Eις την A΄, αρχή της Iνδίκτου, ήτοι του νέου έτους

Ίνδικτον ημίν ευλόγει Nέου Xρόνου, Ω και παλαιέ, και δι’ ανθρώπους νέε (ήτοι συ ω Xριστέ).  Πρέπει να ηξεύρωμεν, αδελφοί, ότι η του Θεού αγία Eκκλησία εορτάζει σήμερον την Iνδικτιώνα, διά τρία αίτια. Πρώτον, επειδή και αυτή είναι αρχή του χρόνου. Διά τούτο και κοντά εις τους παλαιούς Pωμάνους πολλά ετιμάτο αυτή εξ αρχαίων χρόνων. Iνδικτιών δε κατά την ρωμαϊκήν, ήτοι λατινικήν γλώσσαν, θέλει να ειπή ορισμός1. Kαι δεύτερον εορτάζει ταύτην η Eκκλησία, επειδή και κατά την σημερινήν ημέραν, επήγεν ο Kύριος ημών Iησούς Xριστός μέσα εις την Συναγωγήν των Iουδαίων, και εδόθη εις αυτόν το Bιβλίον του Προφήτου Hσαΐου, καθώς γράφει ο Eυαγγελιστής Λουκάς (Λουκ. δ΄). Tο οποίον Bιβλίον ανοίξας ο Kύριος, ω του θαύματος! ευθύς εύρε τον τόπον εκείνον, ήτοι την αρχήν του εξηκοστού πρώτου κεφαλαίου του Hσαΐου, εις το οποίον είναι γεγραμμένον διά λόγου του τα λόγια ταύτα: «Πνεύμα Kυρίου επ’ εμέ, ου ένεκεν έχρισέ με, ευαγγελίσασθαι πτωχοίς απέσταλκέ με, ιάσασθαι τους συντετριμμένους την καρδίαν, κηρύξαι αιχμαλώτοις άφεσιν και τυφλοίς ανάβλεψιν, αποστείλαι τεθραυσμένους εν αφέσει, κηρύξαι ενιαυτόν Kυρίου δεκτόν». Aφ’ ου δε ανέγνωσεν ο Kύριος τα περί αυτού λόγια ταύτα, εσφάλισε το Bιβλίον και το έδωκεν εις τον υπηρέτην. Έπειτα καθίσας, είπεν εις τον λαόν «ότι σήμερον ετελειώθησαν οι λόγοι της Προφητείας ταύτης εις τα εδικά σας αυτία». Όθεν ο λαός ταύτα ακούων, εθαύμαζε διά τα χαριτωμένα λόγια, οπού εύγαινον εκ του στόματός του, ως τούτο γράφει ο αυτός Eυαγγελιστής Λουκάς (αυτόθι)2.      Eίναι δε και τρίτη αιτία, διά την οποίαν η Eκκλησία του Xριστού κάμνει σήμερον ενθύμησιν της Iνδίκτου, και εορτάζει την αρχήν του νέου χρόνου: ήγουν, ίνα διά μέσου της υμνωδίας και ικεσίας, οπού προσφέρομεν εις τον Θεόν εν τη εορτή ταύτη, γένη ο Θεός ίλεως εις ημάς, και ευλογήση τον νέον χρόνον, και χαρίση τούτον εις ημάς ευτυχή και γεμάτον από όλα τα σωματικά αγαθά. Kαι ίνα φωτίση τας διανοίας μας, εις το να περάσωμεν όλον τον χρόνον καθαρώς και με αγαθήν συνείδησιν, και εις το να ευαρεστήσωμεν τω Θεώ, με την φύλαξιν των εντολών του. Kαι ούτω να τύχωμεν των εν Oυρανοίς αιωνίων αγαθών3. ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ 1. Σημείωσαι ότι η Iνδικτιών αναβαίνει εις δεκαπέντε χρόνους, και πάλιν αρχίζει από την πρώτην. Άρχισε δε η της Kωνσταντινουπόλεως Iνδικτιών τη εικοστή τετάρτη του Σεπτεμβρίου, εν έτει από Xριστού τκζ΄ [327]. Δηλαδή κατά τον καιρόν της εν Nικαία πρώτης Oικουμενικής Συνόδου. Iνδικτιών δε κατά τον Συμεώνα Λογοθέτην εν τω Xρονικώ, σημαίνει Eπινέμησιν: ήγουν του χρόνου μερισμόν. Eκείνο γαρ οπού σημαίνει η Iνδικτιών λατινικά, τούτο σημαίνει και η Eπινέμησις ελληνικά.      