Ειδήσεις από το Πατριαρχείον

Ἡ Α. Θ. Παναγιότης, ὁ Πατριάρχης, ἐδέξατο εἰς ἀκρόασιν:
Τόν Σεβ. Μητροπολίτην πρ. Αὐλῶνος κ. Χριστόδουλον, ἐξ Ἀθηνῶν, μετά τοῦ Πανοσιολ. Ἀρχιμανδρίτου κ. Δοσιθέου Σερεπίσου, ἐκ τῆς Ἱ. Μητροπόλεως Ἰωαννίνων...

Ο π. Δοσίθεος είναι Ηγούμενος της Ιεράς Σταυροπηγιακής Μονής Γενεσίου Θεοτόκου (Βελλάς) Ιωαννίνων.

Πεντηκοστή - Αφιέρωμα

Κάντε κλικ στους παρακάτω συνδέσμους:

Γρηγορίου του Θεολόγου, Ε΄ Θεολογικός Λόγος, Περί Ἁγίου Πνεύματος:

http://www.apostoliki-diakonia.gr/gr_main/catehism/theologia_zoi/themata.asp?cat=afier&contents=contents_Pentikosti.asp&main=katixisi&file=pentikosti/page3.htm

Πεντηκοστή του 379:

http://eiskopanous.blogspot.gr/2012/05/379-9.html

Επίτιμος διδάκτορας του πανεπιστημίου Ιωαννίνων ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος

Επίτιμος Διδάκτορας της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων αναγορεύθηκε ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ. Ιερώνυμος. Ο Αρχιεπίσκοπος έφτασε χθες στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων συνοδευόμενος από τους Μητροπολίτες Ναυπάκτου Ιερόθεο, Θηβών Γεώργιο και τον πρωτοσύγκελλο της Ιεράς Μητροπόλεως Ιωαννίνων π. Φιλόθεο Δέδε, ενώ τους υποδέχθηκε ο πρύτανης του πανεπιστημίου κ. Τριαντάφυλλος Αλμπάνης. Παρόντες ήταν οι Μητροπολίτες Άρτης κ. Ιγνάτιος, Κερκύρας κ. Νεκτάριος, Πρεβέζης κ. Χρυσόστομος, εκπρόσωποι των τοπικών αρχών, των σωμάτων ασφαλείας, καθηγητές, κληρικοί και λαϊκοί.

Η εκδήλωση ξεκίνησε με εόρτιους ύμνους από τον βυζαντινό χορό του Ιερού Ναού Κοιμήσεως Θεοτόκου Περιβλέπτου Ιωαννίνων και αμέσως μετά ο πρύτανης καλωσόρισε τον Αρχιεπίσκοπο λέγοντας: "η ακαδημαϊκή κοινότητα του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων σας καλωσορίζει στους κόλπους της, ως ελάχιστη τιμή και αναγνώριση του έργου και της προσφοράς σας στην ελληνική κοινωνία". Αναφέρθηκε στη συνέχεια στο φιλανθρωπικό και το κοινωνικό έργο του Αρχιεπισκόπου τονίζοντας πως "το κοινωνικό του έργο ενσαρκώνει, κατά τον καλύτερο τρόπο τα παραγγέλματα της Εκκλησίας. Καθόλη τη διάρκεια της διακονίας του, η συμπαράσταση και η βοήθεια στον συνάνθρωπο γίνονται πράξη με τη δημιουργία κέντρων στήριξης και ανακούφισης για τον πάσχοντα".

Αμέσως μετά, χαιρετισμό απηύθυνε ο αναπληρωτής πρόεδρος του Συμβουλίου του Πανεπιστημίου, καθηγητής ιατρικής κ. Γεώργιος Νάκος, ο οποίος μεταξύ άλλων τόνισε πως "στις δύσκολες στιγμές που περνάει η χώρα μας, από κάθε άποψη, είναι απολύτως αναγκαίο να θυμόμαστε ότι το νεότερο ελληνικό έθνος ανέκτησε την ελληνική του συνείδηση και διαμορφώθηκε πάνω σε δύο καθοριστικούς πυλώνες: την ελληνική γλώσσα και την ελληνική παιδεία από κοινού και την Ορθοδοξία", ενώ αναφέρθηκε στο σημαντικό φιλανθρωπικό, αλλά και κοινωνικό έργο του Αρχιεπισκόπου.

