μὲ τὸν Χριστό, καὶ ἡ ζωή μας εἶναι πραγματικὰ κρυμμένη μαζὶ μὲ τὸν Χριστὸ εἰς τὸν Θεό, βρίσκεται στὰ ἴδια τὰ βάθη τοῦ Θεοῦ καὶ τῆς θεϊκῆς ἀγάπης! Καὶ τότε μποροῦμε νὰ γυρίσουμε πρὸς τὴν γῆ· τότε, ἀντὶ νὰ κατέχουμε μποροῦμε νὰ ὑπηρετοῦμε, ἀντὶ νὰ ὑπερισχύουμε μποροῦμε νὰ προσπαθοῦμε νὰ γίνει ἡ δική μας γῆ ἐλεύθερη, μέσα ἀπὸ μιὰ πράξη ἀγάπης, ἀπὸ μιὰ πράξη εὐλάβειας, νὰ γίνει γῆ τοῦ Θεοῦ, νὰ μπορεῖ νὰ φέρει καρποὺς, ὄχι σὰν νὰ βιάζεται ἀπὸ μᾶς, σὰν νὰ ἀνήκει σὲ μᾶς μὲ τὴ βία, ἀλλὰ προσφέροντάς μας τοὺς καρπούς της μέσα ἀπὸ μιὰ πράξη σωτήριας καὶ ἀνταποδοτικῆς ἀγάπης. Τὸ ἴδιο ἰσχύει γιὰ τὰ ἔργα μας· καλούμαστε νὰ διακονήσουμε, καλούμαστε νὰ φτιάξουμε μιὰ ζωὴ ποὺ νὰ εἶναι γιὰ ὅλους πράξη ἐνδιαφέροντος, ἀγάπης, φροντίδας – τότε, ὅ,τι κάνουμε γίνεται ἔργο τοῦ Θεοῦ, ἀποκτάει νόημα καὶ δὲν μᾶς χωρίζει ἀπὸ τὸν Θεὸ.

Κι ἄν ἡ χαρὰ ἔχει ἔλθει στὴν καρδιά μας, εἶναι δῶρο τοῦ Θεοῦ· ἄν ἡ θλίψη ἔχει ἔλθει στὴν καρδιά μας, μποροῦμε νὰ τὴν παρουσιάσουμε στὸν Θεό, γιὰ νὰ γίνει ἕνα μέσα στὸ μυστήριο τῆς σωτηρίας!

Ἄς προβληματιστοῦμε πάνω σ’ αὐτό! Ἄς παραμερίσουμε ὅλες τὶς μέριμνες τούτης τῆς ζωῆς, ποὺ πάει νὰ πεῖ νὰ εἴμαστε ἐλεύθεροι καὶ ὄχι φυλακισμένοι: Ὁ Χριστὸς ἦλθε νὰ μᾶς ἐλευθερώσει. Καὶ τότε ἡ γῆ καὶ ὁ μόχθος μας καὶ οἱ χαρές καὶ οἱ θλίψεις μας θὰ γίνουν κομμάτι τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ. Τότε πραγματικά, ἡ ζωή μας θὰ βρίσκεται κρυμμένη μὲ τὸν Χριστό στὸν Θεό, ἀλλὰ ἕναν Θεὸ ποὺ διάλεξε ν’ ἀγαπήσει τόσο τὸν κόσμο ὥστε νὰ ἐνδυθεῖ τὴν ἀνθρώπινη σάρκα, νὰ γίνει ἄνθρωπος ἀνάμεσα στοὺς ἀνθρώπους, νὰ φέρει στοὺς ὤμους Του τὴν ἀνθρώπινη μοῖρα, τὴν κτιστότητα, τὴν ζωὴ σ’ ἕναν ἁμαρτωλὸ κόσμο, τὶς συνέπειες τῆς ἀνθρώπινης ἁμαρτίας, καὶ ἀκόμα τὴν ἀπώλεια τοῦ Θεοῦ ποὺ εἶναι αὐτὸ ποὺ σκοτώνει. Καὶ ἀφοῦ, μέσα ἀπὸ μιὰ πράξη σωτηριολογικὴ καὶ λυτρωτική, τὰ ἀποδέχτηκε ὅλα, ἀναστήθηκε, καὶ ὁ καθένας ἀπὸ ἐμᾶς μπορεῖ νὰ εἰσέλθει στὴν αἰώνια ζωή, τὴ ζωὴ τῆς ἀνάστασης ἑνώνοντας τὴ ζωή του μὲ αὐτὴ τοῦ Χριστοῦ. Ἀμήν.

