Άγιος Λουκάς Κριμαίας*: «Κυριακή της Ορθοδοξίας»

 

Δεν μπορούμε να περιγράψουμε τα βάσανα που υπέφερε η Εκκλησία στα χρόνια της εικονομαχίας και ιδιαίτερα οι μοναχοί οι οποίοι βρίσκονταν στην πρώτη γραμμή του αγώνα των ιερών εικόνων. Οι αυτοκράτορες εικονομάχοι έκλεισαν πολλά μοναστήρια, πολλές εκκλησίες όπου υπήρχαν εικόνες τις έκαναν αποθήκες. Τους μοναχούς τους βασάνιζαν άγρια: τους έβγαζαν μάτια, τους έκοβαν μύτες, έσπαζαν εικόνες πάνω στο κεφάλι τους. Τους αγιογράφους με τα πυρακτωμένα σίδερα τους έκαιγαν τα δάκτυλα.

Μόνο, τότε, όταν στο θρόνο του Βυζαντίου ανέβηκε η αυτοκράτειρα Ειρήνη, σταμάτησε ο διωγμός αλλά όχι οριστικά. Το 787 η Ειρήνη συγκάλεσε την Ζ' Οικουμενική Σύνοδο, η οποία διατύπωσε την ορθόδοξη διδασκαλία περί της τιμητικής προσκύνησης των ιερών εικόνων. Αλλά και μετά τη σύνοδο υπήρχαν αυτοκράτορες εικονομάχοι, όπως, για παράδειγμα, ο Μιχαήλ και άλλοι. Η αίρεση αυτή συντρίφτηκε οριστικά μόνο επί της θεοσεβέστατης Αυγούστας Θεοδώρας, όταν το 842 συγκλήθηκε η τοπική σύνοδος στην Κωνσταντινούπολη η οποία επικύρωσε την ορθόδοξη διδασκαλία. Η σύνοδος αυτή αναθεμάτισε όλους αυτούς που τολμούν να λένε ότι η προσκύνηση των ιερών εικόνων είναι ειδωλολατρία και οι ορθόδοξοι χριστιανοί είναι ειδωλολάτρες.

Και εδώ οι αιρετικοί μας λένε ακριβώς αυτό το πράγμα. Τολμούν να αποκαλούν τις εικόνες μας είδωλα και εμάς ειδωλολάτρες. Και μέχρι που φτάνει το θράσος τους; Θα σας πω ένα περιστατικό που έγινε πρόσφατα σε μία πόλη της Σιβηρίας. Την ώρα  της λειτουργίας δύο βαπτιστές μπήκαν μέσα στην εκκλησία και άρχισαν εκεί να φωνάζουν ότι οι ορθόδοξοι είναι ειδωλολάτρες και οι εικόνες τους είδωλα. Τι ανοησία!

Πως τολμούν αυτοί να ανοίγουν το ακάθαρτο στόμα τους και να λένε αυτά τα λόγια που στάζουν δηλητήριο, αποκαλώντας μας ειδωλολάτρες και τις εικόνες μας είδωλα; Αυτό δείχνει πως δεν έχουν κατανοήσει σωστά την δεύτερη εντολή του Μωσαϊκού νόμου: «ου ποιήσεις σ’ εαυτώ είδωλον ουδέ παντός ομοίωμα, όσα εν τω ουρανώ άνω και όσα εν τη γη κάτω και όσα εν τοις ύδασιν υποκάτω της γής. Ου προσκυνήσεις αυτοίς ουδέ μη λατρεύσεις αυτοίς» (Εξ. 20,4).

Τι σημαίνει αυτή η εντολή; Νομίζω ότι το νόημά της είναι ξεκάθαρο. Η εντολή αυτή απαγορεύει αντί να προσκυνάμε τον Ένα, Μοναδικό και Αληθινό Θεό να κατασκευάζουμε είδωλα και να τα προσκυνάμε. Όπως το έκαναν οι αρχαίοι λαοί: οι Ασσύριοι, οι Βαβυλώνιοι, οι Αιγύπτιοι, οι Έλληνες, οι Ρωμαίοι και άλλοι...

Αυτή είναι η ειδωλολατρία. Η δική μας όμως η προσκύνηση των ιερών εικόνων μοιάζει σε τίποτα με την ειδωλολατρία; Ασφαλώς όχι. Τα είδωλα απεικόνιζαν κάτι που  δεν υπάρχει στην πραγματικότητα, που είναι καρπός φαντασίας. Οι δικές μας εικόνες εικονίζουν την πραγματικότητα. Πραγματικά, δεν ζούσε μεταξύ μας ο Κύριος Ιησούς Χριστός, τον Οποίον δοξάζουμε και τις εικόνες του Οποίου προσκυνάμε; Δεν ζούσε μεταξύ μας η Παναγία, την οποία ζωγράφισε ο Άγιος απόστολος και ευαγγελιστής Λουκάς; Την εικόνα του αυτή την ευλόγησε η ίδια η Θεοτόκος, λέγοντας ότι η χάρη της θα είναι πάντα μ' αυτή την εικόνα. Ξέρετε πόσα θαύματα γίνονται από τις εικόνες της Παναγίας.

Και οι άλλες εικόνες, δεν εικονίζονται σ' αυτές πραγματικά πρόσωπα των αγίων του Θεού που ζούσαν εδώ πάνω στη γη; Οι εικόνες τους αυτές είναι τα πορτραίτα τους και με κανένα τρόπο δεν είναι είδωλα. Μόνο ασεβές και ακάθαρτο στόμα τολμά να λέει ότι οι εικόνες μας είναι είδωλα και εμείς είμαστε ειδωλολάτρες. Να σιωπήσουν οι ασεβείς διότι η Οικουμενική Σύνοδος απήγγειλε το ανάθεμα εναντίον τους.

*από το Λόγο στην Α΄ Κυριακή των Νηστειών

 

Αρχιερατική Λειτουργία «εις Κοπάνους»

Σάββατο της Α' Εβδομάδος των Νηστειών σήμερα, όπου επιτελούμε τη μνήμη του «δια κολλύβων θαύματος του Αγίου μεγαλομάρτυρος Θεοδώρου του Τήρωνος» και ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης μας κ. Μάξιμος λειτούργησε το πρωί στον Ιερό Ναό Αγίου Νικολάου («στους Κοπάνους»).

Στο τέλος της Λειτουργίας ευλόγησε το κόλλυβο προς τιμήν του Αγίου Θεοδώρου και τέλεσε μνημόσυνο υπέρ αναπαύσεως των ψυχών των κεκοιμημένων.

Στο κήρυγμά του ο Σεβασμιώτατος, αφού τόνισε ότι το Σώμα της Εκκλησίας το αποτελούν τόσο οι ζώντες όσο και οι κεκοιμημένοι, επεσήμανε την ανάγκη όχι μιας απλής ανάμνησης των κεκοιμημένων αδελφών μας, αλλά της ζωντανής μνήμης τους εν Χριστώ και εν Αγίω Πνεύματι, μέσα από την προσευχή.

«Ύμνοι και Τραγούδια για την Παναγία»

Ένα μεγάλο σε πλήθος στοιχείων, μουσικών ντοκουμέντων, αλλά και σημασία έργο αφιερωμένο στην Παναγία, που περιλαμβάνει στη συνολική του έκδοση πάνω από 70 μουσικά αρχεία, παρουσιάζει η ερμηνεύτρια της βυζαντινής και παραδοσιακής μουσικής, Νεκταρία Καραντζή, υπό την αιγίδα του Ραδιοφώνου της Εκκλησίας της Ελλάδος (89,5).

Πρόκειται για ένα σπάνιο μουσικό έργο αφιερωμένο στην Παναγία, ένα νέο διπλό ψηφιακό δίσκο υπό τον τίτλο «Ύμνοι και Τραγούδια για την Παναγία», που περιέχει κάποιους από τους ωραιότερους Βυζαντινούς Ύμνους της Παναγίας, καθώς επίσης και τραγούδια της Ελληνικής Παράδοσης που αναφέρονται στο όνομά Της.

Ο πρώτος ψηφιακός δίσκος περιέχει μια επιλογή 14 εκκλησιαστικών ύμνων που τους αποδίδει η Νεκταρία Καραντζή, ενώ ο δεύτερος ψηφιακός δίσκος περιέχει 12 παραδοσιακά τραγούδια που τα ερμηνεύει η ίδια. Οι Ύμνοι αναφέρονται στις Θεομητορικές εορτές, ενώ περιλαμβάνονται επίσης: καλοφωνικοί ειρμοί, κάποιοι γνωστοί ύμνοι νεώτερων συνθέσεων, και διάφορα, εν γένει, γνωστά τροπάρια της Παναγίας, από τον Ακάθιστο Ύμνο ή τις Ακολουθίες των Παρακλήσεών Της.

Ως προς τα παραδοσιακά τραγούδια, περιλαμβάνονται περιοχές της Ελλάδας από τη Θράκη ως τη Λακωνία, τα Δωδεκάνησα, αλλά και οι αλλοτινές, αλησμόνητες πατρίδες της Μ. Ασίας. Ορισμένα από τα τραγούδια του έργουείναι ανέκδοτα, περισωσμένα, είτε μέσω μουσικών αρχείων του Λαογραφικού Κέντρου της Ακαδημίας Αθηνών, είτε μέσω ερασιτεχνικών ηχογραφήσεων προηγούμενων γενεών.

