Περί προσευχής...

Μέ ὁμιλητή τόν πανοσιολογιώτατο ἀρχιμανδρίτη Ἀρσένιο Κατερέλο, ἡγούμενο τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ἁγ. Νικολάου Δίβρης Φθιώτιδος, ξεκίνησαν οἱ Ἑσπερινές ὁμιλίες τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Ἰωαννίνων, πού φέτος πραγματοποιοῦνται στόν Ἱερό Ναό Κοιμήσεως Θεοτόκου Περιβλέπτου, μέ κεντρικό θεματικό ἄξονα τήν προσευχή.

Τόν ὁμιλητή, πού ἀνέπτυξε τό θέμα «Περί προσευχῆς – ἡ εὐχή τοῦ Ἰησοῦ», καλωσόρισε ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Ἰωαννίνων κ. Μάξιμος:

«Ἐγκαινιάζουμε ἀπό σήμερα ἕνα νέο κύκλο ὁμιλιῶν, πού θά ἔχουν ὡς κεντρικό θέμα τήν προσευχή… Τή συνομιλία αὐτή μέ τό Θεό, ἡ ὁποία εἴτε γίνεται ἐν κρυπτῷ εἴτε γίνεται κατά μόνας εἴτε γίνεται ἐν συνάξει μέσα στήν ἐκκλησιαστική κοινότητα ἤ ὁπουδήποτε συνηγμένοι δύο ἤ τρεῖς ἤ ὁσοιδήποτε εὔχονται καί προσεύχονται, ἔχοντες ἐν τῷ μέσῳ αὐτῶν τόν Ἰησοῦ Χριστό ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι.

Θά ἀφιερώσουμε, λοιπόν, τή φετινή χρονιά στήν προσευχή, ἔτσι ὥστε νά ἀκούσουμε γιά τήν προσευχή, νά διδαχτοῦμε γιά τήν προσευχή, μέ τήν ἐλπίδα καί τήν ἐπιθυμία νά ἀσκήσουμε αὐτό τό ἔργο τῆς προσευχῆς, νά ἀσκηθοῦμε στήν προσευχή, νά ἀσκηθοῦμε σ’ αὐτή τήν ἐπικοινωνία μέ τό Θεό, πού εἶναι καί ἀπόκριση πρός τό δικό Του κάλεσμα νά βρισκόμαστε ἑνωμένοι μαζί Του.
Χρειαζόμαστε νά μᾶς βοηθήσουν ὡς πρός αὐτό ἄνθρωποι οἱ ὁποῖοι ἐντρύφησαν σ’ ὅ,τι ἔγραψαν οἱ πατέρες, οἱ ὅσιοι, οἱ ἀσκητές τῆς Ἐκκλησίας μας καί σ’ ὅ,τι συναποτελεῖ τή συνείδηση καί τήν ἐμπειρία τῆς Ἐκκλησίας μας γιά τήν προσευχή. Ἀλλά, κυρίως, χρειαζόμαστε ἀνθρώπους οἱ ὁποῖοι ἔχουν τήν ἐμπειρία τῆς προσευχῆς· πού μποροῦν νά μᾶς ποῦν ὄχι ἐπειδή ἁπλῶς διάβασαν ἀπό κάποιον ἄλλον, ἀλλά καί ἐπειδή οἱ ἴδιοι ἔκαναν αὐτόν τόν ἀγῶνα…

Σήμερα πού ἀρχίζει αὐτός ὁ κύκλος, ἔχουμε τήν εὐλογία καί τή χαρά νά εἶναι ἀνάμεσά μας ὁ π. Ἀρσένιος Κατερέλος. Γιά ἐμέ, εἶναι ἕνας ἀγαπητός γέροντας κι ἕνας ἀγαπητός φίλος. Ταυτόχρονα, ὅμως, εἶναι κι ἕνα ὑπόδειγμα ἀγωνιστῆ στόν πνευματικό στίβο, στόν ἀσκητικό στίβο, τόν ὁποῖο χαίρομαι καί θαυμάζω ἐδῶ καί δεκαετίες…».

Ο Άγιος Πορφύριος και ο Ευαγγελιστής Ιωάννης

 

Με αφορμή την σημερινή εορτή του Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου και Ευαγγελιστού, ας θυμηθούμε το γεγονός της συναντήσεως του Αγίου Πορφυρίου με τον Ηγαπημένο Μαθητή στην Πάτμο. Παραθέτουμε το γεγονός όπως το διηγείται ό σύγχρονος Άγιος μας:

«Πήγαμε κάποτε για προσκύνημα μαζί με τον κύριο Γιώργο και την κυρία Καίτη στον άγιο Ιωάννη τον Θεολόγο στην Πάτμο. Ήταν πρωί. Ένιωθα να με πνίγει η χάρις του αγίου Ιωάννου. Είχε κόσμο το σπήλαιο της Αποκαλύψεως. Φοβήθηκα μήπως προδώσω τα αισθήματά μου. Αν άφηνα τον εαυτό μου να εκδηλωθεί, θα με περνούσαν για τρελό. Αυτοσυγκρατήθηκα. Βγήκα έξω απ’ την εκκλησία. Δεν είναι καλό να βλέπουν οι άλλοι τα βιώματα της μυστικής επαφής με τον Θεό. Γι’ αυτό τους είπα κι εφύγαμε. Το απόγευμα της ίδιας ημέρας ήταν ησυχία. Ήμασταν οι τρεις μας. Δεν υπήρχε άλλος στην εκκλησία. Πριν μπούμε μέσα τους προετοίμασα. Τους λέω:

-Ό,τι κι αν δείτε, δεν θα κουνηθείτε, ούτε θα μιλήσετε.

Μπήκαμε μέσα με ευλάβεια, χωρίς θόρυβο, με σιωπή, απλά, ταπεινά. Σταθήκαμε μπροστά στη Θεία Αποκάλυψη. Γονατίσαμε και οι τρεις, εγώ στη μέση. Πέσαμε πρηνείς. Λέγαμε το «Κύριε Ιησού…» περίπου ένα τέταρτο. Εγώ αισθανόμουν άδειος. Καμιά συγκίνηση, τίποτα. Ερημιά. Κατάλαβε ο αντίθετος, ο διάβολος, και θέλησε να μ’ εμποδίσει. «Αυτά δεν γίνονται με πρόγραμμα», σκέφθηκα. Την έλεγα, την ήθελα την ευχή –ή μάλλον ούτε την έλεγα, ούτε την ήθελα, διότι όταν τη λέεις, όταν τη θέλεις, καμιά φορά το παίρνει είδηση ο αντίθετος. Είναι ένα πάρα πολύ λεπτό σημείο. Δεν μπορείς μόνος να περιφρονήσεις τον αντίθετο. Και να τον περιφρονήσεις, πρέπει πάλι με την θεία χάρι, ένα ανεξήγητο πράγμα.

