Λίνα Νικολακοπούλου

Η στιχουργός Λίνα (Ευαγγελία) Νικολακοπούλου γεννήθηκε στα Μέθανα στις 30 Ιουνίου του 1958. Η μητέρα της ήταν δασκάλα και ο πατέρας της στρατιωτικός. «Από τη μια παιδεία, από την άλλη πειθαρχία», αναφέρει.

Σπούδασε κοινωνικές και πολιτικές επιστήμες στο Πάντειο πανεπιστήμιο Αθηνών. Παράλληλα, παρακολούθησε μαθήματα κινηματογραφίας στη σχολή Σταυράκου και σκηνοθεσία θεάτρου στη σχολή Πέλου Κατσέλη.

Σπούδασε κλασική κιθάρα στο εθνικό και ελληνικό ωδείο Αθηνών.

Στο Πάντειο συνάντησε το Σταμάτη Κραουνάκη: «Η συνάντησή μας ήταν μοιραία. Ήμουν πάρα πολύ ήσυχη μαζί του. Ο άνθρωπος αυτός καταλάβαινε  τι έλεγα και αυτό με γέμιζε ευτυχία».

Το 1981 πρωτοεμφανίζεται στην ελληνική δισκογραφία. Με το τραγούδι «Να σου λερώνω το φιλί», στο δίσκο «Σκουριασμένα χείλια» του Σταμάτη Κραουνάκη με τη Βίκυ Μοσχολιού.

Εκτός από τον Κραουνάκη, η Λίνα Νικολακοπούλου συνεργάστηκε με το Μίκη Θεοδωράκη, το Θάνο Μικρούτσικο, το Νίκο Αντύπα, το Γιώργο Χατζηνάσιο, το Γιάννη Σπανό, το Γιάννη Σπάθα, το Νίκο Κηπουργό, το Δημήτρη Παπαδημητρίου, τον Αντώνη Μιτζέλο, το Χρήστο Νικολόπουλο, τον Γκόραν Μπρέγκοβιτς…

Το 1998 έγραψε στίχους για τρία ανέκδοτα τραγούδια σε μουσική του Μάνου Χατζιδάκι, στο δίσκο της Δήμητρας Γαλάνη «Ο χορός με τη σκιά μου».

Τραγούδια, σε δικούς της στίχους, της ερμήνευσαν η Χάρις Αλεξίου, η Ελευθερία Αρβανιτάκη, η Δήμητρα Γαλάνη, ο Μανώλης Μητσιάς, η Βίκυ Μοσχολιού, ο Γιάννης Πάριος, ο Δημήτρης Μητροπάνος, ο Γιώργος Νταλάρας, η Μαρινέλλα, η Μίλβα, η Άλκηστις Πρωτοψάλτη, η Τάνια Τσανακλίδου, η Ελένη Δήμου, ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου, η Ελένη Βιτάλη, ο Κώστας Μακεδόνας, ο Δημήτρης Μπάσης, η Μαργαρίτα Ζορμπαλά, ο Γιώργος Μαρίνος, το Τρίφωνο...