Ο διπλός αυτός δίσκος που συνοδεύεται από booklet 72 σελίδων αποτελεί την πρώτη σε σειρά έκδοση με Ύμνους και Τραγούδια για την Παναγία. Θα ακολουθήσουν αργότερα και άλλοι ψηφιακοί δίσκοι, που θα καλύπτουν παραδοσιακά τραγούδια από τα υπόλοιπα μέρη του Ελληνισμού. Το συνολικό έργο περιλαμβάνει πάνω από 70 μουσικά αρχεία (ύμνους και παραδοσιακά τραγούδια).

Παράλληλα, ο δίσκος περιλαμβάνει και τρεις σπουδαίες συμμετοχές. Συγκεκριμένα, ο κορυφαίος Ερμηνευτής και Δάσκαλος της Παράδοσης, Χρόνης Αηδονίδης παραδίδει από το προσωπικό του αρχείο τον ύμνο – ευχή «Ἄσπιλε, Αμόλυντε...», από την ακολουθία του Αποδείπνου, σε μία ηχογράφηση πού πραγματοποιήθηκε το 2012.

Την έκδοση προλογίζουν ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ.κ. Ιερώνυμος και ο Διευθυντής του Ρ/Σ της Εκκλησίας της Ελλάδος, κ. Αλέξανδρος Κατσιάρας.

Τον δίσκο θα τον βρείτε σε όλα τα ενημερωμένα δισκοπωλεία και βιβλιοπωλεία, καθώς και στο τηλέφωνο του Ραδιοφωνικού Σταθμού της Εκκλησίας 2107298222

«Άγγελος πρωτοστάτης...»

«Άγγελος πρωτοστάτης», ουρανόθεν επέμφθη,

ειπείν τη Θεοτόκω το Χαίρε…»

Πρώτοι Χαιρετισμοί αύριο...

Στον Άγιο Νικόλαο («εις Κοπάνους»), η Ακολουθία θ’ αρχίσει στις 6.00 το απόγευμα...

Μνημόσυνο Θεοκλήτου

Του αγίου μάρτυρος Θεοκλήτου σήμερα και μ' αυτή την αφορμή, ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Ιωαννίνων κ. Μάξιμος, συμπαραστατούμενος από ιερείς της καθ' ημάς Μητροπόλεως, τέλεσε μνημόσυνο το μεσημέρι στον τάφο του μακαριστού προκατόχου του, Μητροπολίτου Ιωαννίνων κυρού Θεοκλήτου, στον περίβολο του Αγίου Νικολάου («εις Κοπάνους»).

Ο π. Λάμπρος Τσιάρας ομιλητής στο Β' Κατανυκτικό Εσπερινό

Τὴν Κυριακὴ τῆς Ὀρθοδοξίας, 1 Μαρτίου 2015 καὶ ὥρα 6.00΄ τὸ ἀπόγευμα, στὸν Ἱερὸ Μητροπολιτικὸ Ναό τοῦ Ἁγίου Ἀθανασίου πόλεως Ἰωαννίνων, θὰ τελεσθεῖ ὁ Κατανυκτικός Ἑσπερινός μὲ ἐπίκαιρη ὁμιλία ἀπὸ τὸν Γενικὸ Ἀρχιερατικὸ Ἐπίτροπο τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Ἰωαννίνων, Αἰδεσιμολογιώτατο Πρωτοπρεσβύτερο π. Λάμπρο Τσιάρα, μὲ θέμα: «Ὀρθοδοξία καὶ Μετάνοια».

Ἐπίσης σᾶς ὑπενθυμίζουμε πὼς σὲ ὅλη τὴν περίοδο τῆς Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς οἱ Κατανυκτικοὶ Ἑσπερινοὶ θὰ τελοῦνται στὸν Ἱερὸ Μητροπολιτικὸ Ναὸ τοῦ Ἁγίου Ἀθανασίου κάθε Κυριακὴ ἀπόγευμα, ὥρα 6 καὶ θὰ ἀκολουθοῦν ἐπίκαιρες ὁμιλίες, μὲ σκοπὸ νὰ μᾶς προετοιμάσουν νὰ βιώσουμε τὸ Θεῖο Πάθος καὶ τὴ Ζωοποιὸ Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου καὶ Θεοῦ καὶ Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ.

Εὐχόμαστε ὁ Πανάγαθος Θεός νὰ χαρίζει σὲ ὅλους πάντα τὰ πρὸς σωτηρίαν αἰτήματα.

Ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Ἰωαννίνων

Τρισάγιο για κυρό Θεόκλητο

Τρισάγιο επί του τάφου του μακαριστού προκατόχου του, Μητροπολίτου Ιωαννίνων κυρού Θεοκλήτου, θα τελέσει αύριο Πέμπτη 26 Φεβρουαρίου, εορτή του αγίου μάρτυρος Θεοκλήτου, στις 13.30 μ.μ., ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Ιωαννίνων κ. Μάξιμος.

Ο τάφος βρίσκεται στον αύλειο χώρο του Ιερού Ναού Αγίου Νικολάου («εις Κοπάνους»). 

Οι πρώτες Προηγιασμένες του Σεβασμιωτάτου κ. Μαξίμου

Τις πρώτες Προηγιασμένες Θείες Λειτουργίες της φετινής Αγίας και Μεγάλης Τεσσαρακοστής και τις πρώτες της Αρχιερατείας του τέλεσε ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Ιωαννίνων κ. Μάξιμος χθες, Τρίτη 24 Φεβρουαρίου, στον Ιερό Ναό Κοιμήσεως Θεοτόκου Αρχιμανδρείου και σήμερα, Τετάρτη 25 Φεβρουαρίου, στον Ιερό Ναό Κοιμήσεως Θεοτόκου Περιβλέπτου.

(Αρχιμανδρείο)

(Περίβλεπτος)

Ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης στον Άγιο Νικόλαο

Το ερχόμενο Σάββατο, Σάββατο της Α' Εβδομάδος των Νηστειών, θα ιερουργήσει στον Ιερό Ναό Αγίου Νικολάου («εις Κοπάνους») ο Σεβασμιώτατος ποιμενάρχης μας κ. Μάξιμος.

«Περὶ νηστείας*...»

Ἡ νηστεία, ἄν καὶ οὐσιαστικὸ στοιχεῖο ἄσκησης, δὲν παρέμεινε στὴν ἐξέχουσα θέση τῆς ἐκκλησιαστικῆς ζωῆς ποὺ τῆς ἁρμόζει, εἴτε γιατὶ παραθεωρεῖται ἡ ἀξία της, εἴτε γιατὶ ἔχει καταντήσει αὐτοσκοπός. Καὶ στὶς δυὸ περιπτώσεις πρόκειται μᾶλλον γιὰ θρησκευτικὴ παρεκτροπή καὶ ἔλλειψη ἐκκλησιαστικῆς αὐτοσυνειδησίας. Τὰ πάντα ἤ σχεδὸν τὰ πάντα μέσα στὴν Ἐκκλησία ἔχουν ἀποκτήσει μιὰ νομικίστικη ἀντίληψη καὶ μιὰ ἠθικὴ ἑρμηνεία, αὐτὰ ποὺ καταδίκαζε δηλαδὴ ὁ Χριστός, γιατὶ σκληραίνουν τὴν καρδιὰ τοῦ ἀνθρώπου, πότε μὲ τὴ περηφάνεια καὶ πότε μὲ τὸ φόβο. Ἡ στάση καὶ ἡ θέση ποὺ παίρνουμε ἀπέναντι στὸν ἑαυτό μας, ἀπέναντι στὴν Ἐκκλησία κι ἀπέναντι στὸ Θεό, σχετίζονται ἄμεσα ἀπὸ τὸ τὶ θεωροῦμε καὶ πιστεύουμε ὅτι εἶναι ἡ ἁμαρτία. Καὶ τὴν ἐντοπίζουμε πάντοτε στὰ ἠθικὰ παραπτώματα. Ὅμως ἡ ἁμαρτία δὲν εἶναι ἠθικὸ παράπτωμα ἀλλὰ παρεκτροπὴ ζωῆς -τὸ ἠθικὸ παράπτωμα εἶναι τὸ ἀποτέλεσμα τῆς ἁμαρτίας. 

Ἁμαρτία εἶναι ἡ ἀπιστία, ἁμαρτία εἶναι νὰ προσδίδουμε ἠθικὴ ἀξία στὶς πράξεις μας, ἁμαρτία εἶναι νὰ ἑρμηνεύουμε τὸ Χριστὸ ἀντὶ νὰ τὸν ἀκολουθοῦμε... Μόνο ἀκολουθώντας τὸ Χριστὸ τὰ πάντα στὴν Ἐκκλησία ἔχουν νόημα καὶ διακονοῦν στὴ σωτηρία. Τότε μποροῦμε νὰ νηστεύουμε δίχως νὰ μετατρέπουμε τὴ νηστεία σ᾽ ἕναν ἀπαρέγκλητο κώδικα ἐπιτρεπόμενων καὶ μὴ τροφῶν, ποὺ ὅμως μποροῦμε νὰ τὸν ἀντικαταστοῦμε μερικῶς καὶ ἀνάλογα μὲ τὸν πνευματικό καὶ τὴν «πνευματικότητά» μας (τὸ λάδι μὲ τὸ σπορέλαιο, τὸ τυρὶ μὲ τὸ τυρὶ σόγιας, κλπ). Νηστεία εἶναι αὐτὸ ποὺ μᾶς διδάσκει ἡ Ἐκκλησία: «Νηστεία καθαρά, μακρυσμὸς ἁμαρτίας, ἀλλοτρίωσις παθῶν, ἀγάπη πρὸς Θεόν, προσευχῆς ἐπιμέλεια, δάκρυα σὺν κατανύξει, καὶ πενήτων προμήθεια, ὡς ὁ Χριστὸς ἐν Γραφαῖς ἐπηγγείλατο».