Δώστε πολλή προσοχή. Δεν σφίχθηκα, δεν επίεσα την κατάσταση. Δεν πρέπει σ’ αυτά τα πνευματικά να πηγαίνομε με τη βία. Βγήκα έξω. Περιεργάσθηκα τα λουλούδια, σαν να ήθελα ν’ αδιαφορήσω για το ότι δεν γινόταν το άνοιγμα της ψυχής μου. Κοίταξα λίγο τη θάλασσα. Μπήκα μέσα πάλι στο εκκλησάκι, έβαλα στο θυμιατό λίγα κάρβουνα, τα ανάψα, έβαλα λίγο λιβάνι, θύμιασα και τότε άνοιξε η καρδιά μου. Τότε ήλθε η θεία χάρις. Στο πρόσωπό μου ήλθε μία λάμψη, έγινα ένθεος, ύψωσα τα μάτια μου. Σε μια στιγμή έπεσα κάτω. Όπως μου είπαν οι συνοδοί μου, έμεινα κάτω είκοσι λεπτά…

Αυτό το θαύμα, που μου έγινε στην Πάτμο, είναι ένα μεγάλο μυστήριο. Έχει μεγάλη έννοια. Είδα το γεγονός της Αποκαλύψεως. Είδα τον άγιο Ιωάννη τον Θεολόγο, τον μαθητή του, τον Πρόχορο, έζησα το γεγονός της Θείας Αποκαλύψεως, όπως ακριβώς είχε συμβεί. Άκουσα τη φωνή του Χριστού απ’ τη σχισμή του βράχου…

Αυτά να μην τα πείτε πουθενά. Κύριε Ιησού Χριστέ… Να μ’ ελεήσει ο Θεός. Γιατί σας τα είπα; Πέστε μου… Σας τα είπα για να μάθετε να εγκαταλείπετε τον εαυτό σας απαλά, χωρίς πίεση στα χέρια του Θεού. Τότε Εκείνος θα έρχεται στις ψυχές σας και θα τις χαριτώνει. Αν ο πονηρός σας θέτει εμπόδια, να τον περιφρονείτε. Καταλάβατε; Έτσι έκανα κι εγώ. Απασχολήθηκα με κάτι άλλο, όταν συνειδητοποίησα ότι κάτι παρεμβαίνει. Αυτό έχει πολύ βάθος.

Τα λέω αυτά, αλλά δεν μου ‘ρχεται και καλό που τα λέω. Αισθάνομαι ότι δεν πρέπει να τα λέω… Αυτά είναι μυστήρια, δεν μπορώ να τα εξηγήσω. Το μόνο που λέω είναι να γίνονται όλα απλά, ταπεινά, απαλά. Όταν το θέλεις και περιμένεις να ενωθείς με τον Θεό, όταν εκβιάζεις τον Θεό, δεν έρχεται. Αλλά έρχεται «εν ημέρα ή ου προσδοκάς και εν ώρα ή ου γινώσκεις». Είναι ένας αγιότατος τρόπος, αλλά δεν μπορείς να τον μάθεις απ’ έξω. Πρέπει να μπει μέσα στην ψυχή σου μυστικά, ώστε να τον ενστερνισθείς με την χάρι του Θεού».

Πηγή: Αγίου Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου “Βίος και Λόγοι”, Ιερά Μονή Χρυσοπηγής, Ι’ Έκδοση 2009, σσ. 520-522.

Ο Ευαγγελιστής Ιωάννης

 

Η εικόνα είναι τεχνουργημένη γύρω στο 1500 και βρίσκεται στο ονομαστό μοναστήρι του Θεολόγου στην Πάτμο. Έχουμε μπροστά μας μία γεροντική φυσιογνωμία με καρτερικότητα, περισυλλογή και στοχαστικότητα. Ο άγιός μας, Ο ΑΓ(ΙΟΣ) ΙΩ(ΑΝΝΗΣ) ΘΕΟΛΟΓΟΣ, παριστάνεται έως τη μέση και φορεί βαθυγάλαζο ρούχο. Με ελαφριά κλίση προς τα αριστερά του κοιτάζει επίμονα και διερευνητικά τον προσκυνητή. Σφίγγει στο στήθος του το Ευαγγέλιο, όπου διαβάζουμε τον περίφημο στίχο: «»Ἐν ἀρχῇ ἦν ὁ Λόγος καί ὁ Λόγος ἦν πρός τόν Θεόν, καί Θεός ἦν ὁ Λόγος». Κρατεί το Ευαγγέλιο ζηλότυπα θέλοντας να το προφυλάξει με τα δυο του χέρια. Η ιδιότητα του συγγραφέα του Ευαγγελίου προδίδεται από το μελανοδοχείο με τη θήκη για τα κοντύλια, που το βλέπουμε στηριγμένο στην δεξιά του μασχάλη. Λείπει η γραφίδα που σε άλλες εικόνες με αντίθετη κλίση- προς τα δεξιά του- κρατεί με το δεξί του χέρι. «Στο προσωπογραφικό τύπο θα σημειώσομε, πέρα από τα γενικά γνωρίσματα του Θεολόγου ως σοφού συγγραφέα και ηλικιωμένου ανθρώπου που έχει κύρος και εμβρίθεια, ιδιαίτερα το μεγάλο κεφάλι με το πλατύ κρανίο, στηριγμένο σε κοντό και εύρωστο λαιμό, καθώς και το ογκώδες σώμα» (Μαν. Χατζηδάκη, Εικόνες της Πάτμου..., σ. 63 και σ. 46). Σε αυτά ας προσθέσουμε την χοντρή μύτη, τα δασιά φρύδια, τις ημικυκλικές ρυτίδες. Όλα επίτηδες σχεδιασμένα για να φανεί ο μεγάλων διαστάσεων εσωτερικός του πλούτος. Αυτός είναι ο συνδυασμός των χαρισμάτων του, της κοινωνικής του πείρας και της επιφοίτησης του Αγίου Πνεύματος.

Το γυρτό κεφάλι του μαθητή «ὅν ἠγάπα ὁ Ἰησοῦς», το περίφροντι ύφος του και το σφιχταγκάλιασμα του Ευαγγελίου δείχνουν την αγάπη του στα λόγια και τα έργα του διδασκάλου. Όπως μαρτυρεί ο βίος του, η αγάπη του διακλαδιζόταν αφειδώλευτα και στους ανθρώπους. Γι αυτό μπορούσε να πει: «Τεκνία μου, μή ἀγαπῶμεν λόγῳ μηδέ τῇ γλώσσ η », ἀλλ' ἐν ἔργῳ καί ἀληθείᾳ»(Α΄ Ιω., 3,18).