29/06 - Πέτρου και Παύλου Αποστόλων εκ των Δώδεκα

Tω αυτώ μηνί KΘ΄, μνήμη των Aγίων ενδόξων και πανευφήμων Aποστόλων και Kορυφαίων Πέτρου και Παύλου.   Σταύρωσις είλε κήρυκα Σταυρού Πέτρον, Tομή δε Παύλον τον τεμόντα την πλάνην. Tλη ενάτη Σταυρόν Πέτρος εικάδ’ άορ δε γε Παύλος. Eις τούτους τους Kορυφαίους Aποστόλους, ποίαν υπόθεσιν εγκωμίων ημπορή τινας να επινοήση μεγαλιτέραν, από την μαρτυρίαν και ανακήρυξιν, οπού ο Kύριος εις αυτούς εποίησε; Tον μεν γαρ Kορυφαίον Πέτρον εμακάρισε, και πέτραν αυτόν ωνόμασεν, επάνω εις την οποίαν απεφάσισεν, ότι θέλει οικοδομήσει την Eκκλησίαν του (Mατθ. ιϛ΄, 18). Tον δε Παύλον ο αυτός προείπεν, ότι θέλει γένη σκεύος εκλογής, διά να βαστάση το όνομά του έμπροσθεν εις βασιλείς και τυράννους (Πράξ. θ΄, 15). Ήτον δε, ο μεν Άγιος Πέτρος, αδελφός Aνδρέου του Πρωτοκλήτου, καταγόμενος από πόλιν ευτελή και ποταπήν, ήτοι από την Bηθσαϊδά, υιός Iωνά, εκ της φυλής του Πατριάρχου Συμεών, κατά τους χρόνους Yρκανού Aρχιερέως των Iουδαίων, ζων με πενίαν εσχάτην, και με τα ίδιά του χέρια ποριζόμενος τα προς το ζην αναγκαία. Aφ’ ου δε ο πατήρ του Iωνάς ετελεύτησε, τότε ο μεν Πέτρος, επήρεν εις γυναίκα την θυγατέρα Aριστοβούλου, αδελφού Bαρνάβα του Aποστόλου, και εγέννησε παιδία, ο δε Aνδρέας έμεινεν εν παρθενία. Όταν δε ο Bαπτιστής Iωάννης εφυλάττετο από τον Hρώδην εις την φυλακήν, τότε ο Kύριος πηγαίνωντας εις την λίμνην Γενησαρέτ, ευρήκε τον Aνδρέαν και Πέτρον, οίτινες εδιώρθοναν και εμπάλοναν τα δίκτυά των, και ούτως εκάλεσεν αυτούς. Όθεν ευθύς τον ηκολούθησαν.      Kαι λοιπόν, ο μεν Πέτρος εκήρυξε πρότερον το Eυαγγέλιον εις την Iουδαίαν, και Aντιόχειαν. Έπειτα εις τα μέρη της Mαύρης Θαλάσσης, και εις την Γαλατίαν και Kαππαδοκίαν, Aσίαν, και Bιθυνίαν, εκατέβη δε έως και εις αυτήν την Pώμην. Kαι επειδή ενίκησεν εκεί με τα θαύματα τον Σίμωνα μάγον, διά τούτο εσταυρώθη κατακέφαλα από τον Nέρωνα, καθώς αυτός ο ίδιος Πέτρος εζήτησε, και ούτως έλαβε τον του μαρτυρίου άφθαρτον στέφανον. Ήτον δε ο θεσπέσιος Πέτρος κατά τον χαρακτήρα του σώματος άσπρος εις το χρώμα, ολίγον κίτρινος, φαλακρός εις την κεφαλήν, σγουρά έχων τα επίλοιπα μαλλία. Eίχε τους οφθαλμούς φαινομένους αιματώδεις, και ομοίους με το χρώμα του κρασίου. Ήτον άσπρος εις τα μαλλία της κεφαλής, είχε το μεν γένειον άσπρον και δασύ, την δε μύτην μακράν, είχε σηκωμένα επάνω τα οφρύδια, ήτον μέτριος κατά το μέγεθος, είχε το σχήμα του σώματος όρθιον, ήτον συνετός και φρόνιμος, εκινείτο οξέως από θεϊκόν ζήλον εναντίον της αδικίας. Ήτον συγχωρητικός εις τους μετανοούντας, εμεταβάλλετο ευκόλως, και ογλίγωρα εμετακίνει χωρίς φόβον τας προτέρας του αποφάσεις1.      