*Χρῆστος Ζαχαράκης

Εσπερινή Προηγιασμένη

Εσπερινή Λειτουργία των προηγιασμένων τιμίων δώρων θα τελεσθεί σήμερα, Τρίτη 24 Φεβρουαρίου, στις 5 το απόγευμα, στον Άγιο Νικόλαο («εις Κοπάνους») επί τη μνήμη της Α' και Β' ευρέσεως της τιμίας κεφαλής του Αγίου Προφήτου Προδρόμου και Βαπτιστού Ιωάννου.

Πρόγραμμα Μητροπολίτου

Ανακοινώθηκε το πρόγραμμα του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Ιωαννίνων κ. Μαξίμου:

Καθαρά Δευτέρα 23 Φεβρουαρίου:

18.00: Προσκυνηματικός Ναός Νεομάρτυρα Αγίου Γεωργίου (Μέγα Απόδειπνο).

19.30: Ι. Ν. Αγίου Νικολάου Αγοράς (Μέγα Απόδειπνο).

Τρίτη 24 Φεβρουαρίου:

07.00: Ι. Ν. Κοιμήσεως Θεοτόκου Αρχιμανδρείου (Προηγιασμένη Θεία Λειτουργία).

Τετάρτη 25 Φεβρουαρίου:

07.00: Ι. Ν. Κοιμήσεως Θεοτόκου Περιβλέπτου (Προηγιασμένη Θεία Λειτουργία).

18.00: Καθεδρικός Ι. Ν. Αγίου Αθανασίου (Προηγιασμένη Θεία Λειτουργία).

Πέμπτη 26 Φεβρουαρίου:

18.00: Ι. Ν. Αγίου Ιωάννου Ανατολής (Μέγα Απόδειπνο).

Παρασκευή 27 Φεβρουαρίου:

07.00: Ι. Ν. Αγίας Μαρίνης (Προηγιασμένη Θεία Λειτουργία).

19.00: Καθεδρικός Ι. Ν. Αγίου Αθανασίου (Χαιρετισμοί - Α' Στάση).

Σάββατο 28 Φεβρουαρίου:

07.00: Ι. Ν. Αγίου Νικολάου («εις Κοπάνους») (Θεία Λειτουργία).

18.00: Ι. Ν. Αγίου Σεραφείμ (Εσπερινός).

Κυριακή (της Ορθοδοξίας) 1η Μαρτίου:

07.00: Καθεδρικός Ι. Ν. Αγίου Αθανασίου (Θεία Λειτουργία).

Παρασκευή 06 Μαρτίου:
19.00: Ι. Ν. της Του Θεού Σοφίας Ανατολής (Χαιρετισμοί - Β' Στάση).

Σάββατο 07 Μαρτίου:
07.00: Ι. Ν. Αποστόλου Παύλου Σεισμοπλήκτων (Θεία Λειτουργία)
18.00: Ι. Ν. Κοιμήσεως Θεοτόκου Ελεούσης (Εσπερινός).

Κυριακή 08 Μαρτίου:
07.00: Ι. Ν. Αγίας Παρασκευής Μετσόβου (Θεία Λειτουργία).
18.00: Ι. Μονή Τιμίου Προδρόμου Καστρίσης (Κατανυκτικός Εσπερινός).

Αλέξανδρος Σμέμαν: «Μεγάλη Σαρακοστή και νηστεία»

Η σωματική νηστεία είναι απαραίτητη μεν αλλά χάνει κάθε νόημα και γίνεται αληθινά επικίνδυνη αν ξεκοπεί από την πνευματική προσπάθεια, από την προσευχή και την αυτοσυγκέντρωση.

Στη ζωή της πρώτης Εκκλησίας, νηστεία πάντοτε σημαίνει τέλεια αποχή από την τροφή, κατάσταση πείνας, ώθηση του σώματος στα άκρα. Εδώ όμως ανακαλύπτουμε ακόμα ότι η νηστεία σαν μια σωματική προσπάθεια δεν έχει κανένα νόημα χωρίς το πνευματικό συμπλήρωμά της «...εν νηστεία και προσευχή». Αυτό σημαίνει ότι χωρίς την αντίστοιχη πνευματική προσπάθεια, χωρίς να τρεφόμαστε με τη Θεία Πραγματικότητα, χωρίς ν' ανακαλύψουμε την ολοκληρωτική μας εξάρτηση από το Θεό και μόνο απ' Αυτόν, η σωματική νηστεία θα καταντήσει μια πραγματική αυτοκτονία. Αν ο ίδιος ο Χριστός πειράστηκε ενώ νήστευε, εμείς δεν έχουμε την παραμικρή πιθανότητα ν' αποφύγουμε έναν τέτοιο πειρασμό. Η σωματική νηστεία είναι απαραίτητη μεν αλλά χάνει κάθε νόημα και γίνεται αληθινά επικίνδυνη αν ξεκοπεί από την πνευματική προσπάθεια, από την προσευχή και την αυτοσυγκέντρωση. Η νηστεία είναι μια τέχνη που την κατέχουν απόλυτα οι άγιοι. Θα ήταν αλαζονικό και επικίνδυνο για μάς αν δοκιμάζαμε αυτή την τέχνη χωρίς διάκριση και προσοχή. Η λατρεία της Μεγάλης Σαρακοστής μάς υπενθυμίζει συνέχεια τις δυσκολίες, τα εμπόδια και τους πειρασμούς που περιμένουν όσους νομίζουν ότι μπορούν να στηριχτούν στη δύναμη της θέλησής τους και όχι στο Θεό.

Για το λόγο αυτό εκείνο που πρώτα απ' όλα χρειαζόμαστε είναι μια πνευματική προετοιμασία για την προσπάθεια της νηστείας. Και αυτή είναι να ζητήσουμε από το Θεό βοήθεια επίσης να κάνουμε τη νηστεία μας θεο- κεντρική. Να νηστεύουμε εν ονόματι του Θεού. Πρέπει να ξανανιώσουμε ότι το σώμα μας είναι ναός της Παρουσίας του. Είναι ανάγκη να ξαναβρούμε ένα θρησκευτικό σεβασμό για το σώμα, την τροφή, για το σωστό ρυθμό της ζωής. Όλα αυτά πρέπει να γίνουν πριν αρχίσει η νηστεία, ώστε όταν αρχίσουμε να νηστεύουμε να είμαστε εφοδιασμένοι με πνευματικό οπλισμό, με το όραμα και το πνεύμα της μάχης και της νίκης.

Κατόπιν έρχεται η ίδια η νηστεία. Σύμφωνα με όσα είπαμε παραπάνω η νηστεία μπορεί να πραγματοποιηθεί σε δύο επίπεδα: πρώτα σαν ασκητική νηστεία και δεύτερον σαν γενική νηστεία. Η ασκητική νηστεία περιλαμβάνει μια δραστική μείωση της τροφής έτσι ώστε η συνεχής κατάσταση πείνας να μπορεί να βιωθεί σαν υπενθύμιση του Θεού και σαν διαρκής προσπάθεια συγκέντρωσης του νου μας στο Θεό. Όποιος το έχει δοκιμάσει αυτό -έστω και για λίγο- ξέρει ότι η ασκητική νηστεία αντί να μας αδυνατίζει, μας ξαλαφρώνει, μας ευκολύνει στην αυτοσυγκέντρωση, μας κάνει νηφάλιους, χαρούμενους και καθαρούς. Αυτός που νηστεύει έτσι, παίρνει την τροφή σαν αληθινό δώρο του Θεού. Είναι συνέχεια στραμμένος προς τον εσωτερικό κόσμο ο οποίος, ανεξήγητα, γίνεται ένα είδος τροφής.[...]

Όσο για την γενική νηστεία είναι ανάγκη αυτή να περιορίζεται σε διάρκεια και να συνδυάζεται με τη Θεία Ευχαριστία. Με τις παρούσες συνθήκες ζωής η καλύτερη μορφή αυτής της νηστείας είναι η μέρα πριν από τη βραδινή Θεία Λειτουργία των Προηγιασμένων. Είτε νηστεύουμε αυτή τη μέρα από νωρίς το πρωί είτε αργότερα, το βασικό σημείο είναι να ζούμε όλη τη μέρα σαν μια μέρα προσδοκίας, ελπίδας, μια μέρα πείνας για τον ίδιο το Θεό. Δηλαδή να αυτοσυγκεντρωθούμε και να σκεφτούμε αυτό που πρόκειται να έρθει, το δώρο που θα πάρουμε και που για χάρη του απαρνούμαστε όλα τ' άλλα δώρα.