Κλείνουμε την περιγραφή της προσωπικότητας και της εικόνας του Θεολόγου με το εγκώμιο που του πλέκει ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς. Παραθέτουμε σχετικό απόσπασμα σε μετάφραση του αειμνήστου καθηγητή και παλαμιστή Παν. Χρήστου:

«...Μόνο αυτός από τους Αποστόλους και όλους πριν από αυτόν και μετά από αυτόν περιβόητους κατώρθωσε να καλείται από όλους παρθένος, διότι, όπως φαίνεται, μόνος αυτός εφύλαξε σ' όλον τον βίο του και τα δύο, και την ψυχή και το σώμα, και το νουν και την αίσθησιν. Την μεν παρθενία του σώματος βέβαια, ολίγοι μεν την εκράτησαν, την γνωρίζουν δε σχεδόν όλοι. Της ψυχής δε ακριβής παρθενία είναι η προς κάθε κακία ασυμβίβαστη γνώμη. Ώστε με το προσωνύμιο τούτο προσμαρτυρείται στον Ιωάννη η σχεδόν αναμαρτησία. Γι αυτό κι έγινε αγαπημένος στο μόνο εκ φύσεως αναμάρτητο Χριστό (Ιω. 13, 23. 19,26. 21,20) και τούτο το επώνυμο μόνο αυτός από όλους το απέκτησε.

«Μπορεί άρα γε κανείς να εύρη μεγαλύτερο σε έπαινο από αυτά τα ονόματα; Στους άλλους μεν ανθρώπους όλους δεν θα μπορούσε να εύρη όχι περισσότερα και μεγαλύτερα από αυτά, αλλά ούτε αυτά μαζί. Σ' αυτόν δεν προϋπάρχουν και άλλα μεγαλύτερα από αυτά. Διότι όχι μόνο αγαπημένος παρθένος είναι, αλλά και της παρθένου υιός, και μάλιστα της μητροπαρθένου και θεομήτορος, αφού έγινε γι αυτήν κατά χάριν ό,τι ο Χριστός της είναι κατά φύσι (Ιω., 19, 26 εξ). Εάν δε μόνο αυτός απέκτησε την ίδια με τον Χριστό μητέρα, είναι και ο μόνος αδελφός του επάνω από όλους και συγγενής και αφωμοιωμένος με τον Υιό του Θεού καθ‘ όλα. Υιός αγαπητός εκείνος (Ματθ. 3,17. 17,5) και αυτός μαθητής αγαπητός (Ιω. 19,26). Στον κόλπο του Πατρός εκείνος, και αυτός επιστήθιος του Ιησού (Ιω. 1,18. 13,23). Παρθένος εκείνος, και αυτός δια της χάριτος εκείνου∙ παρθένου υιός εκείνος, της ίδιας κι αυτός∙ «ἐβρόντησε ἀπό τον οὐρανόν ὁ Κύριος» (Ψαλμ. 17, 13), και αυτός είναι βροντή∙ γι αυτό και τούτο αποκαλείται περισσότερο από τους άλλους, βροντή και βροντής υιός (Μαρκ. 3,17) και μάλιστα βροντή θεολογικωτάτη που αντηχεί σε όλα τα πέρατα της γης και θεολογεί τον από τον Πατέρα Λόγο ότι και στην αρχή είναι και προς τον Θεό είναι και Θεός είναι και ζωή έχει μέσα του και φως αληθινό, το οποίο φωτίζει κάθε άνθρωπο ερχόμενο στον κόσμο και δια του οποίου έγιναν στην αρχή τα πάντα (Ιω. 1,1-4)». (ΕΠΕ 11, 49-51).

Πηγή: apostoliki-diakonia.gr

Η Σύλληψις του Τιμίου Προδρόμου και Βαπτιστού Ιωάννου

Tου Κώστα Νούση, Θεολόγου - φιλολόγου ΑΠΘ

Σε μια εποχή που το θεϊκό θαύμα αντικαταστάθηκε στα άδυτα του ψυχισμού του σύγχρονου ανθρώπου από το «τεχνολογικό θαύμα» και ως εκ τούτου φαντάζει απίθανο, εξωπραγματικό έως μυθώδες, οι μαθητές του Χριστού συνεχίζουν να πιστεύουν στους αληθινούς και ιστορικούς αυτούς «μύθους», στους οποίους ανήκει και η μεγάλη σημερινή εορτή του μεγίστου των Προφητών Ιωάννου, του Βαπτιστού του Κυρίου. 

Κατά το αψευδές στόμα του ίδιου του Θεανθρώπου ο Ιωάννης υπήρξε ο «μείζων εν γεννητοίς γυναικών» και «περισσότερον προφήτου» (Λουκ. ζ’ 26,28). Αυτά είναι και τα πιο θαυμαστά εγκώμια που ειπώθηκαν για άνθρωπο από τον ίδιο το Θεό. Μια ύψιστη τιμή για έναν ουτιδανό, έναν εξουθενωμένο και ελάχιστο για τα κοσμικά δεδομένα, έναν τραχύ ερημίτη που «είχε το ένδυμα αυτού από τριχών καμήλου και ζώνην δερματίνην περί την οσφύν αυτού, η δε τροφή αυτού ην ακρίδες και μέλι άγριον» (Ματθ. γ’ 4). Αλλά η «λογική» του Θεού πόρρω απέχει της ανθρωπίνης. Αυτός εξετάζει την καρδίαν του ανθρώπου και όχι το εξωτερικό ψευδές σχήμα, με αποτέλεσμα να εκλέγει τα «μη όντα ίνα τα όντα καταργήση» (Α’ Κορ. α’ 28). Πράγματι, οι μεγάλοι του Θεού συνήθως είναι αόρατοι στο κοσμικό βλέμμα, αλλά και όταν τραβούν την προσοχή του μάλλον αντιμετωπίζονται ως παράδοξον θέαμα, γραφικοί μοναχικοί τύποι, ιδιόρρυθμοι έως σαλότητας, απροσάρμοστοι και ασύμβατοι στα κοινωνικά και ψυχολογικά μας στερεότυπα. Τι άραγε από αυτά έλειπε από τον Ιωάννη; Παρ’ όλα αυτά βέβαια η χάρις του Παναγίου Πνεύματος συνηθροιζε τα πλήθη στην έρημο να τον ακούσουν και να βαπτιστούν από τα άγια χέρια του, το δε «ξένον και αγγέλοις και ανθρώποις» ο ίδιος ο Θεός κατεδέχθη τις ασκητικές παλάμες του κατά σάρκα συγγενή του επί της παναχράντου αυτού κεφαλής στον Ιορδάνη ποταμό. 