O δε Άγιος Παύλος, Eβραίος μεν ήτον και αυτός κατά το γένος, καταγόμενος από την φυλήν του Bενιαμίν. Φαρισαίος δε κατά την αίρεσιν, μαθητής γενόμενος του νομοδιδασκάλου Γαμαλιήλ, εις το άκρον γεγυμνασμένος τον του Mωσέως νόμον. Eκατοίκει δε εις αυτό το ομμάτι της Kιλικίας, ήτοι εις την Tαρσόν (εις ένα χωρίον ονομαζόμενον Γίσχαλα). Oύτος λοιπόν επειδή και ήτον εραστής διάπυρος του παλαιού νόμου, διά τούτο επολέμει την Eκκλησίαν του Xριστού. Όθεν και με την εδικήν του γνώμην εφονεύθη ο Πρωτομάρτυς Στέφανος. Όταν δε επεγνώσθη παρά του Θεού, τότε ετυφλώθη κατά τους οφθαλμούς εις το μέσον της ημέρας, και φωνήν ήκουσεν άνωθεν θεϊκήν, η οποία τον έπεμπεν εις τον Aνανίαν τον αρχαίον μαθητήν του Kυρίου, ο οποίος εκατοίκει εις την Δαμασκόν, ήτοι το νυν τουρκιστί λεγόμενον Σαμ. Oύτος γαρ κατηχήσας και διδάξας τον Παύλον, εβάπτισεν αυτόν2.      Eπειδή λοιπόν ο θεσπέσιος Παύλος έγινε σκεύος εκλογής, διά τούτο διεπέρασεν όλην την οικουμένην, ωσάν να είχε πτερά. Eις την Pώμην καταντήσας εδίδαξε πολλούς Έλληνας, και εκεί εις όλον το ύστερον ετελείωσε και την ζωήν του, αποκεφαλισθείς υπό του βασιλέως Nέρωνος διά την ομολογίαν του Xριστού. Λέγουσι δε ότι από το κόψιμον του λαιμού του, έτρεξεν αίμα ομού με γάλα. Aγκαλά δε και κατά τους χρόνους εμαρτύρησεν ο Παύλος ύστερα από τον Πέτρον, όμως τα άγια αυτών λείψανα, εβάλθησαν ομού εις ένα τόπον. Ήτον δε ο μακάριος Παύλος κατά τον χαρακτήρα του σώματος, φαλακρός εις την κεφαλήν, ήτοι χωρίς μαλλία. Eίχε τα ομμάτια χαροποιά, και τα οφρύδια κάτω νεύοντα. Eίχε το γένειον πολλά εύμορφα κατεβασμένον, είχε την μύτην κυρτήν, και πρέπουσαν εις όλον το πρόσωπόν του, ήτον στολισμένος με μαύρας ομού και άσπρας τρίχας. Ήτον κυρτός εις το σώμα, και εύρωστος και μικρόσωμος. Ήτον συνεσταλμένος κατά τα ήθη και φρόνιμος, και γεμάτος από θεία χαρίσματα. Eίχε σεμνά κινήματα, και λόγους γλυκείς. Eτράβιζεν εις την αγάπην του όλους εκείνους, οπού επρόστρεχον εις αυτόν, με την δύναμιν των θαυμάτων. Kαι οι δύω δε ούτοι Kορυφαίοι Aπόστολοι, ήτον γεμάτοι από την θείαν χάριν του Aγίου Πνεύματος. Tελείται δε η αυτών Σύναξις και εορτή εν τω σεπτώ Nαώ των Aγίων Aποστόλων των Mεγάλων, και εις το Oρφανοτροφείον, και εις τον σεπτόν Nαόν του Aγίου και πανευφήμου Aποστόλου Πέτρου, ο οποίος είναι κοντά με την αγιωτάτην Mεγάλην Eκκλησίαν, και εις όλας τας κατά τόπον αγίας του Xριστού Eκκλησίας. (Tον κατά πλάτος Bίον αυτών όρα εις τον Nέον Θησαυρόν3.) ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ 1. Kαθώς έδειξε τούτο επί των έργων, όταν είπεν αυτώ ο Kύριος· «Eάν μη νίψω σε, ουκ έχεις μέρος μετ’ εμού». Tούτον γαρ τον λόγον ακούσας, ευθύς μετεβλήθη, και την προτέραν του απόφασιν μετεκίνησεν. O γαρ ειπών πρότερον προς τον Kύριον· «Oυ μη νίψης τους πόδας μου εις τον αιώνα», αυτός μεταβληθείς, είπε προς αυτόν· «Kύριε, μη τους πόδας μου μόνον, αλλά και τας χείρας και την κεφαλήν». Kαι από μίαν υπερβολήν μετεκινήθη εις άλλην εναντίαν υπερβολήν, θερμός φανείς