Ύστερα απ' όσα είπαμε, πρέπει πάντα να θυμόμαστε ότι όσο περιορισμένη και αν είναι η νηστεία μας -εφ' όσον είναι αληθινή νηστεία- θα μας οδηγήσει στον πειρασμό, στην αδυναμία, στην αμφιβολία και στον ερεθισμό. Μ'; άλλα λόγια δηλαδή θα είναι μια πραγματική μάχη και πιθανόν ν' αποτύχουμε πολλές φορές. Αλλά αν ανακαλύψουμε ότι η χριστιανική ζωή είναι μάχη και προσπάθεια, τότε βρήκαμε το βασικό στοιχείο της νηστείας. Μια πίστη που δεν έχει ξεπεράσει τις αμφιβολίες και τον πειρασμό σπάνια μπορεί να θεωρηθεί αληθινή πίστη. Δυστυχώς, δεν υπάρχει καμιά πρόοδος στη χριστιανική ζωή χωρίς την πικρή εμπειρία της αποτυχίας. Πάρα πολλοί άνθρωποι αρχίζουν να νηστεύουν με ενθουσιασμό και σταματούν μετά την πρώτη αποτυχία. Θα μπορούσα να πω ότι ακριβώς σ'; αυτή την πρώτη αποτυχία έρχεται η πραγματική δοκιμή. Αν μετά την αποτυχία και την συνθηκολόγηση με τις ορέξεις μας και τα πάθη μας ξαναγυρίσουμε όλα απ' την αρχή και δεν υποχωρήσουμε όσες φορές κι αν αποτύχουμε, αργά ή γρήγορα η νηστεία μας θα φέρει τους πνευματικούς καρπούς της. Ανάμεσα στην αγιότητα και τον απαγοητευτικό κυνισμό βρίσκεται η μεγάλη και θεϊκή αρετή της υπομονής -υπομονή πρώτα απ' όλα για τον εαυτό μας. Δεν υπάρχει σύντομος δρόμος για την αγιότητα, για κάθε σκαλοπάτι πρέπει να πληρώσουμε ολόκληρο το αντίτιμο. Έτσι, το καλύτερο και ασφαλέστερο είναι ν' αρχίσουμε με το ελάχιστο -ακριβώς λίγο πάνω από τις φυσικές μας δυνατότητες- και ν' αυξήσουμε τις προσπάθειές μας λίγο λίγο, παρά να επιχειρήσουμε πηδήματα σε μεγάλα ύψη στην αρχή και να σπάσουμε μερικά κόκκαλα πέφτοντας στη γη!

Σαν συμπέρασμα: από μια συμβατική και τυπική νηστεία -δηλαδή νηστεία από υποχρέωση και συνήθεια- πρέπει να γυρίσουμε στην πραγματική νηστεία. Ας είναι περιορισμένη και ταπεινή αλλά να είναι συνεχής και αποφασιστική. Ας αντιμετωπίσουμε έντιμα τις πνευματικές και φυσικές μας δυνατότητες και ας ενεργήσουμε ανάλογα, ας θυμόμαστε πάντως ότι δεν μπορούμε να νηστέψουμε χωρίς να προκαλέσουμε αυτές τις δυνατότητες, χωρίς να ενεργοποιήσουμε στη ζωή μας τα θεϊκά λόγια «τα αδύνατα παρ' ανθρώποις δυνατά εστί παρά τω Θεώ».

*Από το Βιβλίο «Μεγάλη Σαρακοστή», Εκδ. «Ακρίτας»

Μεγάλη Σαρακοστή «εις Κοπάνους»

Ανακοινώνεται ότι στο Ναό μας, κατά την περίοδο της φετινής Μεγάλης Τεσσαρακοστής, οι Προηγιασμένες Θείες Λειτουργίες θα τελούνται κάθε Τετάρτη στις 6 το απόγευμα και κάθε Παρασκευή πρωί στις 07.00, ενώ οι Χαιρετισμοί της Θεοτόκου κάθε Παρασκευή απόγευμα, στις 18.00.

Προηγιασμένες Λειτουργίες θα τελεσθούν, επίσης, τη Δευτέρα 9 Μαρτίου, «των εν Σεβαστεία 40 μαρτύρων», καθώς και την Πέμπτη 26 Μαρτίου, «του Μεγάλου Κανόνος».

Την Τετάρτη 25 Μαρτίου, εορτή του Ευαγγελισμού της Υπεραγίας Θεοτόκου, θα τελεσθεί η Θεία Λειτουργία του Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου.

Ομιλία Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου στον Κατανυκτικό Εσπερινό

Τὴν Κυριακὴ τῆς Τυρινῆς, 22 Φεβρουαρίου 2014 καὶ ὥρα 6.00΄ τὸ ἀπόγευμα, στὸν Ἱερό Μητροπολιτικό Ναό τοῦ Ἁγίου Ἀθανασίου πόλεως Ἰωαννίνων, θὰ τελεσθεῖ ὁ Κατανυκτικός Ἑσπερινός τῆς ἀλληλοσυγχωρήσεως, μὲ ἐπίκαιρη ὁμιλία ἀπὸ τὸν Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Ἰωαννίνων κ.κ. ΜΑΞΙΜΟ, μὲ θέμα: «Νηστεία, Προσευχή, Συγχώρηση».

Ἐπίσης σᾶς κάνουμε γνωστό πὼς σὲ ὅλη τὴν περίοδο τῆς Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς οἱ Κατανυκτικοί Ἑσπερινοί θὰ τελοῦνται στὸν Ἱερό Μητροπολιτικό Ναό τοῦ Ἁγίου Ἀθανασίου κάθε Κυριακή ἀπόγευμα, ὥρα 6 καὶ θὰ ἀκολουθοῦν ἐπίκαιρες ὁμιλίες, μὲ σκοπό νὰ μᾶς προετοιμάσουν νὰ βιώσουμε τὸ Θεῖο Πάθος καὶ τὴ Ζωοποιό Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου καὶ Θεοῦ καὶ Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ.

Εὐχόμαστε ὁ Πανάγαθος Θεός νὰ χαρίζει σὲ ὅλους πάντα τὰ πρὸς σωτηρίαν αἰτήματα.

Ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Ἰωαννίνων

«Επέσανε τα Γιάννενα»

Του Χρήστου Χρηστοβασίλη*

Επέσανε τα Γιάννενα! Όχι στο βάραθρο του εξαφανισμού, αλλά στην αγκαλιά της Ελευθερίας, στην αγκαλιά της Μητέρας Ελλάδος, που τόσο τα λαχταρούσε!. Είναι πολύ μεγάλη ημέρα, αυτή η ημέρα που ελευθερώνεται η ιδανική πόλη του Ελληνισμού, που υπήρξε Γολγοθάς του, τριάντα ακέραια χρόνια.

Επέσανε τα Γιάννενα!

Και με την ηρωική τους πτώση στεφανώνεται με αμάραντον στέφανο αθάνατης δόξας όλος ο Ελληνικός αγώνας, που άρχισε από τα Μακεδονοθεσσαλικά σύνορα κι έφτασεν ως τον Στρυμόνα με την Ελασσώνα, με το Σαραντάπορο, με τα Σέρβια, με τη Σιάτιστα, με την Κοζάνη, με την Βέροια, με την Νάουσα, με τα Γιαννιτσά, με την Θεσσαλονίκη και με την Χαλκιδική, κι ως τα πρόθυρα του Μοναστηριού, με τα Γρεβενά, με την Φλώρινα, με το Σόροβιτς, με την Καστοριά και με την Κορυτσά…

Επέσανε τα Γιάννενα κι η πτώση των εσήμανε την τελική νίκη του Ελληνισμού εναντίων του Τουρκισμού, του Σταυρού , εναντίων του Μισιφέγγαρου, του Πολιτισμού εναντίων του Βαρβαρισμού, του Φωτός εναντίων του Σκότους! Ας πανηγυρίσει απ’ άκρη σ’ άκρη ο ελεύθερος Ελληνισμός γι’ αυτή την μεγάλη Ελληνική νίκη, γι’ αυτήν την μεγάλη εκπλήρωση του χρυσότερου και του μαγικότερου ονείρου της Ελληνικής Φυλής.

Επέσανε τα Γιάννενα!

Τριάντα γενεές ήρθαν και παρήλθαν με αυτό το χρυσό όνειρο, να ιδούν ελευθερωμένα τα Γιάννενα, κι αυτό το χρυσό όνειρο επιφυλάχτηκε από τη θεία Πρόνοια να το ιδούμε εμείς. Τι ευτυχισμένοι που είμαστε εμείς, οι αντιπρόσωποι τόσων γενεών, που απέθαναν με την ανεκπλήρωτη χρυσή ελπίδα να ιδούν στυλωμένων τον Σταυρό μας εκεί ψηλά στα κάστρα των Ιωαννίνων!

Επέσανε τα Γιάννινα! Δόξα και τιμή στον Στρατό μας, στα λεοντόθυμα και γενναιόκαρδα παιδιά της Ελλάδας μας, που επότισαν την Ηπειρωτική γη με το τίμιο κι ανεκτίμητο αίμα τους, που την έθρεψαν με τες ένδοξες σάρκες τους, και την έσπειραν με τα άγια κόκκαλα τους, για νε ιδούμε εμείς σήμερα ελεύθερα τα Γιάννενα μας. Δόξα και τιμή στον μέλλοντα Βασιλέα μας, τον δαφνηφόρον στρατηλάτη, που έχυσε την ψυχή του μέσα στα στήθια του Στρατού του για να τον κάνει ακατάβλητο μέχρι θανάτου!

Χαίρετε αθάνατα Γιάννενα, χιλιοτραγουδισμένα Γιάννενα, Γιάννενα ζυμωμένα με την δημοτική μας ποίηση, πανώρια και πολυπόθητη Πολιτεία, με τους μυροβόλους σας κήπους, με τα όμορφα σας Κάστρα, με τα πανώρια σας σπίτια, με την μαγευτική σας και καταγάλανη λίμνη, με το ζωγραφισμένο Νησί, όπου άφησε την τελευταία του αναπνοή ο Αλή πασάς, ο τρομερός υιός της Χάμκως, με το Ντρίσκο σας, με το Μιτσικέλι σας, με τον Πίνδο που έθρεψε τα μεγαλύτερα παλληκάρια του Ελληνισμού, τους μεγαλύτερους τυραννοκτόνους γίγαντας, τους ενδοξότερους Αρματωλούς και Κλέφτες, που πολεμούσαν την Τουρκιά χειμώνα-καλοκαίρι, κι εθεμελίωσαν το αθάνατο και ιερό Έργον του Εικοσιένα!