Η τιμή στο πρόσωπο του Προδρόμου δε σταμάτησε εκεί. Συνεχίζεται μέσα στους αιώνες από την Εκκλησία, η οποία εορτάζει και τη θαυμαστή, τουτέστιν θαυματουργικώς διενεργηθείσα σύλληψή του από τη μητέρα του Ελισάβετ. Τρεις συλλήψεις, τρεις ευαγγελισμοί, τρεις γεννήσεις που ανέτρεψαν τη θνησιγενή πορεία και ζωή του κόσμου και μετέβαλαν τον ιστορικό ρου σε αναστάσιμη εσχατολογική πραγματικότητα. Μια από αυτές και η του Προδρόμου. Και πάλι εδώ υπουργός του μυστηρίου ο αρχάγγελος Γαβριήλ. Μια χορεία μυστηρίων συσσωρευμένα στην αγία αυτή οικογένεια του Ζαχαρία και της Ελισάβετ. Η στειρότητα και το υπέργηρον της μητέρας του. 

Η αγιότητα και το προφητικό χάρισμα του πατέρα του και αρχιερέα Ζαχαρία. Το επιτίμιο της αφωνίας του Ζαχαρία επί εννεάμηνο λόγω της απιστίας του στην αγγελική ρήση. Η θαυμαστή λύση της αφωνίας άμα τη ονοματοδοσία του βρέφους με το υπό του Θεού δοθέντος όνομα Ιωάννης. Και να σημειωθεί ότι η εορτή της συλλήψεως του Προδρόμου είναι «πηγαία» του κύκλου και των υπολοίπων εορτών (επί παραδείγματι η μετά από έξι μήνες σύλληψη του Χριστού και ακολούθως η γέννησή του μετά από εννιά μήνες το Δεκέμβριο). 

Το μεγαλείο του συνδυασμού της παντοδυναμίας του Θεού και της ταπείνωσής του εμφανέστατο και εδώ. «Στείρα και πρεσβύτις θεία βουλή» ανακράζει μεγαλοφώνως το σιωπηλό μυστήριο της υπέρλογης αυτής σύλληψης το μεγαλυνάριο της εορτής, κάτι που εξ αφωνίας δεν μπόρεσε τότε να διαπράξει ο μέγας Ζαχαρίας. Ο Θεός θέλει και δύναται να υπερβεί το διπλό πρόσκομμα της στειρότητας. Μας προοικονομεί έμμεσα και μας στερεώνει έτσι την πίστη στη δική του μετ’ ολίγον άφραστη και ανερμήνευτη σύλληψη στα σπλάχνα της Θεομήτορος. 

Φέρνει στη ζωή το δεύτερο εξάδελφό του προγνωρίζοντας την αγιότητά του και κατά συνέπεια προορίζοντάς τον στην προδρομική διακονία της δικής του θείας οικονομίας. Ευλογεί έτσι το μυστήριο του γάμου και την ιερότητα των σαρκικών εν αυτώ σχέσεων κατακρημνίζοντας τις δυϊστικές αιρετικές θεωρίες παρελθόντος και μέλλοντος. Μαρτυρεί παραλλήλως έμμεσα και το ύψος της αγιότητας του Ζαχαρία, ο οποίος για μια «εύλογη» αμφισβήτηση εκωφώθη επί μακρόν. Συνεπαγωγικά και η διάσταση που πήρε το παράπτωμα φανερώνει το υπερμέγεθες της χάριτος του αγίου που δεν του δίνει τα ελαφρυντικά που θα παρείχε σε ένα κοινό θνητό. Αλλά μας πιστοποιεί ταυτόχρονα και την αποστροφή του Κυρίου προς την απιστία που και με το γεγονός αυτό παιδαγωγικώς μας οικοδομεί στον πνευματικό αγώνα. 

Ο Ζαχαρίας μετά την ονοματοθεσία του γιου του άδει την υπέροχη προφητική του ωδή και υμνεί για μια ακόμη φορά δι’ αυτής ο Θεός τον Πρόδρομό του. Ο Ιωάννης μαρτυρείται ως η απαρχή της καταλλαγής, της συμφιλίωσης, της άρσης της πανάρχαιας «έχθρας» Θεού και ανθρώπων. 

Η εν λόγω όμως ιστορία πατέρα και γιου κατέληξε τραγική. Οι αγαπημένοι αυτοί και φίλοι του Χριστού «εσφάγησαν» ο μεν πρώτος «δαπέδω παρά νηού» και ο άλλος από τη λαγνεία ενός μοιχού, αδίστακτου και γλοιώδους τύραννου. Αυτή ήταν άλλωστε και η μοίρα του Νυμφίου τους Χριστού και αυτή επέλεξαν και οι εραστές Του Ιωάννης και Ζαχαρίας, μια οδός εξάλλου γνωστή ανά τους αιώνες στους ακόλουθους του Αρνίου. 

Για να μην αδικείται βέβαια στις συνειδήσεις μας ο μεγάλος προφήτης και πατέρας του κορυφαίου προφήτου, να σημειώσουμε ότι μετά τη γέννηση του Χριστού επέβαλλε στη Θεοτόκο να παραμένει στον τόπο των παρθένων μέσα στο ναό, γενόμενος έτσι ο πρώην άφωνος διαπρύσιος κήρυκας της ασυλλήπτου και υπερλόγου αειπαρθενίας της. Είχε ήδη διδαχτεί από το παλιότερο ολίσθημά του με το δικό του γιο και αυξήθηκε η πίστη του καθιστώντας τον τέλειο και ευάρεστο ενώπιον του Θεού. Του έλειπε όμως κάτι ακόμα για να συγκαταριθμηθεί με τους κορυφαίους αγίους όλων των εποχών. Και αυτό ήταν το τίμημα της «προκλητικής» ομολογίας της αειπαρθενίας της Θεοτόκου και της γέννησης του Μεσσία που του προξένησε την τιμή του μάρτυρα. Σαν αμνός σφάχτηκε στο μέσο του ναού από τον πόθο του να φτάσει το συντομότερο δίπλα στον Αμνό του Θεού. Τον ακολούθησε λίγο αργότερα με τον ίδιο τρόπο και ο γιος του. Αυτός που έφαγε μια ζωή στις ερημιές με προσευχές, νηστείες και κακουχίες, προσευχόμενος για όλο τον κόσμο και τη σωτηρία και των δημίων του ακόμη. Σε αντάλλαγμα πέθανε τόσο ατιμωτικώς, λες και ήταν κανένας εγκληματίας, αυτός που ήταν πιο αθώος και αγνός και από τα βρέφη… 