Στη συνέχεια ακολούθησε έπαινος από τον Καθηγητή της Ιατρικής Σχολής κ. Θεόδωρο Ξενάκη, η ανάγνωση των κειμένων του Ψηφίσματος, της Αναγόρευσης και του Διδακτορικού Διπλώματος από την πρόεδρο της Σχολής καθηγήτρια κ. Μαργαρίτα Τζαφλίδου, η περιένδυση του Αρχιεπισκόπου και τέλος η επίδοση των μεμβράνων από τον Πρύτανη.

Ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ. Ιερώνυμος, ευχαρίστησε για την τιμή να τον αναγορεύσουν επίτιμο διδάκτορα, και στην ομιλία του με θέμα "Διακονία του Θείου Λόγου και του πλησίον" τόνισε πως "η δημόσια παρουσία του Ιησού Χριστού και το κήρυγμα του Ευαγγελίου συνδέθηκαν από την πρώτη στιγμή στη συνείδηση των ανθρώπων με την ευσπλαχνία και την μέριμνα για τους αναξιοπαθείς. Αυτήν την παρακαταθήκη άφησε ο Χριστός στους μαθητές του και σε όλους εμάς, που είμαστε μέλη της Εκκλησίας "και ό,τι κάνατε σε ένα από τους ασήμαντους αδελφούς μου, σε μένα το κάνατε" (Μτθ. 25, 31-46). Αυτούς τους ασήμαντους αδελφούς του Χριστού διακονεί η Εκκλησία αδιάκοπα και παντοιοτρόπως από τότε μέχρι σήμερα, ακολουθώντας το παράδειγμα και την εντολή Του. Το πράττει όχι ως μορφή ακτιβισμού ή ως ηθικό καθήκον, αλλά ως φυσική έκφραση του τρόπου που υπάρχει η Εκκλησία εν χρόνω, δηλαδή ο τόπος όπου ο Θεός που Αγάπη Εστί" φανερώνεται συνεχώς στη ζωή μας".

Σε άλλο σημείο της ομιλίας του ο Αρχιεπίσκοπος αναφέρει πως "το οικουμενικό κήρυγμα της αγάπης είναι κοινή πεποίθηση των μαθητών του Χριστού και ο θεμέλιος λίθος της πρώτης Εκκλησίας. Η Χριστιανική αγάπη δεν αποτελούσε ούτε τότε ούτε τώρα μια αφηρημένη πρόταση αλλά μια εφαρμοσμένη αρετή".

Ο Αρχιεπίσκοπος μίλησε, επίσης, για τις διακρίσεις και τόνισε πως για την Εκκλησία όλοι οι άνθρωποι είναι ίσοι και οι πιστοί προτρέπονται να ασκούν την ελεημοσύνη προς τους ενδεείς, τους ξένους και τα ορφανά και να αναπτύσσουν το αίσθημα της κοινωνικής και φυλετικής ισότητας και δικαιοσύνης.

Αναφέρθηκε στη συνέχεια στο καθήκον του επισκόπου σύμφωνα με τους αποστολικούς κανόνες λέγοντας πως "η Χριστιανική φιλανθρωπία θεσμοποιήθηκε πολύ νωρίς και στις διοικητικές ευθύνες του επισκόπου συμπεριλαμβάνονταν και η οργάνωση της εκκλησιαστικής φιλανθρωπίας", ενώ υπογράμμισε πως "ο χριστιανισμός είναι επαναστατικός και όσον αφορά στον άνθρωπο και όσον αφορά στις κοινωνικές σχέσεις. Για την Εκκλησία, δεν υπάρχει διάκριση ανάμεσα στον πατρίκιο και τον βάρβαρο, τον πολίτη και τον δούλο, τον κλητό ή τον προσήλυτο".