Σκίρτησε από χαρά μέσα στο μνήμα σου, ώ τρισένδοξη και μεγάλη χορεία των Αρματωλών και Κλεφτών. Δίπλα και Μηλίωνη, Ζήντρο και Τσάρα Μπλαχάβα και Ζαχαράκη Στάθα και Μπουκουβάλα, Βαλαώρα και Τζουβάρα, Κατσαντώνη και Καραϊσκάκη, Διάκο και Οδυσσέα. Λαζαίοι και Κοντογιανναίοι, Μποτσαραίοι και Τζαβελλαίοι, Μαλαμαίοι και Νταγλαίοι, Γριβαίοι και Πανουργιάδες! Ελευθέρωσαν τα Γιάννινα!

Σκίρτησε από χαρά μέσα στο μνήμα σου ώ μεγάλη και τρισευλογημένη χορεία των μεγάλων Διδασκάλων του Γένους Μελετίου και Τσεχούλη, Μπαλάνου και Ευγενίου Βούλγαρη, Ψαλίδα και Λάμπρου Φωτιάδη, Ασωπίου και Αραβαντινού, Σακελλαρίου και Μάναρη, ελευθερώθηκαν τα Γιάννενα.

Σκίρτησε από χαρά μέσα στο μνήμα σου ώ ιερή χορεία των μεγάλων Ηπειρωτών πολιτικών Μάνθο και Νούτσο Ιγνάτιε και Κωλέττη, Θανάση Βάγια και Βασιλική! Ελευθερώθηκαν τα Γιάννενα.

Σκίρτησε από χαράν μεγάλη μέσα στο μνήμα σου ώ αθάνατη λύρα του Βηλαρά και του Βαλαωρίτη, του Ζαλοκώστα και του Κρυστάλλη, ελευθερώθηκαν τα Γιάννινα.

Σκίρτησε από χαρά στο υγρό μνήμα σου ώ μαρτυρική χορεία της Κυρά Φροσύνης και των δέκα εφτά Γιαννιωτισών Κυράδων! ελευθερωθήκαν τα Γιάννενα.

Σκιρτήσετε από χαρά και σεις, ώ αιματωμένες και πανίερες σκιές των πεσόντων στην Κιάφα και στην Φιλιππιάδα, στην Πρέβεζα και στο Γκρίμποβο, στα Πέντε Πηγάδια και στα Πεστά, στο Αυγό και στην Αετοράχη, στα Λεσσιανά και στον Αι Νικόλα και στο αιματόβαφο σαρκοθρεμμένο κοκκαλοσπαρμένο μαύρο Μπιζάνι!

Έπεσαν τα Γιάννενα! Ελευθερώθηκαν τα Γιάννενα κι όλη η Ήπειρο! Εξεπληρώθηκεν ένας μεγάλος πόθος του Ελληνισμού.

Έπεσαν τα Γιάννενα!

Ελευθερώθηκαν τα Γιάννενα!

*Εφημερίδα «Ακρόπολις», 23 Φεβρουαρίου 1913.

Ελευθέρια 2015

Περιφέρεια και Δήμος Ιωαννιτών κυκλοφόρησαν το επίσημο πρόγραμμα των εορταστικών εκδηλώσεων, που ξεκίνησαν με τον «Μπιζάνιο Δρόμο». Η συνέχεια δίνεται σήμερα με Επιμνημόσυνη Δέηση στον Ι. Ν. Αγ. Νικολάου Τσεριτσάνων και κατάθεση στεφάνων, ενώ το απόγευμα, στο Ίτς Καλέ, θα γίνουν τα εγκαίνια της περιοδικής έκθεσης «Ιωαννίνων Μεταβάσεις».

Την Πέμπτη το πρόγραμμα περιλαμβάνει επίσκεψη στα οχυρά Μπιζανίου, επιμνημόσυνες δεήσεις στον Τύμβο Μπιζανομάχων και στα Εικονίσματα της Μανολιάσσας προς τιμή των πεσόντων εθελοντών από την Κύπρο και τη Μάνη. Θα ακολουθήσει την  Παρασκευή  τρισάγιο στο στρατηγείο του Εμίν Αγά και κατάθεση στεφάνων στο Ηρώο Μπιζανομάχων στην Κεντρική Πλατεία. Το μεσημέρι της ίδιας μέρας (12.15) θα γίνει  στη Δουρούτη  τελετή στη μνήμη των 6  παλληκαριών που έπεσαν στον εκεί λόφο.

Η πανηγυρική εκδήλωση θα γίνει στις 7 το απόγευμα στο Πνευματικό Κέντρο Ιωαννίνων. Θα χαιρετίσει ο Δήμαρχος Θ. Μπέγκας και θα μιλήσει η δρ. Μαρία Ζουμπούλη, καθηγήτρια του ΤΕΙ Άρτας. Θα ακολουθήσει μουσική εκδήλωση με τη Στρατιωτική μπάντα του Γ’ Σώματος Στρατού.

Το Σάββατο, θα τελεστεί Δοξολογία, θα ακολουθήσει κατάθεση στεφάνων και στις 11.30 παρέλαση. Τέλος στις 12.30 η μπάντα του Γ’ Σ.Σ. θα δώσει συναυλία - επίδειξη στην Κεντρική πλατεία.

Πηγή: Εφημ. Πρωινός Λόγος

Η επιστροφή στον Παράδεισο (Κυριακή της Τυρινής)

Γράφει ο π. Αντώνιος Bloom

Τό ἀνθρώπινο γένος στό πρόσωπο τοῦ παλιοῦ Ἀδάμ ἔπεσε, ὅταν ἁμάρτησε ἀπέναντι στήν ἀγάπη· κι ἡ φοβερή κρίση τοῦ Θεοῦ θά εἶναι μιά κρίση γιά τήν ἀνθρώπινη ἀγάπη.

Ὁ ἄνθρωπος εἶχε προσκληθεῖ στήν πλήρη ἀντίληψη, σέ μιά ἑνότητα ὁλόκληρης τῆς ζωῆς του μέ τό Θεό μέσω τῆς ἀγάπης ἀλλά ἔπεσε ἐπειδή θέλησε νά μάθει τό μυστήριο τοῦ εἶναι μέ τήν κρύα λογική του καί τήν τυφλωτική ἀντίληψη τῆς σάρκας. Καί ἔγινε σάρκα, τό πνεῦμα σβήστηκε ἐνῶ ὁ φυσικός ἄνθρωπος θριάμβευσε μέσα του, κι ἔγινε αὐτό ποὺ γνωρίζουμε τούς ἑαυτούς μας νά εἶναι: κάτοχος ἑνός ἀβέβαιου, ψεύτικου εἴδους κατανόησης τοῦ μυαλοῦ κι ἑνός μεθυστικοῦ εἴδους ἀντίληψης τοῦ σώματος.

Τή γνώση ὅμως ἐκείνη ποὺ ὁ ἄνθρωπος εἶχε κληθεῖ νά ἀποκτήσει μέσα στήν ἑνότητά του μέ τό Θεό, μέ τήν ἐνατένιση τῶν μυστηρίων τῆς ζωῆς καί τῆς ὕπαρξης στό βάθος τοῦ Θεοῦ τήν ἔχασε – ὅπως τή χάνει καί τώρα – ὅταν ἁμάρτησε ἀπέναντι στήν ἀγάπη.

Τό Εὐαγγέλιο τῆς περασμένης Κυριακῆς ἦταν γιά τή Μέλλουσα Κρίση. Ἡ κρίση αὐτή βασιζόταν ἀποκλειστικά στήν ἐρώτηση ἄν ἤμασταν ἱκανοί ν” ἀγαπᾶμε ὅταν ζούσαμε στή γῆ: «Ἔθρεψες τούς πεινασμένους, συμπόνεσες ὅσους κρύωναν, ἕντυσες τούς γυμνούς, εἶχες τό θάρρος νά ἐπισκεφτεῖς τούς φυλακισμένους, εἶχες δείξει ἔλεος καί ἀγάπη;» Αὐτή εἶναι ἡ μόνη κρίση γιά τήν ὁποία μιλάει ὁ Κύριος. Ρωτάει μόνο τί εἴδους καρδιά εἴχαμε, ἄν πάνω στή γῆ ἤμασταν ἱκανοί ν” ἀγαπήσουμε μέ ὅλο τό πλάτος τῆς γήινης ἀγάπης καί μέ μιά ζωντανή, ἀνθρώπινη καρδιά γεμάτη συμπάθεια, στοργή καί συμπόνια. Ἡ φοβερή κρίση εἶναι τρομακτική διότι δέ θά ἀπαιτήσει τίποτα ἀπό μᾶς. Θά σταθοῦμε ἁπλῶς μπροστά στό πρόσωπο τοῦ Θεοῦ καί τότε ἐμπρός στό πρόσωπο τῆς θεϊκῆς ἀγάπης, σ” ἕνα πεδίο ὅπου δέν ὑπάρχει τίποτα ἄλλο ἐκτὸς ἀπό τήν ἀγάπη, ὅπου ἡ ἀγάπη ἐκφράζει ὅλο τό νόημα τοῦ εἶναι, αὐτό ποὺ εἶναι καλό μέσα μας θά θρηνήσει διότι ποτέ δέν τό ἀφήσαμε ἐλεύθερο, ποτέ δέν τό ἀφήσαμε νά ἐκφραστεῖ στήν πληρότητά του, διότι σκοτώσαμε τήν ἀγάπη γιά χάρη τῆς κρύας λογικῆς μας καί τῶν πειρασμῶν τῆς σάρκας.