Έργω λοιπόν και ουχί μόνον λόγοις προοικονόμησαν οι δυο τους με την αιματηρή αυτή πρόρρησή τους και την άδικη σφαγή του Ιησού. Αυτή λοιπόν την προφητική τριάδα, Ζαχαρία, Ελισάβετ και Ιωάννη τιμούμε σήμερα. Μια οικογένεια που πάνω και πέρα από τη σαρκική απέκτησε την πνευματική συγγένεια με το Χριστό. Άνθρωποι που αγάπησαν το Θεό εξ όλης καρδίας καθιερώνοντας εαυτούς ως πρότυπα σε όλα τα επίπεδα της ατομικής και κοινωνικής διάστασης της ανθρώπινης ζωής, ειδικά σε μέρες σαν αυτές που διανύουμε και στις οποίες τέτοιες προσωπικότητες και τέτοια γεγονότα ανάγονται από τη συντριπτική πλειοψηφία στη σφαίρα του μυθικού.

Η Μονή Καστρίτσας, κέντρο λατρείας και πνευματικής αναψυχής

Με αφορμή το πανηγύρι της...

Αύριο, εορτή της Σύλληψης Τιμίου και Ενδόξου Προδρόμου και Βαπτιστού Ιωάννου, γιορτάζει το Μοναστήρι της Καστρίτσας.

Ανήμερα της γιορτής και ώρα 7.30 πρωινή, θα τελεσθεί Αρχιερατική Θεία Λειτουργία και στις 6.30 το απόγευμα εσπερινός με παράκληση του Αγίου.

Σήμερα και ώρα 6.30 το απόγευμα θα τελεσθεί Μέγας Αρχιερατικός Εσπερινός και αρτοκλασία και στις 10 το βράδυ αγρυπνία.

Ιστορική πορεία

Πριν από 43 χρόνια, στις 23 Αυγούστου 1972, στο Μοναστήρι της Καστρίτσας, εγκαταστάθηκαν, ύστερα από έγκριση του τότε επισκόπου Δωδώνης Χρυσοστόμου, οι μοναχές Φιλοθέη και Ευνίκη, προερχόμενες από το Μοναστήρι του Βυτουμά της Ιεράς Μητρόπολης Τρίκκης και Σταγών.

Προηγουμένως οι μοναχές, είχαν φιλοξενηθεί, για λίγο χρονικό διάστημα, στο Μοναστήρι της Παλιουρής.

Το Μοναστήρι Καστρίτσας άρχισε από τότε να ανανεώνεται. Κέντρο λατρείας και αναψυχής πνευματικής. Κάθε μέρα, και πιο πολλοί πιστοί το επισκέπτονταν.

Ύστερα από 10 χρόνια, το 1982 (1η Ιουλίου), παρουσία πολλών προσκυνητών, η Φιλοθέη, η αρχαιότερη στη μοναχική ζωή, έλαβε από τον αείμνηστο Μητροπολίτη Ιωαννίνων Θεόκλητο, το μεγάλο της μοναστικής πολιτείας σχήμα.

Στα χρόνια που πέρασαν, οι μοναχές έζησαν άπειρες δωρεές πνευματικές και υλικές. Το Μοναστήρι της Καστρίτσας έγινε αγνώριστο.

Πρότυπο γυναικείου μοναχισμού

Από το 1986 η Αδελφότητα αυξήθηκε και λειτουργεί ως πρότυπο γυναικείου μοναχισμού με έξι μοναχές. Αγωνίζεται να ζει με πνευματική ζωή που είναι συνέχεια της Ορθόδοξης παράδοσης του Ανατολικού Μοναχισμού, χωρίς εντυπωσιακές ακρότητες και πάντοτε προσγειωμένη στις ανάγκες της ταραγμένης εποχής μας.

Στο Μοναστήρι λειτουργεί εργαστήριο Υφαντικής, Χρυσοκεντητικής και ραπτικής (αμφίων, κουρτινών κλπ). Η Αδελφότητα, παράλληλα με τα καθημερινά της διακινήματα, υφαίνει και ράβει χρυσοποίκιλτα ιερά άμφια όλων των βαθμίδων, κατά το πρότυπο των βυζαντινών τοιχογραφιών, λεπτεπίλεπτες κεντητές κουρτίνες και καλύμματα Αγίας Τραπέζης.

Μοναχές και μοναχοί από μοναστήρια απ’ όλη τη χώρα επισκέπτονται την Αδελφότητα Καστρίτσας. Οι παραγγελίες πολλές…

Για τις ανάγκες του Μοναστηριού, και των προσκυνητών, η αδελφότητα ασχολείται με την κηροπλαστική από αγνό κερί.

Ο καινούργιος Ναός

Ο νεοϊδρυθείς Ναός, βασιλικού ρυθμού άνευ τρούλου, είναι αφιερωμένος στην Κοίμηση της Θεοτόκου. Θεμελιώθηκε στις 27 Σεπτεμβρίου 1977.

Οι προσφορές -μικρές και μεγάλες- των προσκυνητών και ιδιαίτερα οι έντονες και συνεχείς ενέργειες της Ηγουμένης Φιλοθέης, συνέλαβαν τα μέγιστα στην αποπεράτωση του έργου. Η προσωπική εργασία της Αδελφότητας υπήρξε σημαντική.

Ο νέος Ναός της Κοίμησης της Θεοτόκου, εγκαινιάστηκε από τον αείμνηστο Μητροπολίτη Ιωαννίνων Θεόκλητο στις 17 Οκτωβρίου 1999. Λειτουργεί κάθε Κυριακή και τις μεγάλες γιορτές και εξυπηρετεί το πλήθος των προσκυνητών.

Πηγή: Εφημ. Πρωινός Λόγος

Για την Ιερά Μονή Καστρίτσας, μπορείτε επιπλέον να διαβάσετε, κάνοντας κλικ στους παρακάτω συνδέσμους:

«Ο Ηγούμενος της Καστρίτσας»:

http://eiskopanous.blogspot.gr/2012/09/blog-post_22.html

«Το πανηγύρι της Καστρίτσας»:

http://eiskopanous.blogspot.gr/2014/09/blog-post_51.html

Με τον π. Αρσένιο Κατερέλο ξεκινούν οι εσπερινές ομιλίες

 

Ἀνακοινώνεται στὸ πλήρωμα τῆς Τοπικῆς Ἐκκλησίας ὅτι θὰ πραγματοποιηθοῦν κι ἐφέτος οἱ κατὰ Κυριακὴν Ἑσπερινὲς Ὁμιλίες, ἀρχῆς γενομένης ἀπὸ τὴν ἑπομένη Κυριακή, 27^η τρέχοντος μηνός.