"Σχετικά με την συνήθεια να κατηγορείται η Εκκλησία πως έχει μεγάλη περιουσία, ώστε αφενός να συκοφαντείται αφετέρου να μην υποστηρίζεται από το κράτος φαίνεται ότι είναι πολύ παλαιά", είπε ο Αρχιεπίσκοπος και πρόσθεσε "ο ιερός Χρυσόστομος σημειώνει "Ας μη βρίσκουμε προφάσεις κι ούτε να βρίσκουμε σαν δικαιολογία, ότι τάχα η Εκκλησία της Αντιόχειας είναι πλούσια... Όταν βλέπετε τη μεγάλη περιουσία της, σκεφτείτε συνάμα τα πλήθη των πτωχών στους καταλόγους της, τα πλήθη των αρρώστων της, τις περιπτώσεις των ατελείωτων εξόδων της".

"Ας αφήσουμε έναν Άγιο της Εκκλησίας μας που τίμησε το επισκοπικό αξίωμα να ολοκληρώσει με το δικό του χρυσορρήμονα λόγο την ομιλία μου, συνοψίζοντας όσα προσπάθησα να διατυπώσω σήμερα με την αίσθηση της βαριάς ευθύνης, ότι ο επίσκοπος, παρά τις ατέλειες και τις αδυναμίες του, εντός της Εκκλησίας ίσταται εις τύπον και τόπον Χριστού και στον Χριστό ανήκει εντέλει και η τιμή και η δόξα" είπε ο Αρχιεπίσκοπος και παρέθεσε όσα γράφει ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος "η Εκκλησία δεν είναι χυτήριο χρυσού ή εργαστήρι ασημιού, αλλά συνάθροιση αγγέλων. Έτσι λοιπόν αναζητούμε ψυχές... Για να τιμήσουμε τον Χριστό δεν είναι ανάγκη να προσφέρουμε χρυσά σκεύη ή ασημένια κύπελλα, αλλά να ντύσουμε του Χριστού το σώμα, να ταϊσουμε τον πεινασμένο Χριστό, να ξοδεύσουμε τον πλούτο μας για τους πτωχούς... μια και ο Θεός δεν έχει ανάγκη χρυσών σκευών, αλλά χρυσών ψυχών".

Τα τρισάγια του Πατριάρχη: Λάδι στο ανέσπερο καντήλι της μνήμης

(Του θεολόγου Παναγιώτη Αντ. Ανδριόπουλου)

Μία κίνηση του Οικουμενικού Πατριάρχου Βαρθολομαίου που πάντα με συγκινεί και δεν είναι απ’ αυτές που... φαίνονται, είναι τα τρισάγια!

Ο Πατριάρχης δεν παραλείπει να προσευχηθεί υπέρ αναπαύσεως της ψυχής των προκατόχων Του, των ευεργετών του Γένους, πάντων των χριστιανών, θεωρώντας την κίνησή Του αυτή ως χρέος έναντι των κεκοιμημένων, αλλά, νομίζω, πως πρόκειται και για κάτι περισσότερο. Είναι γι’ Αυτόν μια ανάγκη!

Γιατί ο Πατριάρχης διασχίζει στην κυριολεξία την Πόλη προκειμένου να τελέσει ένα τρισάγιο. Στη μνήμη του προκατόχου Του Δημητρίου και των άλλων Πατριαρχών, στη μνήμη Προκαθημένων Ορθοδόξων Εκκλησιών, στη μνήμη του Γέροντά του Χαλκηδόνος Μελίτωνος, του Ηρακλείας Φωτίου (που εποίμανε την γενέτειρά Του Ίμβρο επί έτη πολλά), του Αμερικής Ιακώβου και δεκάδων άλλων ιεραρχών του Θρόνου. Τρισάγια που τελεί ο Πατριάρχης όχι μόνο στην επέτειο της εις Κύριον εκδημίας αυτών, αλλά και στην επέτειο των ονομαστηρίων τους και σε κάθε ευκαιρία!