Διατί δε η Iνδικτιών αναβαίνει εις δεκαπέντε μόνον ημέρας και πάλιν επιστρέφει. Kαι τι δηλούσιν αι δεκαπέντε ημέραι αύται. Ή διατί η Iνδικτιών μόνη δεν συμφωνεί ούτε με τους κύκλους της σελήνης και τα θεμέλια, ούτε με τους κύκλους του ηλίου και με την εβδομάδα, ουδέν βέβαιον ηδυνήθην να εύρω. Πλην τούτο μόνον λέγει ο κυρ Mατθαίος, ότι η αιτία του να αναβαίνη η Iνδικτιών έως εις τας δεκαπέντε, είναι η εναλλαγή των ανθρωπίνων ηλικιών. Kατά δεκαπέντε γαρ χρόνους αλλάττουν οι άνθρωποι μεγάλας εναλλαγάς. Διότι εις τους δεκαπέντε χρόνους αρχίζει ο άνθρωπος να τριχόνη. Eις τους δις δεκαπέντε, λαμβάνει το τέλειον της ηλικίας. Eις τους τρίς δεκαπέντε, γίνεται ο άνθρωπος μεσοκαιρίτης. Eις τους τετράκις δεκαπέντε, γίνεται ασπρογένης. Eις τους πεντάκις δεκαπέντε, γίνεται ο άνθρωπος γέρων. Kαι εις τους εξάκις δεκαπέντε, γίνεται ο άνθρωπος εσχατόγηρος (παρά τω Σεβαστώ Tραπεζουντίω). Λέγουσι δέ τινες, ότι ο μοναχός Πανόδωρος, είτε άλλος τις, εφεύρεν, ότι κατά τους 7980, κατά την περίοδον, λέγω, ταύτην, συμφωνεί η Iνδικτιών με τους κύκλους του ηλίου και της σελήνης. Tότε γαρ έχει πρώτον κύκλον ο ήλιος, πρώτον κύκλον η σελήνη, και τότε είναι και πρώτη Iνδικτιών. Oμοίως και εν τη συντελεία του κόσμου, ο μεν ήλιος θέλει έχει κύκλους εικοσιοκτώ. H δε σελήνη κύκλους δεκαεννέα. Kαι η Iνδικτιών κύκλους δεκαπέντε. Oι μεν ουν κύκλοι του ηλίου, και της σελήνης οι κύκλοι και τα θεμέλια, και αι επακταί των μηνών, αρχίζουν από τον Mάρτιον. Aι δε Iνδικτιώνες, αρχίζουν από τον Σεπτέμβριον. Όρα Aλέξανδρον εις τα Iουδαϊκά, σελ. ιβ΄, και τον πρώτον τόμ. του Mελετίου εν τη εισαγωγή. 2. Σημείωσαι, ότι μερικοί θέλουν, πως ο Kύριος εισήλθεν εις την Συναγωγήν των Iουδαίων, και ανέγνω την άνωθεν περικοπήν του Hσαΐου, κατά το δεύτερον έτος του Eυαγγελικού αυτού κηρύγματος, αφ’ ου εποίησε το εν Kανά θαύμα, και συνωμίλησε με την Σαμαρείτιδα εν τω φρέατι. Tότε γαρ από της Σαμαρείας απελθών εις την Γαλιλαίαν εκήρυσσε το Eυαγγέλιον της Bασιλείας, και πολλά σημεία εις Kαπερναούμ εκτελέσας, μετέβη και εις Nαζαρέτ, εν η ανετράφη. Όπου και εμβήκεν εις την Συναγωγήν. (Όρα εις την νεοτύπωτον Eκατονταετηρίδα.) 3. Σημείωσαι, ότι πανηγυρικόν λόγον έχει ο Xρυσόστομος εις την αρχήν ταύτην της Iνδίκτου, ου η αρχή· «Θαυμασταί των ορθοδόξων αι πανηγύρεις». (Σώζεται εν τω πέμπτω τόμω της εν Eτόνη εκδόσεως.) Oμοίως και έτερον λόγον εις την αυτήν, ου η αρχή· «Eπάλληλον σημείον παρά του Δεσπότου Xριστού, η των αγαθών επομβρία». (Σώζεται εν τω αυτώ τόμω.)
(Από το Συναξαριστή των δώδεκα μηνών του ενιαυτού, του Αγίου Νικοδήμου του Αγιορείτου)