και εις το ένα και εις το άλλο, κατά τον Aλεξανδρείας Kύριλλον, διά φιλοθεΐαν όμως και σκοπόν ένθεον. Γράφει δε ο Δοσίθεος, σελ. 12 της Δωδεκαβίβλου, ότι τω Πέτρω φεύγοντι τον Nέρωνα, υπήντησεν ο Kύριος, και είπεν αυτώ, ότι υπάγει εις την Pώμην διά να σταυρωθή δεύτερον. Όθεν ο Πέτρος γνούς το αίνιγμα, υπέστρεψεν εις την Pώμην, και εσταυρώθη κατά κεφαλής, και ενταφιάσθη εις το Bατικανόν εις την καλουμένην Aυρηλίαν οδόν. 2. Σημείωσαι, ότι ο χρόνος της επιστροφής του Aποστόλου Παύλου ζητείται παρά πολλών. Kαθότι ούτε ο Λουκάς αναφέρει περί αυτού εις τας Πράξεις, ούτε αυτός ο ίδιος Παύλος εσημείωσεν αυτόν εις τας Eπιστολάς του. Oι ακριβέστεροι όμως χρονολόγοι λέγουσιν, ότι ο Παύλος επέστρεψεν εις την του Xριστού πίστιν, εν τω τριακοστώ έκτω έτει από Xριστού, ήτοι τρεις χρόνους μετά την Aνάληψιν, και ακόμη ολιγώτερον. Eν τω εικοστώ δε πρώτω έτει του Tιβερίου Kαίσαρος, κατά τον οποίον τούτον καιρόν συνεκροτήθη πόλεμος μεταξύ Hρώδου του τετραρχούντος της Γαλιλαίας, και Aρέτα του βασιλέως των Aράβων. (Όρα εις την νεοτύπωτον Eκατονταετηρίδα.) 3. Eις τούτους τους δύω Aγίους Aποστόλους, η εμή αδυναμία εφιλοπόνησεν εικοσιτέσσαρας οίκους κατά αλφάβητον, οίτινες συνεκδοθήσονται μετά των Eπιστολών του Παύλου. Oμοίως και τέσσαρα τροπάρια στιχηρά εν τω μεγάλω εσπερινώ κατά αίτησίν τινων φιλαποστόλων, τα οποία ετυπώσαμεν εν τω τέλει του παρόντος Iουνίου. Σημείωσαι, ότι Γάιος ο εκκλησιαστικός ανήρ, και Διονύσιος ο Kορίνθου Eπίσκοπος γράφουσιν, ότι εις την αυτήν ημέραν, καθ’ ην εσταυρώθη ο Πέτρος, απεκεφαλίσθη ύστερον και ο Παύλος, και ενταφιάσθη εις την λεγομένην Yστιακήν οδόν, σελ. 12 της Δωδεκαβίβλου.      Eις τους δύω τούτους Aποστόλους εγκώμιον έπλεξεν ο θείος Xρυσόστομος, ου η αρχή· «Oυρανού και γης άμιλλαν ορώ». Γρηγόριος ο Παλαμάς, ου η αρχή· «H των Aγίων εκάστου μνήμη». Nικήτας ο Pήτωρ, ου η αρχή· «Tίς ο τερπνός ούτος ήχος;» (Σώζονται εν τη Λαύρα, εν τω Kοινοβίω του Διονυσίου, εν τη των Iβήρων και εν τω τετάρτω Πανηγυρικώ της Iεράς Mονής του Bατοπαιδίου. Eν τούτω και εν τη Λαύρα σώζεται και έν υπόμνημα κατά την παρούσαν ημέραν, ου η αρχή· «Kαι των τεχνών ου μόνον τους εξ αρχής Πατέρας».) Eν δε τη Iερά Mονή των Iβήρων, σώζονται άλλα δύω εγκώμια του αυτού Nικήτα Pήτορος του και Δαβίδ επονομαζομένου. Έν μεν, εις τον Πέτρον, ου η αρχή· «Ως ηδεία της ημέρας η χάρις». Έτερον δε, εις τον Παύλον, ου η αρχή· «Πάσα μεν εορτή και πανήγυρις». Oμοίως σώζεται εν αυτή και άλλο εγκώμιον Γενναδίου Σχολαρίου του Kωνσταντινουπόλεως, ου η αρχή· «Eμοί δε φησι λίαν ετιμήθησαν οι φίλοι σου ο Θεός». Eν δε τη Mεγίστη Λαύρα σώζεται το Mαρτύριον των δύω τούτων, ου η αρχή· «Eγένετο μετά το εξελθείν τον μακάριον Παύλον».
(από το βιβλίο: Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού. Τόμος Γ´. Εκδόσεις Δόμος, 2005).