Οἱ ὁμιλίες θὰ γίνονται στὸν ἱερὸ ναὸ Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου Περιβλέπτου τὴν ὥρα τοῦ Ἑσπερινοῦ.

Ὁμιλητὴς τὴν προσεχῆ Κυριακή, στὶς 07:00 τὸ ἀπόγευμα, θὰ εἶναι ὁ πανοσιολογιώτατος Ἀρχιμανδρίτης π. Ἀρσένιος Κατερέλος, ἡγούμενος τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ἁγίου Νικολάου Δίβρης Φθιώτιδος, μὲ θέμα «Περὶ προσευχῆς – ἡ εὐχὴ τοῦ Ἰησοῦ».

Ἡ Ἱερὰ Μητρόπολη δίνει ἰδιαίτερη σημασία στὸ θεσμὸ τῶν Ἑσπερινῶν Ὁμιλιῶν, γι’αὐτὸ καὶ ἀπὸ φέτος μετακαλεῖ καὶ εἰδικοὺς ὁμιλητές, προκειμένου ἡ διακονία τοῦ λόγου νὰ ὑποστηριχθεῖ μὲ τὸν καλύτερο τρόπο. Ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ, καὶ γιὰ μᾶς ποὺ τὸν κηρύττουμε καὶ γιὰ σᾶς ποὺ τὸν ἀκοῦτε, εἶναι μεγάλο προνόμιο καὶ συνάμα μεγάλη εὐθύνη. Εἶναι «ἄρτος ζωῆς» ὁ Λόγος τοῦ Θεοῦ καὶ «ὕδωρ ζῶν», ποὺ μεταγγίζει μέσα μας, καθὼς ὁ ἄρτος καὶ ὁ οἶνος τῆς εὐχαριστίας, ζωὴ αἰώνια καὶ σωτηρία.

Τὸ λοιπόν, ἂς μὴν ὀλιγωρήσουμε, ἀλλ’ ἂς ἀνταποκριθοῦμε μὲ προθυμία σ’ αὐτὴ τὴν ὕψιστη προσφορὰ τῆς Ἐκκλησίας, ὥστε νὰ ἰσχύει καὶ γιὰ μᾶς ὁ μακαρισμὸς τοῦ Κυρίου ποὺ εἶπε «μακάριοι οἱ ἀκούοντες τὸν λόγον τοῦ Θεοῦ καὶ φυλάσσοντες αὐτόν» ( Λουκ. 11, 28).

«Σταυρός υψούται...»

Η μεγάλη εορτή της Παγκοσμίου Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού είναι ένας ακόμα σημαντικός εορτολογικός σταθμός της Εκκλησίας μας. Οι πιστοί την ημέρα αυτή καλούνται να τιμήσουν και να προσκυνήσουν τον Τίμιο Σταυρό του Κυρίου ώστε να αντλήσουν δύναμη και χάρη από αυτόν. Η μεγάλη αυτή Δεσποτική εορτή δίνει επίσης την ευκαιρία σε όλους μας να σκεφτούμε ορισμένες βασικές αρχές και αλήθειες της πίστης μας, οι οποίες είναι συνυφασμένες με τη θεολογία του Σταυρού.

Η Ορθόδοξος Καθολική Εκκλησίας μας, η οποία διασώζει μόνη Αυτή ανόθευτη την βιβλική και πατερική διδασκαλία, αποδίδει την προσήκουσα τιμή στο Σταυρό του Χριστού, ως το κατ’ εξοχήν όργανο και σύμβολο της απολυτρώσεως του ανθρωπίνου γένους. Σε αντίθεση με την ποικίλη ετεροδοξία, η οποία, είτε αδιαφορεί να αποδώσει τιμή στο Σταυρό (Προτεσταντισμός), είτε πολεμά ευθέως Αυτόν, ως ειδωλολατρικό σύμβολο (Mάρτυρες του Ιεχωβά). Η Εκκλησία μας θέσπισε πολλές φορές προσκύνησης και τιμής του Σταυρού καθ’ όλη τη διάρκεια του έτους, με αποκορύφωμα τη μεγάλη εορτή της Παγκοσμίου Υψώσεως, στις 14 Σεπτεμβρίου.

Ο Σταυρός του Κυρίου αποτελεί για τη χριστιανική πίστη κορυφαίο σύμβολο θυσίας και αγιασμού, διότι η σημασία του είναι πραγματικά τεράστια. Ο Σταυρός μαζί με την Ανάσταση λειτουργούν ως δυο βασικοί άξονες πάνω στους οποίους κινείται η ζωή των πιστών χριστιανών. Η Ανάσταση έπεται του Σταυρού και προϋποθέτει το Σταυρό και ο Σταυρός προμηνύει την Ανάσταση. Χωρίς Σταυρό δεν γίνεται Ανάσταση. Πάνω σε αυτές τις αρχές στηρίζεται η θεολογία του Σταυρού και η σπουδαία σημασία του για τη ζωή της Εκκλησίας.

Ο μέγας απόστολος των Εθνών Παύλος, ο κατ’ εξοχήν θεολόγος του Σταυρού, τονίζει συχνά στις θεόπνευστες επιστολές του ότι ο Σταυρός του Χριστού είναι γι’ αυτόν και για την Εκκλησία καύχηση. «εμοί δε μη γένοιτο καυχάσθαι ει μη εν τω σταυρώ του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού» (Γαλ.6:13), διότι « ο λόγος γαρ ο του σταυρού τοις μεν απολλυμένοις μωρία εστί τοις δε σωζομένοις ημίν δύναμις Θεού εστι,»(Α΄Κορ. 1:17»,επιεδή ο Ιησούς Χριστός «εγενήθη εν σοφία από Θεού, δικαιοσύνη τε και αγιασμός και απολύτρωσις» (1 Κορ.1:30) ως ο «Εσταυρωμένος» (1 Κορ.1:23). Ο Κύριος της δόξης «υπό χειρών ανόμων» καρφώθηκε επάνω στο ξύλο του Σταυρού, για να υποστεί το επώδυνο μαρτύριο της σταυρώσεως και να πεθάνει ως έσχιστος κακούργος. Αλλά όμως η ανθρώπινη αυτή κακουργία, εξ αιτίας της άμετρης θείας αγάπης, λειτούργησε ευεργετικά για το θεοκτόνο ανθρώπινο γένος, «συνίστησι δε την εαυτού αγάπην εις ημάς ο Θεός, ότι αμαρτωλών όντων ημών Χριστός υπέρ ημών απέθανε. Πολλώ ουν μάλλον δικαιοθέντες νυν εν τω αίματι αυτού σωθησόμεθα δι’ αυτού από της οργής. Ει γαρ εχθροί όντες κατηλλάγημεν τω Θεώ διά του θανάτου του υιού αυτού, πολλώ μάλλον καταλλαγέντες σωθησόμεθα εν τη ζωή αυτού» (Ρωμ.5:8-10).