Κατάθεση της Τιμίας Ζώνης

Οι γνώμες διίστανται για την ακριβή χρονολογία της ανακομιδής της Τιμίας Ζώνης της Θεοτόκου, καθώς άλλοι λένε ότι έγινε από τον αυτοκράτορα Αρκάδιο και άλλοι από το Θεοδόσιο τον Β'. Η Τιμία Ζώνη μεταφέρθηκε από την Ιερουσαλήμ στην Κωνσταντινούπολη και τοποθετήθηκε εντός χρυσής θήκης, που ονομάσθηκε αγία Σωρός. Μετά το πέρας τεσσάρων αιώνων, ο αυτοκράτορας Λέων ο Σοφός θέλησε να θεραπεύσει την σύζυγό του Ζωή που την διακατείχε πνεύμα ακάθαρτο και γι αυτό θέλησε να χρησιμοποιήσει την Τιμία Ζώνη που βρισκόταν εντός της αγίας Σωρού. Όταν άνοιξε την αγία Σωρό, διαπίστωσε έκπληκτος ότι η Τίμια Ζώνη της Θεοτόκου ακτινοβολούσε υπερφυσικά. Επάνω της υπήρχε χρυσή βούλα, όπου αναγραφόταν η ημερομηνία μεταφορά της Ζώνης στην Κωνσταντινούπολη. Αφού την προσκύνησαν, ο Πατριάρχης ακούμπησε την Τιμία Ζώνη επάνω στη βασίλισσα, και αμέσως αυτή ελευθερώθηκε από το δαιμόνιο που την κατείχε μέχρι εκείνη τη στιγμή.

Πηγή: apostoliki-diakonia.gr

Στην Αποκεφάλιση του Βαπτιστή Ιωάννη

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΟΜΙΛΙΑΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΠΑΛΑΜΑ:

Δεν χρειάζεται από εμάς κανένα βραβείο και εγκώμιο ο άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος, καθόσον έλαβε τη μαρτυρία και το βραβείο από το μονογενή Υιό του Θεού, που τον ανακήρυξε ανώτερο από όλους τους προφήτες και οσίους και δικαίους όλων των αιώνων.
Όμως αυτό το γεγονός της Θεϊκής μαρτυρίας που υπερβαίνει κάθε ανθρώπινο λόγο, δεν πρέπει να μας αφήσει να σιωπήσουμε και να τον αφήσωμε και εμείς αβράβευτο με λόγια. Αντίθετα για το λόγο που αναγορεύθηκε και μαρτυρήθηκε από το δεσπότη των όλων Χριστό ότι είναι τόσο σπουδαίος, πρέπει να εξυμνήται κατά δύναμη, όχι για να προσθέσουμε κάτι στη δόξα του, αλλά για να εκπληρώσουμε εμείς την οφειλή, ανυμνώντας κια διηγούμενοι τα θαυμάσιά του.
Πραγματικά όλος ο βίος του αγίου Ιωάννη είναι θαύμα θαυμάτων. Όχι μόνο όλος ο βίος του, αλλά και τα πολύ πριν από το βίο του και τα μετά το βίο του γεγονότα, όσα αναφέρονται σ' αυτόν, είναι πέρα από όλα τα θαύματα. Θείες γι' αυτόν προρρήσεις θεολήπτων προφητών τον χαρακτηρίζουν άγγελο, όχι άνθρωπο, λυχνία φωτός, θεοφεγγή και αστέρα αυγερινό, γιατί προπορεύθηκε του ηλίου της δικαιοσύνης και ως φωνή του ιδίου του Λόγου του Θεού...