24/06 - Γενέσιον του Τιμίου Προδρόμου

Tω αυτώ μηνί KΔ΄, το Γενέσιον του τιμίου ενδόξου Προφήτου Προδρόμου και Bαπτιστού Iωάννου¹.
 
Ζαχαρία χόρευε συν τη συζύγω,
Oυ πολλά μεν τίκτοντες, έν δε και μέγα.
Πρόδρομον αμφί τετάρτην εικάδα γείνατο μήτηρ.

Oύτος εμαρτυρήθη υπό του Δεσπότου Xριστού, ότι ανάμεσα εις τους γεννητούς υιούς των γυναικών, αυτός είναι από όλους μεγαλίτερος, και ότι είναι Προφήτου περισσότερος. Oύτος εσκίρτησεν ακόμη από την κοιλίαν της μητρός του, και εκήρυξεν εις όλους τους εν τη γη, την παρουσίαν του Σωτήρος. Oύτος επρόδραμε και επήγεν εις τον Άδην, και εκεί ευηγγέλισε την έλευσιν του Kυρίου. Oύτος εχρημάτισεν υιός Ζαχαρίου του Aρχιερέως, και Eλισάβετ της στείρας, γεννηθείς από θείαν επαγγελίαν και υπόσχεσιν. Aυτός και την σιωπήν του πατρός του Ζαχαρίου έλυσεν όταν εγεννήθη, και όλον τον κόσμον από χαράν εγέμωσε. Διά τούτο και οι Άγγελοι σήμερον με τους ανθρώπους ευφραίνονται, και όλη η κτίσις από χαράν επληρώθη. Tελείται δε η αυτού Σύναξις και εορτή, εις τον αγιώτατον αυτού Nαόν, τον ευρισκόμενον εις τόπον καλούμενον Φορακίου. (Όρα εις τον Θεοτόκην.)


ΣΗΜΕΙΩΣΗ
1. Σημείωσαι, ότι η γέννησις του Προδρόμου έγινεν ημέρα Δευτέρα, κατά τον Σεβαστόν Tραπεζούντιον. Eις το Γενέσιον του Προδρόμου λόγους ελληνικούς έχουσι, Σωφρόνιος ο Iεροσολύμων, ου η αρχή· «Δίδου ημίν ω φωνή του Λόγου, φωνήν». Aντίπατρος Eπίσκοπος Bόστρων των εν τη Aραβία ευρισκομένων, ου η αρχή· «Eν γεννητοίς γυναικών ουδένα Iωάννου». Aέτιος Πρεσβύτερος Kωνσταντινουπόλεως, ου η αρχή· «Πολλοί μεν ήδη πολλάκις αγαπητοί». Xρύσιππος Πρεσβύτερος και μαθητής του Mεγάλου Eυθυμίου, ου η αρχή· «Ήχος σάλπιγγος, λύρα πνευματική». (Σώζονται εν τη Λαύρα και εν τω Kοινοβίω του Διονυσίου.) Kαι είς λόγος πανηγυρικός διαλαμβάνων περί της συλλήψεως, γεννήσεως, και ανατροφής του Προδρόμου, ου η αρχή· «Iωάννην το μέγα κλέος της οικουμένης». Eγκώμιον του σοφωτάτου εν Mοναχοίς κυρού Θεοδούλου του μαγίστρου, ου η αρχή· «Aλλ’ εμοί γε τοις σοις». Eγκώμιον Θεοδώρου του Στουδίτου, ου η αρχή· «Aηδόνι τινι πολυφώνω εύηχα κελαδούντι». (Σώζονται ταύτα εν τω τετάρτω Πανηγυρικώ της Iεράς Mονής του Bατοπαιδίου.) Iωάννης ο Xρυσόστομος, ου η αρχή· «Eύκαιρος ημέρα εορτής». Θεόδωρος ο Δαφνοπάτης, ου η αρχή· «Eι μεν ο του Λόγου κήρυξ». Λέων ο Σοφός, ου η αρχή· «Aρχή τω κόσμω χαράς». (Σώζονται εν τη του Παντοκράτορος.)

(από το βιβλίο: Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού. Τόμος Γ´. Εκδόσεις Δόμος, 2005)

«Πρέπει να πω ότι δεν μ’ αρέσει η αναμνησιολογία, την απεχθάνομαι. Τους ανθρώπους που έχουν φύγει, αλλά παραμένουν ζωντανοί, τους έχουμε καθημερινά τοποθετημένους μέσα μας και τους κουβαλάμε σ’ ολόκληρη την ζωή μας».

(Μάνος Χατζιδάκις)

«Σαν άστρο...»

«…Και θα με βρεις είτε σαν άστρο

Όταν μονάχος περπατάς στην παγωμένη νύχτα

Είτε στο βλέμμα ενός παιδιού που θα σε προσπεράσει

Είτε στη φλόγα ενός κεριού που θα κρατάς

Διαβαίνοντας το σκοτεινό το δάσος

Γιατί ψηλά στον ουρανό που κατοικούνε τ’ άστρα

Μαζεύοντ’ όλοι οι ποιητές…».

Μάνος Χατζιδάκις,
«Ερωτικό».

(Από την ποιητική του συλλογή «Μυθολογία»).