Σήμερα λοιπόν, θυμούμενοι τήν πτώση τοῦ Ἀδάμ μποροῦμε πολύ εὔκολα νά φανταστοῦμε τό πῶς ἔχυσε πικρά δάκρυα ἐμπρός ἀπό τίς πύλες τοῦ παραδείσου. Οἱ πύλες αὐτές τοῦ παραδείσου εἶναι οἱ πύλες οἱ ὁποῖες εἶναι κλεισμένες σέ ἐκεῖνον ὁ ὁποῖος ἔχει ἀποτύχει στήν ἀγάπη. Πόσο συχνά δέ νιώθουμε κι ἐμεῖς κάτι παρόμοιο: ἡ οἰκογένεια διαλύεται καί κάποιος θρηνεῖ μπροστά στίς κλειστές πύλες τοῦ παραδείσου ἐπειδή ἡ ἀγάπη δέν μπόρεσε νά σταθεῖ καί νά θριαμβεύσει, ἐπειδή τίποτα δέν ἔχει μείνει ἐκτὸς ἀπό ψυχρότητα καί ἀπομάκρυνση· πεθαίνει ἴσως μιά φιλία κι ἕνας ἄνθρωπος στέκεται στόν παγωμένο κόσμο μιᾶς σβησμένης ἀγάπης καί μιᾶς κλειστῆς καρδιᾶς.

Δέ γνωρίζουμε κι ἐμεῖς τόν πόθο ἐκεῖνο τοῦ Ἀδάμ γιά τόν ὁποῖο ἡ ἐκκλησία ψάλλει μέ τόσο μεγάλο πόνο; Δέν ἕλκεται ἡ ψυχή μας πρός τό Θεό, πρός τά ἀγαπημένα μας πρόσωπα, καί δέ μᾶς κλείνεται ἡ πόρτα κατάφατσα ἐπειδή ἡ ἀγάπη μας δέν εἶναι ἀρκετή, ἐπειδή ἡ ψύχρα καί ἡ ἀπολίθωση τῶν καρδιῶν καί τοῦ μυαλοῦ μας εἶναι τόσο δυνατές;

Τί πρέπει νά κάνουμε ὅμως; Πῶς νά ξεφύγουμε ἀπό τή φρίκη αὐτή; Τήν ἀπάντηση μᾶς τή δίνει τό σημερινό Εὐαγγέλιο. Τό νά μάθουμε ν” ἀγαπᾶμε ἔξαφνα, ἀνεπιφύλακτα, τό ν” ἀνοίξουμε τίς καρδιές μας, ν” ἀνοίξουμε τίς ζωές καί τίς ψυχές μας στό Θεό καί τούς ἀνθρώπους εἶναι πέρα ἀπό τίς δυνάμεις μας, μποροῦμε ὅμως τουλάχιστο ν” ἀρχίσουμε ἀπό τά μικρά- μποροῦμε, ὅπως λέει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος (Ρωμ. 14.1) νά ἀρχίσουμε νά δεχόμαστε ὁ ἕνας τόν ἄλλο σάν «ἀσθενοῦντας», ὅπως ἀκριβῶς ἀσθενεῖς εἴμαστε καί ἐμεῖς. Αὐτή εἶναι ἡ ἀρχή τῆς συγχώρησης.

Εἴμαστε ἀνίκανοι νά συγχωροῦμε ὥστε νά μήν παραμένει πόνος καί φρίκη, μποροῦμε ὅμως ν” ἀρχίσουμε νά συγχωροῦμε, μποροῦμε νά ποῦμε: «Σέ δέχομαι ὅπως εἶσαι· παρ’ ὅλη σου τήν ψυχρότητα καί τήν πικροχολία, τήν κακοτροπία καί τήν ἀσχήμια δέ θά σέ ἀποστραφῶ· εἶσαι ὁ ἀδελφός μου, ἡ ἀδελφή μου, ἡ μητέρα μου, ὁ πατέρας, ὁ φίλος μου. Θά ἀνεχτῶ τήν ψυχρότητά σου, θά ἀνεχτῶ τά πάντα, θά τά ὑποφέρω. Πρός τό παρόν αὐτό εἶναι ὅλο ποὺ μπορῶ νά κάνω- δέν εἶμαι ἱκανός νά σέ ἀγαπήσω, μπορῶ ὅμως νά σέ ἀποδεχτῶ. Μπορῶ νά σέ δεχτῶ ὅπως καί ὁ Χριστός δέχτηκε τό σταυρό, τόν ἄσπλαχνο, βασανιστικό σταυρό, καί νά σέ μεταφέρω μέ μαρτύριο καί θλίψη στούς ὤμους μου».

Δέν εἶναι βέβαια ὅλους ποὺ πρέπει νά ὑπομείνουμε μέ τόσο πόνο καί λύπη. Πολλούς μποροῦμε νά μεταφέρουμε μέ χαρά· κι ἄς μήν ξεχνᾶμε ὅλους ὅσους μεταφέρουν ἐμᾶς μέ στοργή, μέ συμπόνια, μέ ἀγάπη.

Ἄν δέν μποροῦμε νά συγχωρέσουμε τέλεια ἄς λυπηθοῦμε τουλάχιστο τόν ἄλλο ποὺ εἶναι ἁμαρτωλός ὅπως ἀκριβῶς καί ἐμεῖς, ποὺ εἶναι ἐξ ἴσου μ” ἐμᾶς ἀσθενικός καί ἀνίσχυρος, τό ἴδιο ἀνίκανος ν” ἀγαπήσει, τό ἴδιο ἀνίκανος νά συγχωρέσει, νά ζήσει. Ἄς δεχτοῦμε ὁ ἕνας τόν ἄλλο μέ τήν ἀγάπη τοῦ σταυροῦ, καί ἄς μποῦμε στή Μεγάλη Τεσσαρακοστή χαιρόμενοι ποὺ μᾶς δόθηκε νά προχωρήσουμε μαζί πρός τή σωτηρία, πρός τήν ἡμέρα ποὺ μέ τή χάρη καί τή δύναμη τοῦ Θεοῦ, τή στοργή καί τήν ἀγάπη καί τήν παρηγοριά τοῦ Θεοῦ θά μπορέσουμε κι ἐμεῖς νά γίνουμε καλά καί νά γνωρίσουμε τήν πλήρη συγχώρηση, τήν τέλεια ἀγάπη καί μέσα ἀπό τίς στενές πύλες θά ἔχουμε φτάσει στή Βασιλεία τοῦ Θεοῦ.

Σημ. Τήν Κυριακή αὐτή μνημονεύουμε τήν Ἐξορία τοῦ Ἀδάμ ἀπό τόν Παράδεισο τῆς τρυφῆς.

Ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος για τη Μεγάλη Σαρακοστή

+ Β Α Ρ Θ Ο Λ Ο Μ Α Ι Ο Σ

ΕΛΕῼ ΘΕΟΥ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ,

ΝΕΑΣ ΡΩΜΗΣ ΚΑΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ

ΠΑΝΤΙ Τῼ ΠΛΗΡΩΜΑΤΙ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

ΧΑΡΙΣ ΕΙΗ ΚΑΙ ΕΙΡΗΝΗ

ΠΑΡΑ ΤΟΥ ΣΩΤΗΡΟΣ ΚΑΙ ΚΥΡΙΟΥ ΗΜΩΝ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ,

ΠΑΡ᾿ HΜΩΝ ΔΕ ΕΥΧΗ, ΕΥΛΟΓΙΑ ΚΑΙ ΣΥΓΧΩΡΗΣΙΣ

 «Τὸ στάδιον τῶν ἀρετῶν ἠνέῳκται·

οἱ βουλόμενοι ἀθλῆσαι εἰσέλθετε»

(στιχηρὸν ἰδιόμελον τοῦ Τριῳδίου, Κυριακὴ τῆς Τυρινῆς).

 Ἀδελφοὶ καὶ Τέκνα ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά,

Ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστὸς ἐγκεντρίζει ἡμᾶς εἰς τὸ σῶμα Του καὶ μᾶς καλεῖ νὰ γίνωμεν ἅγιοι «ὅτι ἐγώ», λέγει, «ἅγιός εἰμι» (Α΄ Πέτρ. α΄, 16). Ἐπιθυμεῖ ὁ Πλάστης μας νὰ ἔχωμεν κοινωνίαν μαζί Του καὶ νὰ γευθῶμεν τῆς χάριτός Του, νὰ μετάσχωμεν δηλαδὴ τῆς ἁγιότητός Του. Ἡ κοινωνία μὲ τὸν Θεὸν εἶναι ζωὴ μετανοίας καὶ ἁγιότητος, ἡ δὲ ἀπομάκρυνσις ἐξ Αὐτοῦ, ἡ ἁμαρτία, ταυτίζεται ἀπὸ τοὺς Πατέρας τῆς Ἐκκλησίας μὲ τὴν «κακίαν τῆς καρδίας». Ἡ «ἁμαρτία οὐκ ἔστι τῆς φύσεως, ἀλλὰ τῆς κακῆς προαιρέσεως» (Θεοδωρήτου Κύρου, Διάλογος Α΄- Immutabilis, P.G. 83, 40D) ἢ τοῦ κακοῦ πνεύματος καὶ «οὐδεὶς πίστιν ἐπαγγελλόμενος ἁμαρτάνει», κατὰ τὸν Θεοφόρον Ἰγνάτιον.

Ἡ ἁγιότης εἶναι ἰδιότης τοῦ Κυρίου, ὁ Ὁποῖος εἶναι ὁ «προσφέρων καὶ προσφερόμενος καὶ προσδεχόμενος καὶ διαδιδόμενος». Ὁ κατὰ χάριν ἱερουργὸς τοῦ Μυστηρίου τῆς Θείας Εὐχαριστίας προσφέρει εἰς τοὺς πιστοὺς «τὰ ἅγια τοῖς ἁγίοις», Σῶμα καὶ Αἷμα Χριστοῦ, καὶ λαμβάνει ἀμέσως παρὰ τοῦ πληρώματος τῶν Ὀρθοδόξων τὴν ἀπόκρισιν εἰς τὴν προσφορὰν ὅτι: «εἷς ἅγιος, εἷς Κύριος, Ἰησοῦς Χριστός, εἰς δόξαν Θεοῦ Πατρός», ὁ «ἐσθιόμενος καὶ μηδέποτε δαπανώμενος, ἀλλὰ τοὺς μετέχοντας ἁγιάζων».