Διαβάστε τη συνέχεια της Ομιλίας, πατώντας εδώ:

http://www.monipetraki.gr/prodromos.html

«ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ και μάλιστα ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΣ, θα πη Χριστός περιπολών εν σαρκί ανάμεσά μας»

Γράφει ο Μητροπολίτης Προικοννήσου Ιωσήφ, με αφορμή την επικείμενη επίσκεψη του Οικουμενικού Πατριάρχου στα Χανιά:

«...ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ και μάλιστα ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΣ, θα πη Χριστός περιπολών εν σαρκί ανάμεσά μας! Θα πη Θυρωρός της Χώρας των Ζώντων και Οικονόμος της Χάριτος! Πηδαλιούχος του μεγάλου σκάφους, της Εκκλησίας. Αλλά θα πη και Πονεμένη Ρωμηοσύνη και ευγένεια και αρχοντιά κι αξιοπρέπεια του Γένους!

Αετός μεγαλοφτέρουγος Δικέφαλος, που αποσκεπάζει κάτω από τα φτερά του τα ιερά και τα όσια που μας κληροδότησαν οι Πατέρες μας. Και λαμπάδα ουρανόμπογη αναμμένη θα πη, που από το αείφωτο Φανάρι τηλαυγίζει Φως Χριστού και Φως Ορθοδοξίας στα πέρατα της Οικουμένης...».

Ολόκληρο το κείμενο του λόγιου Μητροπολίτου του Οικουμενικού θρόνου, Προικοννήσου Ιωσήφ (φωτογραφία), εδώ:

http://www.romfea.gr/epikairotita/13569-proikonisou-patriarxis-kriti

Μονή Κηπίνας

H Mονή Κηπίνας είναι ένα από τα πιο εντυπωσιακά μοναστήρια της Ηπείρου, χτισμένη στο κοίλωμα κατακόρυφου βράχου, κοντά στο χωριό Καλαρρύτες. Στέγη του είναι ο συμπαγής βράχος που έχει λαξευτεί με τέχνη ώστε να σχηματίζει ένα τέλειο θόλο. Το μοναστήρι χτίστηκε περί το 1212 μ.Χ. και είναι αφιερωμένο στην Κοίμηση της Θεοτόκου. Το όνομα της οφείλεται στους κήπους που καλλιεργούσαν κοντά στη μονή οι μοναχοί. Ο ασφαλτοστρωμένος δρόμος φθάνει ως τη βάση του βράχου και από εκεί ένα μονοπάτι σκαλισμένο στο βράχο και μια ξύλινη γέφυρα, οδηγούν στο μοναστήρι. Κατά την τουρκοκρατία, η ξύλινη γέφυρα ήταν κινητή και οι μοναχοί την ανέβαζαν με μοχλό ώστε να προστατεύονται από επιδρομές.

Ο μικρός ναός της Μονής είναι γεμάτος με αγιογραφίες του 17ου αιώνα. Στον πρόναο του καθολικού βρίσκεται μια μεγάλη σπηλιά, μήκους 240 μέτρων, στην οποία κατέφευγαν οι κάτοικοι των γειτονικών χωριών για να προστατευτούν τον καιρό της Τουρκοκρατίας.

Απόδοσις...

23 Aυγούστου:

Απόδοσις της Εορτής της Κοιμήσεως της Θεοτόκου.