Και στις Εκκλησιές της Πόλης που πηγαίνει και χοροστατεί, επίσης δεν παραλείπει να τελέσει τρισάγιο στη μνήμη όσων Ρωμιών αναπαύονται στα κοιμητήρια των Κοινοτικών Ναών. Και στα προσκυνηματικά του ταξίδια στην Καππαδοκία κι εκεί τρισάγια, για να αγάλλονται τα πνεύματα των Πατέρων μας.

Αλλά και στις ανά την οικουμένη ειρηνικές επισκέψεις του ο Πατριάρχης θα τελέσει τρισάγιο όπου πρέπει. Όπως έκανε πρόσφατα στη Ρωσία, τιμώντας τη μνήμη του μακαριστού Πατριάρχου Μόσχας Αλεξίου Β', του Μητροπολίτου Λένινγκραντ Νικοδήμου κ. ο. κ.

 

Κι ακόμη τρισάγια και λίγα λουλούδια στους τάφους μεγάλων προσωπικοτήτων του πνεύματος: στου ποιητή Κωνσταντίνου Καβάφη στην Αλεξάνδρεια, στου μεγάλου λογοτέχνη Φιοντόρ Μιχαήλοβιτς Ντοστογιέβσκι και στου συνθέτη Πιοτρ Ίλιτς Τσαϊκόσφσκι στην Αγία Πετρούπολη, στους Διδασκάλους του Γένους, και η λίστα δεν έχει τέλος...

Ακόμα και στα Ονομαστήριά Του ο Πατριάρχης τελεί τρισάγιο, στο τέλος του Εσπερινού, στη μνήμη του διδασκάλου του Γένους Βαρθολομαίου Κουτλουμουσιανού του Ιμβρίου (1772 - 1851).

Τα όσα γράφω είναι άκρως ενδεικτικά γι’ αυτήν την κίνηση του Πατριάρχη του Γένους, αλλά νομίζω πως καταδεικνύουν ότι Ούτος συνέχεται από τη μνημοσύνη και από την πίστη στην Ανάσταση εν τη εσχάτη ημέρα.

Οι νεκροί για τον Πατριάρχη είναι σάρκα από τη σάρκα μας. Δεν τους λησμονούμε ούτε στιγμή, αλλά τους θεωρούμε αοράτως συνόντες, και εκζητούμε την ευχή τους και καταφεύγουμε στην παραμυθία τους.

Ο Πατριάρχης κρατάει άσβεστο το καντήλι της Ρωμιοσύνης. Μη υπολογίζοντας κόπους, συνεχώς ρίχνει λάδι στο καντήλι της μνημοσύνης, καθιστώντας το ανέσπερο και δίνοντάς μας το μήνυμα ότι ζώντες και τεθνεώτες, όλοι είμαστε ένα εν Χριστώ Ιησού.

Και βέβαια ο Πατριάρχης είναι η ένσαρκη απόδειξη αυτού που λέει ο Λορεντζάτος: «Από σένα εξαρτάται να είναι η παράδοση ζωντανή ή νεκρή». Και επειδή για τον Λορεντζάτο «η παράδοση είναι η ζωή, και μάλιστα η ανώτερη φάση της ζωής που δεν ξεχωρίζει πεθαμένους από ζωντανούς», κάθε τρισάγιο που τελεί ο Πατριάρχης, μόνος του ή με λίγους πιστούς παρόντες, αποτελεί πλουτισμό της παράδοσης.

Το «Αιωνία η μνήμη» ψαλλόμενον υπό του Πατριάρχου εις τους κεκοιμημένους, δηλώνει την ακοίμητη ευθύνη Του. Και την πίστη του στην αλήθεια ότι «η παράδοση ζει στο αιώνιο τώρα» (Ζήσιμος Λορεντζάτος).

Μάνος Χατζιδάκις (Ξάνθη, 23 Οκτωβρίου 1925 – Αθήνα, 15 Ιουνίου 1994)

Κι αν γεννηθείς κάποια στιγμή
Μιαν άλλη που δε θα υπάρχω
Μη φοβηθείς
Και θα με βρεις είτε σαν άστρο
Όταν μονάχος περπατάς στην παγωμένη νύχτα
Είτε στο βλέμμα ενός παιδιού που θα σε προσπεράσει
Είτε στη φλόγα ενός κεριού που θα κρατάς
Διαβαίνοντας το σκοτεινό το δάσος... Μ. Χ.