*24/12/1989

Στον Άγιο Νικόλαο «εις Κοπάνους»

Δευτέρα 05 Δεκεμβρίου 2016:

Μέγας Αρχιερατικός Εσπερινός,

χοροστατούντος του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Ιωαννίνων κ. κ. Μαξίμου...

Τρίτη 06 Δεκεμβρίου 2016:

Πανηγυρική Θεία Λειτουργία...

Ο Σεβασμιώτατος «εις Κοπάνους»

Στον Πανηγυρικό Εσπερινό, επί τη μνήμη του εν αγίοις πατρός ημών Νικολάου Αρχιεπισκόπου Μύρων της Λυκίας του Θαυματουργού, το απόγευμα της Δευτέρας 05 Δεκεμβρίου στις 18.30 μ.μ., στον Άγιο Νικόλαο «εις Κοπάνους» θα έχουμε τη μεγάλη χαρά και ευλογία να υποδεχτούμε το Σεβασμιώτατο Ποιμενάρχη μας, Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Ιωαννίνων κ.κ. Μάξιμο, ο οποίος θα χοροστατήσει στην Ακολουθία και θα κηρύξει το θείο λόγο.

Είναι ο πρώτος Μητροπολίτης Ιωαννίνων που έρχεται στο Ναό μια τέτοια μέρα, μετά από πολλές δεκαετίες και το γεγονός αυτό έχει τη δική του ξεχωριστή ιστορική, αλλά κυρίως ποιμαντική αξία... 

Κυριακή 04 Δεκεμβρίου (Ι΄ Λουκά)

Του Anthony Bloom, Μητροπολίτη Σουρόζ 

Ξανὰ καὶ ξανὰ διαβάζουμε στὸ Εὐαγγέλιο γιὰ τὴν ὀργὴ ποὺ προκάλεσε ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστὸς πραγματοποιώντας μιὰ πράξη ἐλέους, ἕνα θαῦμα τὴν ἡμέρα τοῦ Σαββάτου. Καὶ δὲν βοηθάει σὲ κάτι ἄν θέσουμε στὸν ἑαυτό μας τὴν ἐρώτηση: Γιατί τὸ ἔκανε αὐτὸ συνεχῶς, μὲ τέτοια ἐπιμονή; Θὰ μποροῦσε νὰ εἶχε γίνει γιὰ νὰ ἀμφισβητήσει ἐκείνους ποὺ βρίσκονταν γύρω Του; Γιὰ νὰ τοὺς προκαλέσει; Θὰ μποροῦσε νὰ εἶναι ἁπλὰ μιὰ παιδαγωγικὴ πράξη;

Πιστεύω ὅτι κρύβονται πολὺ περισσότερα στὴν πράξη Του. Ὁ Κύριος δημιούργησε τὸν κόσμο σὲ ἕξι ἡμέρες· τὴν ἕβδομη ἡμέρα ἀναπαύτηκε ἀπὸ τὸν κόπο καὶ τὸν μόχθοΤου. Ἀλλὰ τι συνέβη τότε στὸν κόσμο; Ἡ ἕβδομη ἡμέρα ἦταν ἡ μέρα ποὺ ὁ κόσμος περιῆλθε στὰ χέρια τοῦ ἀνθρώπου γιὰ νὰ τὸν ὁδηγήσει στὴν ὁλοκλήρωση του καὶ ἡ ἕβδομη ἡμέρα, τὸ Σάββατο τοῦ Κυρίου εἶναι ἡ ἡμέρα τοῦ ἀνθρώπου. Ὁλόκληρη ἡ ἀνθρώπινη ἱστορία καταρέει ἐκείνη τὴν ἡμέρα. Ἀλλὰ ὁ Θεὸς δὲν ἄφησε τὸν ἄνθρωπο νὰ ἐργασθεῖ μόνος του, καθὼς λέει ὁ Κύριος Ἰησοῦς στὸ Εὐαγγέλιο τοῦ Ἁγίου Ἰωάννη, «Ὁ πατὴρ μου ἕως ἄρτι ἐργάζεται, κἀγὼ ἐργάζομαι», δείχνει τὴν ἐργασία Του στὸν Υἱό Του γιὰ νὰ τὴν ὁλοκληρώσει. Καὶ σὲ ἕνα ἄλλο ἐδάφιο μᾶς διδάσκει, μᾶς λέει ὅτι ἡ κρίση Του εἶναι ἀληθινὴ ἐπειδὴ δὲν εἶναι ἡ δική Του κρίση· ἀκούει τὰ λόγια τοῦ Πατέρα καὶ αὐτὴ εἶναι ἡ κρίση ποὺ κηρύττει.