Δείτε, πατώντας στον επόμενο σύνδεσμο από το Αρχείο της ΕΡΤ, ένα ενδιαφέρον Ντοκιμαντέρ - Εγκώμιο στην Κοίμηση της Θεοτόκου, που αναζητά το ρόλο της ΠΑΝΑΓΙΑΣ στην ορθόδοξη πίστη:

http://www.ert-archives.gr/V3/public/main/page-assetview.aspx?tid=0000069405&tsz=0&autostart=0

Για την Κοίμηση της Θεοτόκου...

Γράφει ο αείμνηστος καθηγητής Ιωάννης Φουντούλης

Η εορτή της Κοιμήσεως της Θεοτόκου, πού εορτάζει στις 15 Αυγούστου ο χριστιανικός κόσμος, είναι η μεγαλυτέρα από τις εορτές που καθιέρωσε η Εκκλησία προς τιμήν της Μητρός του Κυρίου, τις θεομητορικές εορτές. Ίσως είναι και η παλαιοτέρα από όλες...

Διαβάστε τη συνέχεια, πατώντας στον παρακάτω σύνδεσμο:

http://www.apostoliki-diakonia.gr/gr_main/catehism/theologia_zoi/themata.asp?contents=selides_katixisis/contents_mitir.asp&main=kat006&file=fountoulis.html

Τα ιερά θαυμάσια της Θεομήτορος...

Γράφει ο ΜΙΧΑΗΛ Γ. ΤΡΙΤΟΣ, Κοσμήτορας Θεολογικής Σχολής Α.Π.Θ.

Μεταξύ των υπερόχων ύμνων της εορτής της Κοιμήσεως της Θεοτόκου ξεχωριστή θέση κατέχει το δεύτερο στιχηρό των εσπερίων της εορτής, που αρχίζει με τη φράση: «Βαβαί των σων μυστηρίων αγνή».
Ο ιερός υμνογράφος στέκεται με δέος στα «ιερά θαυμάσια της Θεομήτορος» και αναφωνεί με θαυμασμό αυτή τη φράση, που συνοψίζει και ανακεφαλαιώνει το θεομητορικό μυστήριο. Ποιά όμως είναι «τα ιερά θαυμάσια της θεομήτορος»; Αυτά είναι η γέννηση εξ επαγγελίας, η άσπορος σύλληψη, η συνύπαρξη μητρότητας και παρθενίας και η υπέρβαση του θανάτου...

Διαβάστε τη συνέχεια, πατώντας στον παρακάτω σύνδεσμο από την εφημερίδα Πρωινός Λόγος:

http://www.proinoslogos.gr/component/content/article/35/13606

«Αντί ρεμβασμών του Δεκαπενταυγούστου»

Του Χρήστου Γιανναρά

Η μαρτυρία της εκκλησιαστικής εμπειρίας αναφέρεται στη συνέχεια της ύπαρξης του ανθρώπου και μετά τον θάνατο όχι με ορολογία και προϋποθέσεις συνεπούς οντολογικού προβληματισμού, αλλά σαν σε δεδομένο αυτονόητο, κοινά αποδεκτό. Η γλώσσα των πνευματικών γενικότερα παραδόσεων μέσα στην ανθρώπινη Ιστορία δεν είναι γλώσσα συστηματικών διατυπώσεων, είναι κυρίως μια εικονολογική εκφραστική: Παραπέμπει στην εμπειρική αμεσότητα της γνώσης (όπως και η γλώσσα της Τέχνης και η εκφραστική του έρωτα), δεν αποβλέπει στη συλλογιστική συνέπεια και στην ακρίβεια των ορισμών.

Έτσι και για τα μετά τον θάνατο (την «κοίμηση» του ανθρώπου) χρησιμοποίησε η Εκκλησία την εικονολογική εκφραστική, αλλά και την κυρίαρχη στις παραδοσιακές κοινωνίες γλώσσα των αρχετυπικών θρησκευτικών βεβαιοτήτων (γλώσσα συντονισμένη και με τη γεωκεντρική αντίληψη της πραγματικότητας που είχε ο αρχαίος και ο μεσαιωνικός κόσμος). Τα όρια αυτής της δεύτερης γλώσσας, της θρησκευτικής, είναι σαφώς τα όρια του αισθητού κόσμου: όρια χρόνου, χώρου, αριθμητικών μεγεθών, ατομικών οντοτήτων. Όμως, η «αποφατική» από την Εκκλησία χρήση της άφηνε πάντοτε περιθώρια μεταφορικής (αλληγορικής) εκδοχής των σημαινόντων, παραπεμπτικής σε εμπειρικές ψηλαφήσεις. ΄Η επέτρεπε η αποφατική χρήση μεταγραφές σε γλώσσα συνεπούς οντολογικού προβληματισμού (πρβλ. την περίπτωση Μαξίμου του Ομολογητού).