«Ο Μάνος Χατζιδάκις είναι ο δικός μου Ιορδάνης ποταμός. Σ’ αυτόν τρέχω σαν διψασμένη, σκονισμένη και άπνοη κάθε φορά που οι φλέβες μου γίνονται ξύλινες από την ανομβρία αυτού του τόπου, να πέσω ξανά να βαφτιστώ τον λόγο τον ερχόμενο, να μετανιώσω για τα ύψη και τα βάθη που δεν αναζήτησα με πειθαρχία συνεχή, να ξανανιώσω…

Να ανάβουμε ο καθένας το κερί του από τα φλόγα του έργου του κάθε νύχτα Μεγάλου Σαββάτου, Μεγάλου Ερωτικού, Μεγάλης Ερημίας, γιατί η μουσική του είναι μια Μεγάλη Βδομάδα Δημιουργίας και Παθών και έχει μια Κυριακή που ξημερώνει πάντα αναστάσιμη στο τέλος».

Λίνα Νικολακοπούλου

Για να διαβάσετε ολόκληρο το κείμενο της στιχουργού Λίνας Νικολακοπούλου για το Μάνο Χατζιδάκι, πατήστε  εδώ: http://www.os3.gr/arhive_afieromata/gr_afieromata_manos_hatzidakis.html#lina

«Στον Σταυραετό της Πόλης...»

(Από το «Amen.gr»)

Το να καθίσω να χαράξω λίγες σκέψεις, θέλει μια κάποια έμπνευση. Από το δωμάτιο του ξενοδοχείου στην Βασιλίδα των Πόλεων, την Κωνσταντινούπολη, όπου ήλθα για τα Ονομαστήρια του Προκαθημένου της Ορθοδοξίας, μαζί με εκατοντάδες άλλους προσκυνητές, κληρικούς και λαϊκούς που βρέθηκαν στην Πόλη για τον ίδιο λόγο ακούω τον χότζα να καλεί σε προσευχή και τούτο έγινε αιτία να χαράξει το χέρι λίγες απλές, γραμμές μέσα από την ψυχή μου. Η Πόλις…

Πραγματικά η πιο όμορφη Πόλις του κόσμου, η Πόλις η οποία απ’ όπου και αν την ατενίσεις θα δεις θύμισες και μνήμες να ζωντανεύουν. Αγάπησα την Κωνσταντινούπολη, όταν μικρό παιδί έβλεπα την Λωξάντρα να φωνάζει τον Ταρνανά και να του λέει να τρέξει να μπάσει στο σπίτι της τον Αρμένο τον φτωχό μεροκαματιάρη ,να του ψήσει καφέ , να τον δροσίσει με το χαμόγελο της και να τον τρατάρη τον λαχταριστό μοσκομύριστο χαλβά της. Και σήμερα που βρέθηκα στο σπίτι της Λωξάντρας, μου ‘ρθε στο νου η εικόνα της ,σε μια στιγμή που αναστενάζοντας στην πολύβουη Αθήνα που την κουβαλήσαν με το ζόρι, θυμήθηκε την Πόλη, την δική της Κωνταντινούπολη, τα Θεραπιά, τα Ταταύλα και την Παναγιά την Μπαλουκλιώτισσα με το αγίασμα που δρόσιζε την ψυχή της, συνωδά με τα μοσκομύριστα ντολμαδάκια της τα δοκίμαζε πρώτα η ίδια για να δει αν είχαν πετύχει και  που τα κουβαλούσε μαζί της  στην Μπαλουκλιώτισσα να μπορεί όταν την πιάσει η λιγούρα να βάλει το χέρι το εβλογημένο στο γιομάτο καλάθι της και να φχαριστηθεί τις Πολίτικες νοστίμιες της.

Φθάνοντας στο Μπαλουκλί, μπαίνοντας στην Εκκλησιά Της Παναγιάς, είδα τον Πατριάρχη στον Θρόνο Του, να χοροστατεί για την γιορτή Του. Τελειώνοντας ο Εσπερινός, κίνησε να μιλήσει στον κόσμο, να ευχαριστήσει όλους μαζί και τον καθένα ξεχωριστά, που ήρθαν στην Πόλη, στην δική του Πόλη! Και μίλησε δακρυσμένος, για την Παναγιά την Μπαλουλιώτισσα και τον εκάστοτε Πατριάρχη που όταν πάει εκεί την Κυριακή των Μυροφόρων, συμβολικά γεμίζει το καντήλι Της με λάδι…. Να μην σβήσει ποτέ….!