(Από τη Μυθολογία)

Χριστός Ανελήφθη

Ο π. Αλέξανδρος Σμέμαν γράφει για την Ανάληψη...

Ένα ρίγος χαράς διαπερνά τη λέξη «ανάληψη», που δείχνει μια πρόκληση προς τους αποκαλούμενους «νόμους της φύσεως», προς τη διαρκή κάθοδο και πτώση∙ είναι μια λέξη που ακυρώνει τους νόμους της βαρύτητας και πτώσης. Εδώ αντίθετα τα πάντα είναι ελαφράδα, πέταγμα, μια ατέλειωτη άνοδος. Η Ανάληψη του Κυρίου γιορτάζεται σαράντα μέρες μετά το Πάσχα, την Πέμπτη της έκτης εβδομάδας μετά τη γιορτή της Ανάστασης του Χριστού...

Η εορτή της Αναλήψεως αποτελεί γιορτασμό του ανοίγματος του ουρανού στους ανθρώπους, του ουρανού ως του νέου και αιωνίου οίκου, του ουρανού ως της αληθινής μας πατρίδας. Η αμαρτία χώρισε βίαια τη γη από τον ουρανό και μας έκανε γήινους και χοντροκομμένους, προσήλωσε το βλέμμα μας σταθερά στο έδαφος και έκανε τη ζωή μας αποκλειστικά γεωτροπική. Αμαρτία είναι η προδοσία του ουρανού μέσα στην ψυχή. Αυτή ακριβώς τη μέρα, την εορτή της Αναλήψεως, νιώθουμε τρομοκρατημένοι από αυτή την άρνηση που γεμίζει ολόκληρο τον κόσμο. Ο άνθρωπος με υπεροψία και περηφάνια αναγγέλλει πως είναι μόνο υλικός και πως τίποτε δεν υπάρχει πέρα από το υλικό. Και για κάποιο λόγο είναι ακόμη και χαρούμενος γι’ αυτό, και μιλά με οίκτο και συγκατάβαση γι’ αυτούς που ακόμη πιστεύουν σε κάποιου είδους «ουρανό» σαν να πρόκειται για γελωτοποιούς ή για αγροίκους. Ελάτε αδελφοί, «ουρανοί» είναι απλώς ο ουρανός, είναι τόσο υλικός όσο και καθετί άλλο∙ δεν υπάρχει τίποτε άλλο, δεν υπήρξε ούτε και θα υπάρξει. Πεθαίνουμε, εξαφανιζόμαστε∙ έτσι στο μεταξύ ας κτίσουμε έναν επίγειο παράδεισο και ας ξεχάσουμε τις φαντασίες των παπάδων. Αυτό εν συντομία είναι το τελικό αποτέλεσμα και η ουσία του πολιτισμού μας, της επιστήμης μας, της ιδεολογίας μας. Η πρόοδος καταλήγει στο νεκροταφείο, με την πρόοδο των σκουληκιών που τρέφονται από τα πτώματα. Αλλά τι μας προτείνετε, μας ερωτούν, ποιος είναι αυτός ο ουρανός για τον οποίον μιλάτε, στον οποίο ο Χριστός ανελήφθη; Τέλος πάντων, τίποτε δεν υπάρχει στον ουρανό για τον οποίο μιλάτε.
Ας απαντήσει σ’ αυτό το ερώτημα ο Ιωάννης Χρυσόστομος, ο μεγάλος Πατέρας της Εκκλησίας που έζησε δέκα έξι αιώνες πριν. Μιλώντας για τον ουρανό, αναφωνεί: «Τι ανάγκη έχω από τον ουρανό, όταν εγώ ο ίδιος θα γίνω ουρανός;…». Ας έρθει η απάντηση από τους Πατέρες μας που ονόμαζαν την Εκκλησία «επίγειο ουρανό». Το ουσιαστικό σημείο αυτών των δυο απαντήσεων είναι το εξής: ουρανός είναι το όνομα της αυθεντικής κλίσης μας ως ανθρώπινα πλάσματα , ουρανός είναι η τελική αλήθεια για τη γη. Όχι, ο ουρανός δε βρίσκεται κάπου στο απώτερο διάστημα πέρα από τους πλανήτες ή σε κάποιον άγνωστο γαλαξία. Ουρανός είναι αυτό που μας επιστρέφει ο Χριστός, ό,τι χάσαμε με την αμαρτία και την υπερηφάνεια, με τις επίγειες, αποκλειστικά γήινες, επιστήμες και ιδεολογίες, και τώρα είναι ανοικτός, μα τον προσφέρει και μας τον επιστρέφει ο Χριστός…
Ο Μέγας Αθανάσιος λέει όπως ο Θεός έγινε άνθρωπος για να γίνει ο άνθρωπος Θεός. Ο Θεός κατέβηκε στη γη για να μπορέσουμε εμείς να ανεβούμε στον ουρανό! Αυτό ακριβώς γιορτάζουμε την ημέρα της Αναλήψεως! Αυτή είναι η πηγή της λαμπρότητας και της άρρητης χαράς…
 