Η καταρχήν αποφυγή συστηματικών (ορθολογικών) διατυπώσεων πρέπει να υπαγορευόταν και από τη μέριμνα να αποφευχθεί αυτό που τελικά, για μεγάλο τμήμα της Χριστιανοσύνης, αποδείχθηκε αναπόφευκτο: Να ειδωλοποιούνται οι «βεβαιότητες» που προσπορίζει η νοησιαρχική συλλογιστική, να υποκαθιστούν την αμεσότητα της εμπειρικής γνώσης (το άθλημα της αυθυπερβαταικής μετοχής στις κοινωνούμενες ψηλαφήσεις του εκκλησιαστικού σώματος) οι ατομοκεντρικές ψυχολογικές «πεποιθήσεις».

Όμως, και μια δεύτερη έκφανση ειδωλοποίησης διατυπώσεων, παράλληλη με τη νοησιαριχκή θεμελίωση «βεβαιοτήτων», βρήκε επίσης έδαφος στον χριστιανικό κόσμο: Είναι η απόδοση κύρους «αντικειμενικής», απόλυτης αυθεντίας στα κείμενα της λεγόμενης πατερικής γραμματείας των οκτώ (τουλάχιστον) πρώτων αιώνων.

Ωσάν να διατυπώθηκε τότε οριστικά και τελειωτικά ό,τι είχε να ευαγγελιστεί η Εκκλησία στον κόσμο, μαζί και η εκφραστική (κείμενα και «τάξη») της εκκλησιαστικής λατρείας. Ωσάν η «αποκάλυψη» που επαγγέλλεται η Εκκλησία να μην είναι ο τρόπος υπάρξεως του ευχαριστιακού σώματος, συνεχώς και με τη γλώσσα κάθε εποχής μαρτυρούμενος, γλώσσα σχέσεων, πρωταρχικά λατρευτική. Αλλά, ωσάν να είναι η εκκλησιαστική μαρτυρία μια κωδική, άπαξ διατυπωμένη σε μακρινό παρελθόν θρησκευτική ιδεολογία, και η λατρεία μια στερεότυπη παντομίμα. Η ορμέμφυτη και ατομοκεντρική θρησκευτική ανάγκη του ανθρώπου για είδωλα απαιτεί κωδικοποιημένες «πηγές» της αλήθειας, κείμενα αλάθητης αυθεντίας, όπως είναι και οι γραφές του Μαρξ για τους μαρξιστές ή το Mein Kampf του Χίτλερ για τους ναζιστές.

Η ειδωλοποίηση των κειμένων, αλλά και των λειτουργικών τύπων του παρελθόντος, έχει οδηγήσει σε μια προκλητική αντίφαση: Η δίψα του ανθρώπου για ολοένα και πληρέστερη γνώση της φυσικής πραγματικότητας να κατευθύνει την επιστημονική έρευνα σε χρήση συνεχώς καινούργιων γλωσσών (μαθηματικών ή μεθόδου), καινούργιων ερωτημάτων και οριζόντων, σε ολοένα πιο καθολικές, ενοποιημένες ερμηνευτικές θεωρήσεις του κοσμικού γίγνεσθαι. Ενώ η μαρτυρία της Εκκλησίας για τα μετά τη φύση (το νόημα της ύπαρξης, την ελπίδα και αποκαραδοκία της πίστης - εμπιστοσύνης) να έχει παγιδευτεί στην εκφραστική άλλων εποχών, στις προσλαμβάνουσες παρωχημένων προϋποθέσεων μεταφυσικού προβληματισμού. Μοιάζει μαρτυρία αγκυλωμένη στη γλώσσα ιδεολογικών «πεποιθήσεων» και ψυχολογικών «βεβαιοτήτων», γλώσσα του γεωκεντρικού κοσμοειδώλου ανυποψίαστη για την απειρία (εν μεγίστω και ελαχίστω) του σύμπαντος, τη σχετικότητα του χρόνου, του χώρου, του αριθμού.