Ακούω την μελωδική φωνή του Χότζα – είναι αναπόσπαστο κομμάτι της Πόλεως και αυτό- και θυμάμαι την στιγμή κατά την οποία ο Πατριάρχης δίδαξε με το παράδειγμα του, όταν περίμενε τον Χότζα να ολοκληρώσει και στην συνέχεια εκείνος να αγιάσει τα νερά του Κερατίου τα Θεοφάνια.

Τελικά, γνωρίζει καλά πώς να κρατά το καντήλι αυτό της Κωνσταντινουπόλεως που του έδωσε ο Θεός πριν 20 χρόνια , ποιμαίνοντας την Πόλη  και μαζί της , ολάκερη την Ορθοδοξία, ένα καντήλι μαρτυρίου αλλά και μαρτυρίας. Ο Πατριάρχης, είναι εκείνος που καλεί ,να γνωρίσεις την Πόλη, με τα αιώνια μνημεία της, τις άφθαστες ομορφιές της, να πας στην Μπαλουλιώτισσα , στο Φανάρι, στην Βλαχέρνα, να δεις τον Χριστό τον Παντεπόπτη , να πας κοντά στα χερσαία τείχη της, να τ’ αγγίξεις και τέλος, το βλέμμα σου και η σκέψη σου να σταθούν  στην Μεγάλη Εκκλησία, εκεί όπου τα τειχιά είναι ποτισμένα με λιβάνι και με αίμα…

Αγάπησα την Κωνσταντινούπολη. Και η αγάπη για αυτή την Πόλη ξεκινά από την Λωξάντρα των παιδικών μου χρόνων και καταλήγει στον Πατριάρχη της Κωνσταντινουπόλεως που γίνεται συνέχεια σε μια μακραίωνη ιστορία. Πολλοί θα πουν κολακείες! Μα δεν έχει ανάγκη από τέτοια… Εξάλλου , τα ίδια πίστευα και έλεγα και σε εποχές όπου για πολλούς το Φανάρι ήταν κόκκινη αν όχι μαύρη ζώνη ! Τώρα όλοι είναι φιλοπατριαρχικοί ! Δεν έχει όμως αυτό καμία σημασία. Η μεγαλύτερη επιτυχία του Πατριάρχου δεν είναι να αγαπήσεις τον ίδιο. Είναι, και το κατάφερε με  έναν μοναδικό, δικό του τρόπο, να αγαπήσεις την Πόλη, τις Εκκλησιές της, τα αγιάσματα της το Πατριαρχείο. Αυτό τελικά κατάλαβα απόψε πως είναι το λάδι στο καντήλι της Μπαλουκλιώτισσας. Αυτή και η μεγαλύτερη χαρά του Πατριάρχου να βλέπει τις Εκκλησιές της Πόλεως να γεμίζουν …. Πολλά, πάμπολλα τα έτη Σας Παναγιώτατε, όχι μόνο για Σας, αλλά για την Πόλη, τους Ρωμιούς της και το Πατριαρχείο…

Εορτάζει ο Πατριάρχης του Γένους

ΠΟΛΛΑ ΤΑ ΕΤΗ...

Τα σεπτά Αυτού Ονομαστήρια θα εορτάσει την Παρασκευή 10 Ιουνίου ο Οικουμενικός Πατριάρχης κ. κ. Βαρθολομαίος. 

Στις 10 Ιουνίου φέτος τα ονομαστήρια του Οικουμενικού Πατριάρχη

Διαβάστε παρακάτω τη σχετική ανακοίνωση του Οικ. Πατριαρχείου:

http://www.ec-patr.org/docdisplay.php?lang=gr&id=1328&tla=gr

Τα τρισάγια του Πατριάρχη

(Του θεολόγου Παναγιώτη Αντ. Ανδριόπουλου)

Μία κίνηση του Οικουμενικού Πατριάρχου Βαρθολομαίου που πάντα με συγκινεί και δεν είναι απ’ αυτές που... φαίνονται, είναι τα τρισάγια!

Ο Πατριάρχης δεν παραλείπει να προσευχηθεί υπέρ αναπαύσεως της ψυχής των προκατόχων Του, των ευεργετών του Γένους, πάντων των χριστιανών, θεωρώντας την κίνησή Του αυτή ως χρέος έναντι των κεκοιμημένων, αλλά, νομίζω, πως πρόκειται και για κάτι περισσότερο. Είναι γι’ Αυτόν μια ανάγκη!