Καὶ ἔτσι, ἡ ἱστορία εἶναι ἡ ἡμέρα τοῦ ἀνθρώπου, ἀλλὰ ὁ ἄνθρωπος καλεῖται νὰ ὁδηγηθεῖ ἀπὸ τὴ σοφία, ἀπὸ τὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ. Συμβαίνει αὐτὸ ἐπειδὴ τόσο συχνὰ ἀναζητοῦμε τοὺς δικούς μας δρόμους, ἐπειδὴ δὲν ἀναρωτιόμαστε ποιὸς εἶναι ὁ δρόμος τοῦ Θεοῦ, πῶς ὁ κόσμος ἔχει γίνει τόσο ἄσχημος, τόσο τρομακτικὸς, καὶ τραγικός...

Ἕνας Δυτικὸς συγγραφέας ἔχει πεῖ ὅτι Χριστιανὸς εἶνει ἐκεῖνος στὸν ὁποῖον ὁ Θεὸς ἔχει ἀναθέσει τὴν φροντίδα τοῦ κόσμου Του καὶ τῶν ἄλλων ἀνθρώπων. Ἐκπληρώνουμε τούτη τὴ βασικὴ, κεντρικὴ ἐντολή, νοιαζόμαστε; Ἴσως νοιαζόμαστε δείχνοντας φροντίδα, ἴσως νοιαζόμαστε μὲ αὐστηρότητα, ἀλλὰ πρέπει νὰ ἔχουμε ἔννοια. Καὶ τότε, αὐτὴ ἡ ἕβδομη ἡμέρα ποὺ ὁ Θεὸς ανέθεσε μέσα ἀπὸ μιὰ πράξη ἐλέους καὶ ἀγάπης αὐτὸν τὸν κόσμο στὴν φροντίδα μας, μπορεῖ νὰ γίνει ἀκόμα ἡμέρα τοῦ Κυρίου. Καὶ ἡ Πόλη τοῦ ἀνθρώπου ποὺ χτίστηκε δίχως Θεό, ποὺ τόσο συχνὰ μοιάζει μὲ τὸν Πύργο τῆς Βαβέλ, ἴσως ἀκόμα ν’ ἀποκαλυφθεῖ καὶ νὰ πλησιάσει τὸ μεγαλεῖο καὶ τὴν ἁγιότητα τῆς Πόλης τοῦ Θεοῦ ὅπου ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστός, ἀληθινὸς Θεὸς ἀλλὰ καὶ ἄνθρωπος, καλεῖται νὰ γίνει πολίτης, νὰ γίνει ἡ καρδιά της, ἀλλὰ ἐπίσης ἕνας ἀπὸ ἐμᾶς.

Δὲν εἶναι αυτὸ τὸ κάλεσμα ἀρκετὰ σπουδαῖο; Δὲν μᾶς ἐμπνέει ἀρκετὰ ἡ πίστη τοῦ Θεοῦ σ’ ἐμᾶς; Πρόκειται ν’ ἀπορρίψουμε τὴν ἐλπίδα Του, ν’ ἀπορρίψουμε τὴν ἀγάπη Του γιὰ μᾶς ἤ γιὰ τοὺς ἄλλους; Ἤ πρόκειται νὰ μάθουμε ἀπὸ τὸν τρόπο ποὺ ὁ Χριστὸς ἐκπληρώνει τὸν ἀνθρώπινο προορισμό Του τὴν ἡμέρα του Κυρίου, δὲν θὰ μάθουμε ἀπὸ Αὐτὸν καὶ μαζὶ μ’ Ἐκεῖνον νὰ κτίζουμε τὸν κόσμο ποὺ ὁ Θεὸς ὀνειρεύτηκε καὶ ποὺ ἀκόμα ἀγαπᾶ μέσα στὶς θλίψεις του καὶ τόσο συχνὰ στὴν προδοσία μας!

Ἄς μάθουμε ν’ ἀγαπᾶμε ὁ ἕνας τὸν ἄλλον ἐνεργά, νὰ σηκώνουμε τὸ φορτίο ὁ ἕνας τοῦ ἄλλου, ν’ ἀκοῦμε τὸν ζωντανὸ Θεὸ ὅταν μιλάει, ν’ ἀκοῦμε μὲ ὅλη μας τὴν ἐνέργεια, νὰ κοιτάζουμε τὸν τρόπο τῆς ζωῆς Του καὶ ἄς γίνουμε ἐκείνοι ποὺ θὰ φέρουν εἰς πέρας τὸ θέλημα Του καὶ θὰ ὁδηγήσουν τὸν κόσμο στὴν τέλεια ὀμορφιὰ ποὺ εἶναι τὸ θέλημά Του! Ἀμὴν.