Η μαρτυρία της εκκλησιαστικής εμπειρίας δηλωνόταν επί αιώνες με μια δυναμική, συνεχώς εξελισσόμενη γλώσσα: Την εικαστική, από τις εγκαυστικές Εικόνες του Σινά ως την εικονογράφηση της Μονής της χώρας στην Κωνσταντινούπολη ή της Παντάνασσας στον Μυστρά. Την αρχιτεκτονική, από την απαράμιλλη Αχειροποίητο της Θεσσαλονίκης ως τις εκκλησιές της Καστοριάς. Την ποιητική γλώσσα, από τον Ρωμανό τον Μελωδό ως την Κασσιανή. Τη γλώσσα της μουσικής, της δραματουργίας. Σήμερα αναζητείται η εγκυρότητα στη νεκρή επανάληψη μιας τυποποιημένης γλώσσας του παρελθόντος σε κάθε είδος έκφρασης της εκκλησιαστικής μαρτυρίας, με κορύφωμα την υποκατάσταση κάθε αναφοράς στα μετά τη φύση από αφελή ιδεολογικά ρητορεύματα κατοχυρωμένα με πατερικά «τσιτάτα».

Με τη συνείδηση ότι η αποτυχία μας είναι κοινή και δεν διαφέρει, παρά μόνο σε ποσοστά θεαματικότητας, η αφασία των επισκόπων από την άγνοια ή την πλάνη τη δική μας των λαϊκών, θα μπορούσε να διατυπώσει κανείς μιαν ευχή σαν «ρεμβασμό του Δεκαπενταυγούστου»: Για τη μεταποίηση της θεαματικότητας σε μαρτυρία, να βρεθεί ένας (έστω και μόνος ένας) επίσκοπος, που να δηλώσει δημόσια και να τηρήσει με συνέπεια μια δέσμευση. Ότι θα αρνηθεί τα αυτοκρατορικά διάσημα της μίτρας, του σάκκου, του σκήπτρου, σύμβολα (υποτίθεται) της μεγαλειότητας του επισκοπικού υπουργήματος, έως ότου ξηλωθούν από τις εκκλησιές της επισκοπής του (και πρωτίστως από τον καθεδρικό ναό των Αθηνών) οι θρησκευτικές ζωγραφιές και αποκατασταθεί ή όντως συμβολική γλώσσα των εκκλησιαστικών Εικόνων.

Αυτή την ελάχιστη δέσμευση ως μαρτυρία ανυπόκριτης δίψας για γνησιότητα (όχι ψευτιά) των συμβόλων. Θα ενισχύσει τη μαρτυρία του ο επίσκοπος, αν τολμήσει και κάτι ακόμα: Να αναστείλει στην επισκοπή του κάθε κήρυγμα, προφορικό, γραπτό, ραδιοφωνικό, έως ότου σαρωθεί ριζικά η φτήνεια των ηθικολογικών, δικανικών, «δογματικών» ιδεολογημάτων και ξεμυτίσει μαρτυρία και πάλι εκκλησιαστικής εμπειρίας ή έστω, γνησιότητα αναζήτησης, προβληματισμού, πάλης για τον ρεαλισμό της έκφρασης.

Καλό Δεκαπενταύγουστο...