Την υπέρ ημών πληρώσας οικονομίαν και τα επί γης ενώσας τοις ουρανίοις, ανελήφθης εν δόξη. Χριστέ ο Θεός ημών, ουδαμόθεν χωριζόμενος , αλλά μένων αδιάστατος και βοών τοις αγαπώσι σε∙ Εγώ ειμί μεθ’ υμών και ουδείς καθ’ υμών.

(Από το ΕΟΡΤΟΛΟΓΙΟ - Μετάφραση από το Αγγλικό: Ιωσήφ Ροηλίδης)

Αγρυπνία «εις Κοπάνους»

Γνωρίζουμε στα μέλη της αγίας μας Εκκλησίας ότι την ερχόμενη Δευτέρα 10 Ιουνίου θα τελεσθεί Αγρυπνία στον Ιερό Ναό Αγίου Νικολάου («εις Κοπάνους») προς τιμήν της Θεομητορικής εικόνος «Άξιον Εστί» και των Αγίων Αποστόλων Βαρθολομαίου & Βαρνάβα.

Η Αγρυπνία θ’ αρχίσει στις 9.00 το βράδυ.

Αγρυπνία στο Προσκύνημα

Αγρυπνία προς τιμήν των Αγίων Ενδόξων Μαρτύρων Αλεξάνδρου και Αντωνίνης θα τελεσθεί στον Ιερό Προσκυνηματικό Ναό του Νεομάρτυρα Αγίου Γεωργίου πόλεως Ιωαννίνων την ερχόμενη Κυριακή 09 Ιουνίου, στις 9 το βράδυ.

Κατά τη διάρκεια της αγρυπνίας θα τεθούν σε προσκύνηση λείψανα των τιμώμενων Αγίων.

Μια αναφορά στο Συναξάρι των Αγίων, μ' ένα κλικ εδώ:

http://www.snhell.gr/references/synaxaristis/search.asp?id=934&search=3

Η τύφλωση και ο φωτισμός

Την πέμπτη Κυριακή μετά το Πάσχα με το περιστατικό του εκ γενετής τυφλού, η Εκκλησία παρουσιάζει τη φωτιστική ενέργεια της Χάριτος που εκπορεύεται από τον αναστημένο Χριστό...

Δεν επιτρέπει στον τυφλό η τύφλωσή του να γνωρίσει επαρκώς ούτε τον υλικό κόσμο ούτε την εικόνα του Θεού, τον άνθρωπο και ευρισκόμενος σ' αυτή την κατάσταση συναντά το Χριστό και του ζητάει το φωτισμό...

Ανταποκρινόμενος ο Χριστός στο αίτημα του τυφλού τον ωμμάτωσε...

(π. Φιλόθεος Φάρος)