Εἰς τὸν ἀγῶνα τοῦ ἀνθρώπου νὰ ἐπιτύχῃ τὸ «καθ᾿ ὁμοίωσιν» μὲ τὸν Θεόν, διὰ τὸ ὁποῖον ἐδημιουργήθη, τὴν ἁγιότητα δηλαδή, ἡ ἀποβλέπουσα ἀποκλειστικῶς καὶ μόνον εἰς τὴν σωτηρίαν τοῦ ἀνθρώπου Μία, Ἁγία, Καθολικὴ καὶ Ἀποστολικὴ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία «θεοπρεπῶς ἐδογμάτισε» μίαν περίοδον τοῦ ἔτους ὡς περίοδον ἰδιαιτέρας προσευχῆς καὶ δεήσεως πρὸς κατευνασμὸν τῶν παθῶν τῆς ψυχῆς καὶ τοῦ σώματος.

Ἡ περίοδος αὕτη εἶναι ἡ ἀρχομένη ἀπὸ τῆς αὔριον σωτήριος προετοιμασία διὰ τὸ «Πάσχα τὸ μέγα καὶ ἱερώτατον Χριστοῦ». Εἶναι ἡ Ἁγία καὶ Μεγάλη Τεσσαρακοστή, τὴν ὁποίαν πρέπει νὰ βιώσωμεν «δέησιν προσάγοντες καὶ ἄφεσιν αἰτοῦντες», ὥστε νὰ γευθῶμεν ἀληθῶς τὸ Πάσχα «μετὰ πάντων τῶν Ἁγίων», γινόμενοι «ἅγιοι», διὰ τῆς ὁμολογίας ἐνώπιον Θεοῦ καὶ ἀνθρώπων ὅτι εἴμεθα «σκεύη κεραμέως» συνθλιβόμενα ὑπὸ τοῦ πονηροῦ καθ᾿ ἡμέραν, «πίπτοντες καὶ ἀνιστάμενοι». Νὰ ὁμολογήσωμεν δηλαδὴ τὴν ἀνθρωπίνην ἀτέλειαν καὶ ἀδυναμίαν μας καὶ τὴν ἐνώπιον Θεοῦ μηδαμινότητά μας, μετανοοῦντες καὶ ἐπαναλαμβάνοντες ἐν ἑσπέρᾳ καὶ πρωὶ καὶ μεσημβρίᾳ καὶ ἐν παντὶ καιρῷ καὶ πάσῃ ὥρᾳ, καίτοι «ἅγιοι» διὰ τοῦ βαπτίσματος, ὅτι «εἷς Ἅγιος, εἷς Κύριος, Ἰησοῦς Χριστός, εἰς δόξαν Θεοῦ Πατρός».

Καλοῦμεν, λοιπόν, πάντας τοὺς Ὀρθοδόξους πιστούς, κληρικούς, μοναχοὺς καὶ μοναχάς, ἀδελφοὶ καὶ τέκνα, νὰ μεταβάλωμεν τὴν ζωήν μας, πάντοτε μέν, ἰδιαιτέρως δὲ κατὰ τὴν περίοδον αὐτὴν τῆς Ἁγίας καὶ Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς, εἰς ἀγαπητικὴν πρὸς τὸν πλησίον προσπάθειαν προπαρασκευῆς διὰ τὴν μετοχὴν ἐκτυπώτερον ἀπὸ τοῦδε εἰς τὴν ἀνέσπερον Βασιλείαν τοῦ Κυρίου, τὸ «καινὸν Πάσχα». Προσκαλοῦμεν τοὺς πάντας εἰς ζωὴν ἁγιότητος καὶ πνευματικοῦ ἀγῶνος διὰ νὰ χαρισθῇ εἰς τὸν κόσμον καὶ εἰς ἡμᾶς ὡς «δόσις ἀγαθὴ» καὶ ὡς «δώρημα τέλειον» ἡ δυνατότης τῆς ὑπερβάσεως τῆς ἁμαρτίας, διότι «πᾶς ὁ γεγεννημένος ἐκ τοῦ Θεοῦ ἁμαρτίαν οὐ ποιεῖ […] καὶ οὐ δύναται ἁμαρτάνειν, ὅτι ἐκ τοῦ Θεοῦ γεγέννηται» (Α ́ Ἰωάν. γ΄, 9-10).

Ἂς εἰσέλθωμεν, λοιπόν, μὲ ὅλην τὴν ψυχήν μας, μὴ σκυθρωπάζοντες, ἀλλὰ χαίροντες καὶ ἀγαλλόμενοι, εἰς τὸ πνευματικὸν τοῦτο στάδιον τῶν ἀρετῶν καὶ ἂς καθοπλισθῶμεν «ἀγάπης τὴν λαμπρότητα, προσευχῆς τὴν ἀστραπήν, ἁγνείας τὴν καθαρότητα, εὐανδρίας τὴν ἰσχύν», καὶ ἂς συνοδοιπορήσωμεν μὲ τὸν Κύριον, δεόμενοι Αὐτοῦ νὰ μὴ «παρίδῃ ἡμᾶς κινδυνεύοντας τὴν ἀπ᾿ Αὐτοῦ διάστασιν» (Δοξαστικὸν τῆς Σταυροπροσκυνήσεως), ἀλλὰ νὰ μᾶς ἀξιώσῃ «ὅπως λαμπροφόροι προφθάσωμεν εἰς τὴν ἁγίαν καὶ τριήμερον Ἀνάστασιν, τὴν καταλάμπουσαν ἀφθαρσίαν τῷ κόσμῳ» (ποίημα Θεοδώρου, ἀκολουθία Δευτέρας Α΄ Ἑβδομάδος Νηστειῶν).

 Ἀδελφοὶ καὶ τέκνα ἐν Χριστῷ,

 Ἡ Ἁγία καὶ Μεγάλη Τεσσαρακοστὴ εἶναι ὡς περίοδος προετοιμασίας καὶ μετανοίας φωνὴ τῆς συνειδήσεώς μας, ἡ ὁποία, ἐσωτερικὴ καὶ ἀνέκφραστος, εἶναι προσωπικὴ κρίσις. Ὅταν μᾶς εὑρίσκῃ σφάλλοντας διαμαρτύρεται ἐντονώτατα, καθότι «οὐδὲν αὐτῆς βιαιότερον ἐν κόσμῳ», κατὰ τὸν βιωματικὸν κήρυκα τῆς μετανοίας Ἅγιον Ἀνδρέαν Κρήτης. Ὅθεν, πρέπει νὰ εἰρηνεύῃ μὲ τὴν συνείδησίν του ἕκαστος, διὰ τῆς μετανοίας, ὥστε «ἐν τῷ πυρὶ τῆς συνειδήσεως νὰ προσφέρωμεν μυστικὴν ὁλοκάρπωσιν», θυσιάζοντες τὰ πάθη μας καὶ προσφέροντες αὐτὰ θυσίαν ἀγάπης πρὸς τὸν συνάνθρωπον, ὅπως ὁ Κύριος ἑαυτὸν ὑπὲρ «τῆς τοῦ κόσμου ζωῆς καὶ σωτηρίας». Τότε μόνον θὰ ἀνατείλῃ καὶ δι᾿ ἡμᾶς ἐκ τοῦ τάφου ἡ συγγνώμη καὶ θὰ ζήσωμεν ὡς ἀνθρωπότης ἐν ἀλληλοσεβασμῷ καὶ ἀγάπῃ μακρὰν τῶν ὅσων βλέπομεν κατὰ τὰς ἡμέρας ταύτας φρικτῶν ἐγκλημάτων νὰ πλήττουν τὴν οἰκουμένην ἅπασαν. Εἰς τὸν ἀγῶνα τοῦτον ἔχομεν συμμάχους καὶ πρεσβευτὰς πάντας τούς Ἁγίους καὶ μάλιστα τὴν Παναγίαν Μητέρα τοῦ Κυρίου μας, τὴν διὰ τῶν ἱκεσιῶν της ὡς ἄλλος λουτὴρ «ἐκπλύνουσαν συνείδησιν».

Ὅθεν, προτρεπόμεθα καὶ παρακαλοῦμεν, ὡς πνευματικὸς Πατὴρ τῶν ἀνὰ τὴν οἰκουμένην Ὀρθοδόξων πιστῶν μας, ἑαυτοὺς καὶ ἀλλήλους, νὰ δράμωμεν μετὰ σπουδῆς εἰς τὸ ἀπὸ τῆς αὔριον ἀρχόμενον στάδιον τῶν ἀρετῶν, «μὴ ἄτοπα λογιζόμενοι, μὴ παράνομα πράττοντες», ἀλλὰ πορευόμενοι ἐν Χάριτι νὰ ἐκπλύνωμεν τὰς συνειδήσεις «γνώμῃ ἀγαθῇ» διὰ τῆς μετανοίας, ἔχοντες τὴν βεβαιότητα ὅτι οἱ οὐρανοὶ καὶ ἡ γῆ καὶ πάντα «τὰ ὁρατὰ καὶ ἀόρατα» θὰ καταυγασθοῦν ἐν τέλει ὑπὸ τοῦ φωτὸς τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου.