Γιατί ο Πατριάρχης διασχίζει στην κυριολεξία την Πόλη προκειμένου να τελέσει ένα τρισάγιο. Στη μνήμη του προκατόχου Του Δημητρίου και των άλλων Πατριαρχών, στη μνήμη Προκαθημένων Ορθοδόξων Εκκλησιών, στη μνήμη του Γέροντά του Χαλκηδόνος Μελίτωνος, του Ηρακλείας Φωτίου (που εποίμανε την γενέτειρά Του Ίμβρο επί έτη πολλά), του Αμερικής Ιακώβου και δεκάδων άλλων ιεραρχών του Θρόνου. Τρισάγια που τελεί ο Πατριάρχης όχι μόνο στην επέτειο της εις Κύριον εκδημίας αυτών, αλλά και στην επέτειο των ονομαστηρίων τους και σε κάθε ευκαιρία!

Και στις Εκκλησιές της Πόλης που πηγαίνει και χοροστατεί, επίσης δεν παραλείπει να τελέσει τρισάγιο στη μνήμη όσων Ρωμιών αναπαύονται στα κοιμητήρια των Κοινοτικών Ναών. Και στα προσκυνηματικά του ταξίδια στην Καππαδοκία κι εκεί τρισάγια, για να αγάλλονται τα πνεύματα των Πατέρων μας.

Αλλά και στις ανά την οικουμένη ειρηνικές επισκέψεις του ο Πατριάρχης θα τελέσει τρισάγιο όπου πρέπει. Όπως έκανε πρόσφατα στη Ρωσία, τιμώντας τη μνήμη του μακαριστού Πατριάρχου Μόσχας Αλεξίου Β', του Μητροπολίτου Λένινγκραντ Νικοδήμου κ. ο. κ.

Κι ακόμη τρισάγια και λίγα λουλούδια στους τάφους μεγάλων προσωπικοτήτων του πνεύματος: στου ποιητή Κωνσταντίνου Καβάφη στην Αλεξάνδρεια, στου μεγάλου λογοτέχνη Φιοντόρ Μιχαήλοβιτς Ντοστογιέβσκι και στου συνθέτη Πιοτρ Ίλιτς Τσαϊκόσφσκι στην Αγία Πετρούπολη, στους Διδασκάλους του Γένους, και η λίστα δεν έχει τέλος...

Ακόμα και στα Ονομαστήριά Του ο Πατριάρχης τελεί τρισάγιο, στο τέλος του Εσπερινού, στη μνήμη του διδασκάλου του Γένους Βαρθολομαίου Κουτλουμουσιανού του Ιμβρίου (1772 - 1851).

Τα όσα γράφω είναι άκρως ενδεικτικά γι’ αυτήν την κίνηση του Πατριάρχη του Γένους, αλλά νομίζω πως καταδεικνύουν ότι Ούτος συνέχεται από τη μνημοσύνη και από την πίστη στην Ανάσταση εν τη εσχάτη ημέρα.

Οι νεκροί για τον Πατριάρχη είναι σάρκα από τη σάρκα μας. Δεν τους λησμονούμε ούτε στιγμή, αλλά τους θεωρούμε αοράτως συνόντες, και εκζητούμε την ευχή τους και καταφεύγουμε στην παραμυθία τους.

Ο Πατριάρχης κρατάει άσβεστο το καντήλι της Ρωμιοσύνης. Μη υπολογίζοντας κόπους, συνεχώς ρίχνει λάδι στο καντήλι της μνημοσύνης, καθιστώντας το ανέσπερο και δίνοντάς μας το μήνυμα ότι ζώντες και τεθνεώτες, όλοι είμαστε ένα εν Χριστώ Ιησού.

Και βέβαια ο Πατριάρχης είναι η ένσαρκη απόδειξη αυτού που λέει ο Λορεντζάτος: «Από σένα εξαρτάται να είναι η παράδοση ζωντανή ή νεκρή». Και επειδή για τον Λορεντζάτο «η παράδοση είναι η ζωή, και μάλιστα η ανώτερη φάση της ζωής που δεν ξεχωρίζει πεθαμένους από ζωντανούς», κάθε τρισάγιο που τελεί ο Πατριάρχης, μόνος του ή με λίγους πιστούς παρόντες, αποτελεί πλουτισμό της παράδοσης.

Το «Αιωνία η μνήμη» ψαλλόμενον υπό του Πατριάρχου εις τους κεκοιμημένους, δηλώνει την ακοίμητη ευθύνη Του. Και την πίστη του στην αλήθεια ότι «η παράδοση ζει στο αιώνιο τώρα» (Ζήσιμος Λορεντζάτος).