Ο Σταυρός πριν τη μεγάλη σταυρική θυσία του Χριστού ήταν έχθιστο φονικό όργανο εκτέλεσης κακούργων. Όποιος πέθαινε δια της σταυρώσεως χαρακτηρίζονταν «επικατάρατος» (Γαλ.3:1). Αφότου όμως ο σαρκωμένος Θεός πέθανε ως κακούργος πάνω στο εγκάρσιο ξύλο, αυτό κατέστη πηγή απολυτρώσεως. Από μέσο θανατώσεως μεταβλήθηκε σε ακένωτη πηγή ζωής, από αποκρουστικό και απαίσιο όργανο των δημίων έγινε φωτεινό σύμβολο και δίαυλος ευλογιών, από ξύλο πόνου και ωδίνων κατέστη καταφύγιο ανάπαυσης και χαράς.

Η παράδοξη αυτή και μεγάλη αλλαγή συντελέσθηκε επειδή η άμετρη θεία αγάπη και ευσπλαχνία δε λειτούργησε εκδικητικά προς την ανθρώπινη αγνωμοσύνη και κακουργία. Μέσα στην απύθμενη θεία φιλανθρωπία δεν υπάρχει «χώρος» για μίσος, θυμό και εκδίκηση. Ο Θεός, ως η απόλυτη αγάπη (Α΄ Ιωάν.4:8,) αντί εκδίκησης ανταπέδωσε στον άνθρωπο ευσπλαχνία και του δώρισε τη λύτρωση από τα πικρά δεσμά της αμαρτίας και του κακού και του χάρισε την αιώνια ζωή. Χάρη λοιπόν στην άμετρη αγάπη του Θεού, το φρικτό φονικό όργανο των ανθρώπων μετεβλήθη σε πηγή αγιασμού και απολυτρώσεως. Σύμφωνα με την υψηλή θεολογία του ουρανοβάμωνος Παύλου ο Σταυρός του Χριστού από ατιμωτικό και φρικτό φονικό όργανο θανατώσεως των κακούργων ανθρώπων, μετεβλήθη, μετά το σταυρικό θάνατο του Κυρίου, σύμβολο σωτηρίας, μέσο συμφιλίωσης με το Θεό και πηγή αγιασμού. Η ανθρώπινη κακία έδωσε στο Θεό πόνο και θάνατο δια του ξύλου του Σταυρού, η θεία ανεξικακία και άκρα φιλανθρωπία, έδωσε, αντίθετα, στο δήμιό Του αγάπη και λύτρωση! Η δύναμη λοιπόν του Σταυρού έγκειται στην ακένωτη αγάπη του Θεού, η οποία διοχετεύεται πλέον στην ανθρωπότητα και σε ολόκληρη τη δημιουργία μέσω του Σταυρού.

Οι Πατέρες της Εκκλησίας μας έχοντας υπόψη τους αυτή τη μεγάλη αλήθεια διατύπωσαν την περίφημη θεολογία του Σταυρού. Το ιερότατο αυτό σύμβολο είναι πια συνυφασμένο με τον Κύριο Ιησού Χριστό. Από Εκείνον αντλεί την ανίκητη δύναμή του, τον αγιασμό και τη χάρη. Γι’ αυτό και δεν είναι ειδωλολατρία να προσκυνείται από τους πιστούς, διότι προσκύνηση του Τιμίου Σταυρού, σημαίνει προσκύνηση του ιδίου του Χριστού, του Οποίου είναι το σημείο και η ενθύμηση της απολυτρωτικής Του θυσίας.

Ο Σταυρός του Χριστού αποτελεί πλέον την ενοποιό δύναμη της ανθρωπότητας. Αν το ξύλο της γνώσεως του καλού και του κακού στην Εδέμ (Γεν. γ΄ κεφ.) έγινε πρόξενος κακού και έχθρας του ανθρωπίνου γένους, το ξύλο του Σταυρού έγινε σημείο επανένωσης των ανθρώπων στο Σώμα Του Κυρίου Ιησού Χριστού. Τα δύο εγκάρσια ξύλα, που συνθέτουν το σύμβολο του Σταυρού, συμβολίζουν την ένωση των ανθρώπων με το Θεό (κάθετο ξύλο) και την ένωση των ανθρώπων μεταξύ τους (εγκάρσιο ξύλο). Φυσικά η ένωση των ανθρώπων περνά αναγκαστικά από τη σχέση τους με το Θεό. Το εγκάρσιο ξύλο παριστά, επίσης, τα δύο χέρια του Εσταυρωμένου Λυτρωτή μας, τα οποία είναι ανοιγμένα για να αγκαλιάσουν ολόκληρη την ανθρωπότητα. Μέσα σε αυτή τη θεώρηση η νέα εν Χριστώ ανθρώπινη κοινωνία έχει διαφορετική υφή από τις προχριστιανικές και εξωχριστιανικές κοινωνίες. Η ενοποιός δύναμη του Σταυρού του Χριστού αδελφοποιεί τους ανθρώπους, δημιουργώντας την κοινωνία της αγάπης, της αδελφοσύνης, της δικαιοσύνης και της ειρήνης.