Ἡμεῖς δέ, «πρὸ τῶν θυρῶν τοῦ Ναοῦ τοῦ Κυρίου» ἱστάμενοι, ἐὰν ἀξίως πολιτευθῶμεν, θὰ περιβληθῶμεν χιτῶνα φωτεινὸν μιμήσεως τοῦ Χριστοῦ καὶ θὰ ἀξιωθῶμεν τοῦ «καινοῦ πόματος» ἐκ τῆς Πηγῆς τῆς ἀφθαρσίας, γευόμενοι τῆς χαρᾶς τοῦ ὀλβίου τάφου τοῦ Κυρίου καὶ συνωθούμενοι ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ «ἕως τῶν κεράτων τοῦ θυσιαστηρίου», ἐν τόπῳ ὅπου «τὰ φοβερὰ τελεσιουργεῖται». Γένοιτο.

Ἁγία καὶ Μεγάλη Τεσσαρακοστὴ ,βιε´

+ Ὁ Κωνσταντινουπόλεως

διάπυρος πρὸς Θεὸν εὐχέτης πάντων ὑμῶν.

Η Μητρόπολη Ιωαννίνων στο διαδίκτυο

Πατώντας στον παρακάτω σύνδεσμο, μπορείτε να περιηγηθείτε στον επίσημο ιστοχώρο της Ιεράς Μητροπόλεως Ιωαννίνων, που για πρώτη φορά επικοινωνεί τόσο με το ποίμνιό της της όσο και με τους απανταχού χρήστες του διαδικτύου και ηλεκτρονικά:

http://www.imioanninon.gr

Το «μυστήριο του αδελφού*» (Κυριακή της Απόκρεω)

Η Ευαγγελική  περικοπή της Κυριακής τής Απόκρεω αναφέρεται περισσότερο από κάθε άλλη σαν εικόνα της κρίσεως. Παρ’ όλα αυτά μας λέγει κάτι ουσιαστικό· όχι για τον θάνατο, την καταδίκη ή τη σωτηρία, άλλα για τη ζωή.

Ο Θεός δε ρωτάει ούτε τους αμαρτωλούς ούτε τους δίκαιους τίποτε σχετικά με τις πεποιθήσεις τους ή με τις λατρευτικές τους συνήθειες· αυτό που μετράει ο Κύριος είναι ο βαθμός της ανθρωπιάς τους· «επείνασα γαρ, και εδώκατέ μοι φαγείν, εδίψησα και εποτίσατέ με, ξένος ήμην, και συνηγάγετέ με, γυμνός και περιεβάλετέ με, ησθένησα και επεσκέψασθέ με, εν φυλακή ήμην, και ήλθετε προς με».

Η παραβολή της κρίσεως θέτει σαφέστατα το ότι θα κριθούμε για την «πολιτεία» μας, για το πως δηλαδή ζήσαμε ανάμεσα στους αδελφούς μας. Και για την Εκκλησία αυτή η πολιτεία μας δεν μπορεί να νοηθεί έξω από μια χριστοκεντρική τοποθέτηση μέσα στην αδελφική κοινωνία που είναι έκφραση μιας ζωής, η οποία θεμελιώνεται στην ένωση με τον Χριστό εν Αγίω Πνεύματι. Η τελείωση του πιστού εν κοινωνία είναι το αδιάκοπο κήρυγμα των πατέρων. Ερμηνεύοντας την παύλειο φράση «μιμηταί μου γίνεσθε καθώς καγώ Χριστού», ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος ερωτά: «Και πώς είναι δυνατόν, να γίνουμε μιμη­ταί Χριστού; Με το να φροντίζουμε για το κοινό καλό και να μη ζητούμε τα του εαυτού μας».

Ποιος είναι ο πλησίον;

Μέσα στην ευαγγελική περικοπή του κατά Ματθαίον Ευαγγελίου αναπτύσσεται η γνωστή καινοδιαθηκική κοινωνική κατηγορία του πλησίον. Μέσα στην Εκκλησία η έννοια αυτή δε γνωρίζει φραγμούς και όρια. Πλησίον είναι ο κάθε άνθρωπος. Εκφράζει την καθολική συναδέλφωση εν Χριστώ. Στον συνάνθρωπο μας διακρίνουμε τον ίδιο τον Χριστό. Αγαπώντας τον πλησίον μας, αγαπάμε τον Χριστό, του οποίου κάθε άνθρωπος είναι εικόνα. Μέσα στην Εκκλησία ο πλησίον μας δίνει τη δυνατότητα να ξεδιπλωθούμε και να βγούμε από τον εαυτό μας, να δραστηριοποιηθούμε στην αγάπη και να ξεπεράσουμε τον φόβο, που έχει μέσα του την κόλαση, και μετά να περάσουμε στο χώρο της παραδείσιας κοινωνίας. Στο πρόσωπο του άλλου ο χριστιανός δε βλέπει το κακό και το δαιμονικό που μετατρέπει τη ζωή και τον κόσμο σε θάνατο, αλλά στο πρόσωπο του πλησίον και μάλιστα του «ελάχιστου αδελφού» βλέπει την αληθινή ζωή, τον Χριστό και την Ανάσταση.

Γι’ αυτό ακριβώς ο ιερός Χρυσόστομος, όταν μιλάει για τον πλησίον, μιλάει για το «μυστήριο του αδελφού». Ο δε άγιος Εφραίμ ο Σύρος τονίζει με έμφαση πως όποιος δεν μπορεί να αγαπήσει είναι ουσιαστικά «βεβλαμμένος κατά νουν». Μια αγιότητα χωρίς αγάπη και χωρίς κοινωνία με τον πλησίον δαιμονοποιεί τον άνθρωπο και τον καθιστά ξένο και αποκομμένο από το κοινωνικό σώμα. Η πραγματική αγιοποίηση του ανθρώπου είναι ουσιαστικά μια πράξη αδελφοποιήσεως.

Η αγάπη

Σ’ αυτή την έννοια του πλησίον κρύβεται και η βαθύτερη σημασία της χριστιανικής αγάπης. Δεν αγαπάμε κατά καθήκον, όπως συνήθως λέμε. Η αγάπη είναι η αναπνοή του Χριστιανισμού, ο φυσικός τρόπος της υπάρξεως του. Η αγάπη δίνει την αληθινή επίγνωση του Θεού, είναι αγαπητική δύναμη της ψυχής, είναι η κύρια δύναμη για τη θεογνωσία. Η αγάπη προέρχεται από τον Θεό, «ότι ο Θεός αγάπη εστίν» (Α’ Ιων. 4,8). Ο Θεός δεν έχει όρια, γι’ αυτό και η αγάπη είναι άπειρη και δε γνωρίζει μέτρο. Η αγάπη είναι εκπλήρωση όλου του νόμου (άγιος Διάδοχος Φωτικής).

Η αγάπη σήμερα

Η αλλοτρίωση που σήμερα πραγματοποιείται σε όλες τις μορφές της ζωής είναι ενδεικτική του κόσμου που έρχεται. Αλλά και αποκαλυπτική της ταυτότητας του ανθρώπου του αύριο, που από σήμερα δημιουργεί μια αυτοσυνειδησία χωρίς Θεό, χωρίς αγάπη και ενάντια σε κάθε έννοια κοινότητας και κοινωνίας προσώπων.

Η μόνη διέξοδος είναι η εκκλησιαστική ζωή και πράξη, η μυστηριακή ζωή της Εκκλησίας του Χριστού. Γιατί η ζωή μας στον ορθόδοξο χώρο είναι προέκταση της Λατρείας. Είναι «λειτουργία μετά τη λειτουργία». Αν η ζωή μας δεν είναι άμεσα και οργανικά συνδεδεμένη με τη λατρεία, αν δεν είναι ευχαριστία και δοξολογία, δεν μπορεί να ονομάζεται ορθόδοξη ζωή. Τότε αποδεικνύεται ότι και η κοινωνική μας ζωή δεν είναι παρά εξωτερική συμβατικότητα, τυπική και ανούσια, που αποβαίνει «εις κρίμα και κατάκριμα και όχι εις σωτηρίαν».

Οι Χριστιανοί δεν είναι έξω από τα δεινά του κόσμου και τις θλίψεις των ανθρώπων. Είμαστε μάρτυρες μιας δαιμονικής καταστάσεως, που αποτελεί πρόσκληση και πρόκληση στη χριστιανική μας αγάπη, στον πλούτο και στη δύναμή της. Μακάριος, λοιπόν, ο άνθρωπος, ο οποίος λογαριάζει κάθε άνθρωπο σαν θεό, μετά τον Θεό (όσιος Νείλος).

Σ’ ένα αρχαίο εκκλησιαστικό κείμενο διαβάζουμε ότι «εκείνος που εξαρπάζει μια ψυχή από την ανάγκη και τα δεινά, τη στέρηση και τα βάσανα, στα οποία βρίσκεται, αυτός προορίζει στον εαυτό του μεγάλη χαρά. Όπως και αντίθετα, εκείνος που γνωρίζει τη συμφορά του ανθρώπου που βρίσκεται σε κάθε είδους ανάγκη και δεν τον εξαρπάζει απ’ αυτήν την κατάσταση, αυτός διαπράττει μεγάλη αμαρτία και γίνεται ένοχος για την απώλειά του. Μια άρνηση ή αναβολή αυτής της στάσης μας, στο να πράττουμε δηλαδή το αγαθό στους αδελφούς μας, έχει σαν συνέπεια να παραμείνουμε έξω από την Βασιλεία».

Είθε η Χάρη του Θεού να αιχμαλωτίζει τον νου μας εις αγάπην Θεού και το Πανάγιο Πνεύμα να μας χαρίζει και να μας διδάσκει την αληθινή αγάπη.

*Αγαθαγγέλου, Επισκόπου Φαναρίου, «Η ζύμη του Ευαγγελίου».