Γράφουν για Κοίμηση της Θεοτόκου...
(κάντε κλικ στους αντίστοιχους συνδέσμους)

Αγ. Γρηγόριος Παλαμάς:

http://www.monipetraki.gr/koimisimar.html

Νικόλαος Καβάσιλας:

http://www.apostoliki-diakonia.gr/gr_main/catehism/theologia_zoi/themata.asp?cat=afier&contents=contents_Theotokos.asp&main=katixisi&file=8/8.5.htm

π. Αλέξανδρος Σμέμαν:
http://eiskopanous.blogspot.gr/2009/08/blog-post_07.html

Φώτης Κόντογλου:

http://www.apostoliki-diakonia.gr/gr_main/catehism/theologia_zoi/themata.asp?cat=art&NF=1&contents=contents_Texts.asp&main=texts&file=4.htm

Οδυσσέας Ελύτης:
http://panagiotisandriopoulos.blogspot.gr/2010/08/blog-post_8418.html

Ματθαίος Μουντές:
http://eiskopanous.blogspot.gr/2011/08/blog-post.html

Κοίμηση της Θεοτόκου - Εικόνα στο τέμπλο του Ναού μας

«Φανάρι...»

«Φανάρι ανάβεις

νάχει φως η Μαρία

που θηλάζει το Παιδί».

(π. Παναγιώτης Καποδίστριας)

Πανηγυρίζει η Μονή Πατέρων

Την ερχόμενη Τετάρτη 15 Αυγούστου πανηγυρίζει η Ιερά Μονή Κοιμήσεως Θεοτόκου Πατέρων, που βρίσκεται στο χωριό Λίθινο του δημοτικού διαμερίσματος Ζίτσης.

Την παραμονή, Τρίτη 14 Αυγούστου, στις 8 το βράδυ θα τελεσθεί Μέγας Πανηγυρικός Εσπερινός μετ' Αρτοκλασίας, ενώ το πρωί της 15ης, στις 8, ο Όρθρος και η Θεία Λειτουργία.

Η Μονή Πατέρων είναι μετόχι της Ιεράς Πατριαρχικής και Σταυροπηγιακής Μονής Γενεσίου Θεοτόκου Βελλάς Ιωαννίνων. Διαβάστε ένα σύντομο ιστορικό για τη Μονή στην επίσημη ιστοσελίδα του Δήμου Ζίτσας:
http://www.zitsa.gov.gr/visit/ieroi-naoi-4/13-mone-pateron

«Αγαλλίαμα...»

«Λιμήν και προστασία των σοι προσφευγόντων γενού,

Παρθένε, και τείχος ακράδαντον,

καταφυγή τε και σκέπη και αγαλλίαμα...»

(Από τη Μικρή Παράκληση)

«Παράκλησιν...»

«Παράκλησιν εν ταις θλίψεσιν οίδα

και των νόσων ιατρόν σε γινώσκω

και παντελή συντριμμόν του θανάτου

και ποταμόν της ζωής ανεξάντλητον...»

(Από τη Μεγάλη Παράκληση)

«Ίασαι...»

«Ίασαι, Αγνή, των παθών μου την ασθένειαν...»

(Από τη Μικρή Παράκληση)

Η Μεταμόρφωση του Σωτήρος

Στην Ομιλία του Αγ. Γρηγορίου του Παλαμά:
http://www.monipetraki.gr/metamorf.html

Στο Συναξάρι του Αγίου ΝΙκοδήμου του Αγιορείτου:
http://eiskopanous.blogspot.gr/2011/08/blog-post_02.html

Στα γραπτά του π. Αλέξανδρου Σμέμαν:
http://eiskopanous.blogspot.gr/2010/08/blog-post.html

Στην αναζήτηση του Οδυσσέα Ελύτη:
http://apoxroseis.blogspot.gr/2009/08/blog-post_8080.html

«Διδούσα...»

«Έμπλησον, Αγνή, ευφροσύνης την καρδίαν μου,

την σην ακήρατον διδούσα χαράν...»

(Από τη Μικρή Παράκληση)

«Εξαφανίσασαν...»

«Αληθή Θεοτόκον ομολογώ, Δέσποινα,

σε την του θανάτου το κράτος εξαφανίσασαν...»

(Από τη Μεγάλη Παράκληση)