Το σύμβολο του Τιμίου Σταυρού είναι ακόμα η φοβερή δύναμη κατά των αντίθεων δυνάμεων. Μέχρι το σταυρικό θάνατο του Χριστού, ως όργανο του κακού, χρησιμοποιούνταν για την καταστροφή και το θάνατο. Αφότου ο Θεός καταδέχτηκε να καρφωθεί και να πεθάνει πάνω σ’ αυτόν μεταβλήθηκε σε όπλο εναντίων εκείνων που το χρησιμοποιούσαν. Η Εκκλησία μας ψάλλει θριαμβευτικά: «Κύριε όπλον κατά του διαβόλου τον σταυρόν Σου ημίν δέδωκας, φρύττει γαρ και τρέμει μη φέρων καθοράν αυτού την δύναμιν, ότι νεκρούς ανιστά και θάνατον κατήργησεν». Το σύμβολο του Τιμίου Σταυρού είναι το θαυμαστό φυλακτήριο των πιστών. Δεν υπάρχει αγιαστική πράξη της Εκκλησίας μας που να μην σταυρώνονται οι πιστοί, δεν υπάρχει στιγμή προσευχής που να μην ποιούμε το σημείο του Σταυρού, δεν υπάρχει δύσκολη στιγμή που να μην αγιάζουμε το σώμα μας με το σημείο του Σταυρού για να θωρακιζόμαστε έτσι κατά των δυνάμεων του κακού. Ο Τίμιος Σταυρός αντικατέστησε όλα τα δεισιδαίμονα και αναποτελεσματικά φυλακτήρια του παρελθόντος. Οι πιστοί πλέον φέρουν με καμάρι Αυτόν ως πολύτιμο και αποτελεσματικό φυλακτήριο κατά του κακού, αλλά και ως ομολογία της πίστης τους στην μεγάλη απολυτρωτική θυσία του Χριστού.

Πρέπει να επισημάνουμε εδώ την φανερή αποστροφή, ακόμα και την έχθρα προς τον Σταυρό του Χριστού, πολλών αιρετικών χριστιανικών ομάδων. Στο σύνολό του, λοιπόν, ο προτεσταντικός κόσμος δεν αποδίδει καμιά τιμή στο Σταυρό. Είναι γνωστό πως οι προτεστάντες δεν κάνουν το σημείο του Σταυρού και χρησιμοποιούν αυτόν μόνο ως διακοσμητικό στοιχείο!. Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά μάλιστα, χειρότερα από αυτούς μάχονται με λύσσα το σημείο του Σταυρού. Δεν προφέρουν καν το όνομα Σταυρός και αντ’ αυτού τον ονομάζουν …πάσαλο. Στην Καινή Διαθήκη έχουν αντικαταστήσει την ονομασία του Σταυρού με …ξύλο! Και μόνο γι’ αυτό θα μπορούσε κάποιος να χαρακτηρίσει την οργάνωση αυτή σαφώς σατανική.

Η κατάσταση της κατάνυξης και της χαρμολύπης που δημιουργεί στην ψυχή μας η παρουσία και θέα του Τιμίου Σταυρού μας κάνει να υπομένουμε με καρτερία και υπομονή τα προβλήματα της ζωής, δηλαδή να υπομένουμε τον προσωπικό μας σταυρό (Ματθ.16:24), ελπίζοντας εξάπαντος στην επερχόμενη ανάσταση, μεταφορικά και κυριολεκτικά. Αυτή η ακράδαντη πίστη μας δίνει δύναμη και μας κάνει να αντιμετωπίζουμε τη ζωή με αισιοδοξία, σε αντίθεση με την παποπροτεστατική Δύση, η οποία ζητά εναγωνίως την ευδαιμονία χωρίς τη θυσία, δηλαδή ζητά την ανάσταση χωρίς το σταυρό. Γι’ αυτό και δεν μπορεί να τη συναντήσει πουθενά. Η ελληνορθόδοξη παράδοσή μας έχει ως βάση την παύλειο αρχή «ει δε απεθάνομεν συν Χριστώ, πιστεύομεν ότι και συζήσομεν αυτώ, ειδότες ότι Χριστός εγερθείς εκ νεκρών ουκέτι αποθνήσκει, θάνατος αυτού ουκέτι κυριεύει»(Ρωμ.6:8-9). Αυτό μας κάνει να ξεχωρίζουμε από την αιρετική Δύση, η οποία όζει από απαισιοδοξία, εξαιτίας του πνευματικού της θανάτου, μη έχοντας ελπίδα αναστάσεως, διότι δεν πιστεύει στη δύναμη του Σταυρού του Χριστού και δεν έχει την ταπεινή διάθεση να συσταυρωθεί μαζί Του, για να μπορέσει έτσι να συναναστηθεί με Αυτόν. Για να μπορεί όμως ο άνθρωπος να λάβει τον θείο αγιασμό μέσω του Σταυρού είναι απαραίτητο να πιστέψει στο Λυτρωτή Χριστό και στην σταυρική απολυτρωτική Του Θυσία. Επίσης πρέπει να σταυρώσει και αυτός τον εαυτό του όπως και ο Χριστός, να συσταυρωθεί μαζί Του, όχι βέβαια κυριολεκτικά όπως κάνουν κάποιοι παπικοί, που κάθε χρόνο τη Μ. Παρασκευή σταυρώνονται σε ξύλο σταυρού, αλλά πρέπει να σταυρώσει ο άνθρωπος όχι το σαρκίο του, αλλά τον αμαρτωλό και κακό εαυτό του, «ταις του βίου ηδοναίς», όπως προτρέπει ο ιερός υμνογράφος της Μ. Εβδομάδος. «ίνα και συζήσωμεν αυτώ (τω Χριστώ)».

Η μεγάλη εορτή της Παγκοσμίου Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού είναι μια ακόμα ευκαιρία για όλους μας να σκεφτούμε τις άπειρες δωρεές του Θεού στη ζωή μας. Να στρέψουμε το βλέμμα μας στο εκθαμβωτικό φως του Σταυρού προκειμένου να διαλύσουμε το σκοτεινό έρεβος των αμαρτιών της ψυχής μας. Δεν έχουμε πολλές επιλογές, ή αποδεχόμαστε τη λυτρωτική δύναμη του Σταυρού του Χριστού και σωζόμαστε, ή παραμένουμε δούλοι της αμαρτίας και φορείς του κακού και χανόμαστε. Η κλήση προς τη λύτρωση είναι πάντα ανοιχτή, φτάνει να πάρουμε τη μεγάλη απόφαση και να την αποδεχτούμε. Ο Κύριος μας περιμένει.

Καλή σχολική χρονιά!

Σε εκπαιδευτικούς και μαθητές, 

ευχές για μια καλή και δημιουργική σχολική χρονιά, 

με πλούσια τη χάρη και την ευλογία του Θεού.

Αγρυπνία

Την ερχόμενη Πέμπτη 11 Σεπτεμβρίου θα τελεσθεί η καθιερωμένη Ιερά Αγρυπνία στο Ναό μας, στη μνήμη του Οσίου Ευφροσύνου του μαγείρου.

Η Αγρυπνία θ' αρχίσει στοις 9.00 το βράδυ.

Πατώντας στον παρακάτω σύνδεσμο, μπορείτε να διαβάσετε το Συναξάρι του Οσίου Ευφροσύνου: 
http://eiskopanous.blogspot.gr/2012/09/blog-post_8.html